24 mei 1942 - 16 juni 1967

Kapot-golf

Ken de dat? Zo'n periode waarin alle elektrische apparaten je in de steek gaan laten.
Ik heb die golf nu.
Mijn fototoestel, laptop, magnetron, tv slaapkamer, föhn EN styler, lamp keuken, lamp slaapkamer, 1 lamp zonnebank en wat kleine dingetjes aan de auto. Allemaal keduuk. Het geeft een beetje vreemd gevoel, armoedig of zo. Je huis krijgt meteen zo'n gevoel van 'niet in orde'.
En ik ben helemaal geen freak in het hebben van het nieuwste, mooiste, grootste, maar sommige dingen kan ik gewoon niet missen (denk ik). Neem nou de tv op de slaapkamer. Niks zo lekker als lekker in je bedje nog even naar die stomme politieserie uit de jaren 90 kijken. Heerlijk. Dus de afgelopen weken heb ik echt gebaald dat die kapot was. Ik ging op de bank maar even liggen, viel vaak dáár in slaap om na een half uur alsnog naar bed te stommelen. Of je föhn of styler. Mijn haar MOET geföhnd en gestyld. Anders zie ik eruit als een moeke (NOT DONE!). En als die dan kapot zijn..... grrrr.
Maar goed, ik ben begonnen aan de tocht der vervanging. Begonnen met de tv op de slaapkamer, ik heb er 1 op de kop kunnen tikken voor 10 euro, via marktplaats. Helemaal goed. Ik val weer blij in slaap.
Op naar het volgende.

HAPPY BIRTHDAY SHITJE!

Vandaag is Shit jarig. Hij wordt 7 jaar. Dus we hebben een feestje samen vanavond. Hij krijgt wat extra lekkers en hij mag bij mij slapen.
Maar er is een donker randje aan deze feestdag. Vorige week maandag- en donderdagavond heeft Shitje een rare 'aanval' gehad. Hij wil dan ergens op- of afspringen en lijkt 10 seconden lang totaal geen controle over zijn lichaampje te hebben. Hij spartelt en schokt en kijkt erg geschrokken. Dan is het over. Hij plast er niet bij dus epilepsie is het niet. Hij is over het algemeen ook veel rustiger, slaapt veel meer. Dus ik maak me zorgen. Ik zou erg graag naar de dierenarts willen maar iets houdt me tegen. Ik ben veel te bang voor wat ze eventueel zouden vinden. De laatste keer bij de dierenarts met een beestje van me waarvan ik dacht dat ie ziek was, draaide uit op een 'inslaper'. Daar heb ik zoveel verdriet van gehad dat ik er wat bang van ben geworden. Ik heb nl. een rotgevoel bij die aanvallen van Shit. Het ziet er niet goed uit. Ik heb nog gebeld met de fokster, maar ook zij gaf te kennen dat het geen goed teken is.
Ik weet het, misschien is het heel makkelijk te verhelpen en moet ik gewoon gaan. Ik steek deze week nog even mijn hoofd in het zand. Kijk het nog even aan. Misschien gebeurd het niet weer.....

(Nog) een brief aan mama

Lieve mam,

het dieptepunt is dit keer anders. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik hier door heen moet om het allemaal eens een keer te kunnen gaan verwerken.
Na alle nare dingen die er zijn gebeurd begint mijn nietige leventje een vorm te krijgen waar ik me lekker bij voel. Mijn huisje is zoals ik het wil, ik heb een leuke baan en ik heb rust met mezelf. Ik hoef niet zo nodig een man. Puzzelstukjes vallen op hun plaats, zoals ineens inzien dat de mannen die ik gehad heb altijd mannen waren die hulp nodig hadden. Ik heb ze die hulp geboden in de vorm van mijn kracht en levensenergie, maar nooit heb ik er iets voor teruggevraagd. Ik zie nu in dat ik zelf ook hulp mag vragen. Dat ik heel erg sterk en daadkrachtig ben, maar net zo kwetsbaar als het eerste kievitsei.
Maar ook jij, mijn zusje, mijn kind, iedereen had mijn hulp nodig. En ik bestond omdat ik die kracht kon delen, ik kon de helpende zijn.
Elke hulpvraag aan mij is weggevallen, dus nu ben ik op mezelf aangewezen. Ik moet mezelf helpen. En eigenlijk gaat dat wel goed. Met vallen en opstaan uiteraard, maar ik kom er wel denk ik. Het is een hoge berg waar ik tegenop kijk en hij werpt een lange lange schaduw, maar ik zie zonnestralen erachter verschijnen en dat moeten mijn stralen zijn.
Ik heb je zo gemist in mijn dagen vol tranen en wanhoop, wensend je te kunnen spreken en samen te weten wat nodig is. Ik mis je nu nog veel meer, ik zou je zo graag meenemen in dit gedeelte van mijn leven. Het is nog pijnlijker en wezenlijker het gat dat je hebt achtergelaten. Ik weet nog niet zo goed waar ik dat mee moet vullen, ondanks dat mijn leven overvol is. Ik heb me terug moeten trekken van alle aandacht van buitenaf, omdat ik even zelf moest kijken hoe diep ik zit. Het is dieper dan ik dacht, zwarter dan de nacht en duurt langer dan een leven lang. Zo lijkt het nu. Soms, heel soms, zou ik uit deze achtbaan willen stappen en de kans krijgen opnieuw samen met jou te zijn. Maar toch ook weer niet. Het leven is er om geleefd te worden. Het einde komt vanzelf. Ik ga die uphill-climb aan, zo goed en zo kwaad als het kan. Ik ga me warmen aan de stralen van mijn zon en ga proberen de kracht die ik altijd al had te gebruiken voor mezelf.

Lieve mama, al is de buitenlaag gemaakt door mezelf, heb ik die dikke muur zelf omhoog gebouwd, van binnen zitten de fundamenten die jij hebt gelegd. Daar ben je bij me en kan ik je om hulp vragen. Time has changed......