Mannen

Mannen.... er is ooit een boek geschreven waarin beweerd wordt dat ze van Mars komen. Volgens mij komen ze gewoon uit een andere dimensie. Verder weg dan Mars, gewoon een heel andere melkweg of zo.
Hou ouder ik word hoe minder ik er van lijk te snappen. Zo heb ik een vriend, die ooit iets meer was dan "een vriend". In de periode dat "een" nog vervangen werd door "mijn" :-) Anyway, ik heb contact met hem gehouden na dat lullige telefoontje waarin je zelf maar vraagt wat er nou aan de hand is terwijl je het antwoord al bijna kunt uittekenen. Omdat hij zo iemand is die het waard is om net even meer aan te geven, dat stukje van jezelf dat veilig is bij hem, ook zonder dat "meer" (ben ik nog te volgen?). Eén van de weinige mannen die kan praten, luisteren, humor heeft, inzicht, hard werkt voor zijn geld, mij rustig krijgt als ik weer eens stuiter enz enz. Eén van de heeeeeel weinige mensen die ik vertrouw. Maar die niet verliefd is op mij.... en ik inmiddels ook niet meer op hem, dus we zitten ongeveer wekelijks heerlijk een paar uurtjes aan de telefoon te kleppen.
En eigenlijk zou ik best weer eens heerlijk tegen dat überfijne lichaam van hem aan willen kruipen, al was het maar voor 1 nachtje. Volgens mij zou het voldoende zijn om er wéér een half jaar zonder vent tegenaan te kunnen hoor. Hij heeft al toegezegd en we waren al data aan het plannen. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik me verwonder dat dat voor mannen heel makkelijk lijkt te zijn. Hij is nl. niet de enige. Sinds ik een paar weken geleden heb vastgesteld dat ik gewoon voorlopig geen zin heb ik een partner, stromen er "aanbiedingen" binnen lijkt het wel. Ik wil niet gek doen, maar ik weet er nu al 5 waar ik zo een nachtje mee kan holadiejeeën. Hier en daar gebonden of juist helemaal niet elkaars type. Echt, volgens mij maakt het mannen helemaal niet uit. Ik twijfel of ik het überhaupt met "vriend" moet doen, bang om toch weer verliefd te worden. Maar dat hebben mannen niet. Althans, zo lijkt het. Het helpt me ook echt niet mijn algemene beeld op mannen bij te stellen. Ja ik stel het wel bij, maar meer naar de negatieve kant. En dan zal ik (nog) maar niet vertellen wat ik verder om me heen nog allemaal zie gebeuren wat relationeel gezien niet door de beugel kan.... of ligt het aan mij??

Vrijdagavond...

Het is vrijdagavond... Na een lange, lange dag werken kwam ik moe thuis. Het eerste wat ik deed was naar boven lopen en mijn krijtstreeppak en hoge hakken letterlijk uitschoppen. Ik had er genoeg van, ik wilde even niet mooi, leuk en slim zijn. Ik wilde gewoon lekker zitten op mijn bank, mama's bank, waar ik zo lekker op kan zitliggen, precies goed, niet te hard niet zacht, niet te hoog niet te laag...
Het wordt al vroeg donker vind ik, dus ik dacht ik doe wat kaarsjes aan. Ik heb een prachtige kandelaar op mijn salontafel waar 5 kaarsen in staan. Overal heb ik wat andere kaarsjes aangedaan en verder geen van mijn toch sfeervolle lampen. In de keuken heb ik pachulie-wierook aangedaan. Ik heb mezelf een drankje ingeschonken, heb wat walnootworst gesneden en ben gaan zitten. In mijn roze fleecevest, mijn roze pyjamabroek en mijn nieuwe sloffen van de Blokker, helemaal foute sloffen. Wit met roosjes, gemaakt van dekbedspul. Mijn ex-man, die ze als eerste mocht aanschouwen van de week, vond ze op twee theemutsen lijken... en daar heeft ie groot gelijk in! Maar ze zijn zooooo lekker, zacht, warm, licht, heerlijk.
En ineens voelde ik volkomen rust, ik voelde me kiplekker. Ondanks de vermoeidheid van de lange werkweek. Misschien omdat het vrijdagavond is, toch het begin van het weekend. Misschien omdat ik zo ontzettend tevreden ben in mijn eigen kleine knusse huisje. Ik weet het niet. Maar dit gevoel is zo fijn, dat ik er een beetje emotioneel van word. Ik voel die rust niet vaak. Ik ben niet zo vaak helemaal gelukkig en blij in mijn eentje. Maar nu dus kennelijk wel. Meer heb ik even niet nodig, mijn weekend is begonnen!

Zucht...

Met een zeer regelmatig terugkerende depressie, ben ik me er te zeer van bewust dat ik mijn mama niet meer zie. Maar meer dat ik haar niet meer spreek, haar niets meer kan vragen. Ik kan met geen mogelijkheid uitleggen wat dat gevoel met me doet. In boeken en zo lees je wel eens over een gat in je hart. Misschien is dat wel de beste omschrijving. Het is een gat dat niet meer dichtgroeit. Twee jaar na dato zit ik nog vol verdriet en loop ik regelmatig in de mist-modus. Die mist-modus is een status van mijn brein waarin ik wel in de wereld ben, kan denken en handelen, maar concentratie en diepzinnigheid is er niet. Alsof ik ín mijzelf een andere dimensie vorm die contact probeert te houden met datgene wat mijn moeder me gegeven heeft. Ik lijk zoveel op haar, het is werkelijk om te lachen. Want had ik dit 10 jaar geleden geweten, was ik waarschijnlijk in een soort woede ontstoken. Ik wilde met geen mogelijkheid op mijn moeder lijken. Ik was toch veel moderner, veel flexibeler, veel zorgelozer, veel vrolijker en veel meer uitgesproken????? Ja klopt, maar dan wel het veelvoud van wat zij was. De vergrotende trap, maar wel van hetzelfde. En pas nu koester ik dat. Ik ben er nu pas trots op. Mijn mama heeft echt een bizar leven gehad, maar mijn eigen leven is nou ook niet echt doorsnee. Ik heb wel altijd geweten dat mijn moeder zich overal goed doorheen sloeg. En ik zie nu dat ik dat eigenlijk ook wel doe. Soms laat ik een behoorlijke steek vallen, maar geloof me dat heeft mijn mama ook gedaan. Er zijn nog veel meer overeenkomsten, maar daar kom ik nog een keer op terug.
Ik wil van het verdriet af, tenminste, van dat tranengedoe, maar die mist wil ik nog even houden. Zo kan ik haar nog even houden...

Nederlands

Ik heb er toch zó'n fucking hekel aan dat these days de nederlandse taal doorspekt wordt met engelse woorden. Ik was echt helemaal flabbergasted toen ik gisteravond een programma keek, waarin de presentator all-the-way ging. Bijna elke zin had wel een engels woord. Ik krijg daar de creeps van hoor.
Nederlands is een hele mooie taal, met een heleboel mooie woorden die de vibes geweldig weer kunnen geven. Waar zijn we mee bezig, I asked myself????
Natuurlijk, ik ben ook maar human, dus volgens mij gooi ik er ook wel eens wat doorheen. Maar ik wil toch even de bitch uithangen hoor, want ik vind er niks aan al die talktalk. Vaak zijn het de woorden die iets moeten benadrukken die we dan gaan gebruiken, zoals great, right, beautiful enz enz
Ik vind het gewoon too bad, weet je, het is niet onze taal. Onze taal is Nederlands, gewoon plain Nederlands. Dus, girls, gebruik ook gewoon nederlandse woorden tegen je kids. Tenslotte zijn zij degenen die onze taal moeten gaan doorleven naar de next generation.
Gééz, wat héb ik er een hekel aan zeg. Maar, kun je ook zonder, that's the question. Elke website heeft van die woorden, maar laten we onze roots niet uit het oog verliezen! Laten we niet onze geschiedenis deleten, omdat de Amerikaan nou eenmaal cooler is dan wij. Laat het Nederlands surviven!!!
Enne just in case, ik weet wel dat ik het zelf ook now and then wel eens doe....

9-11

De afgelopen week heb ik zo'n beetje de documentaires gevolgd over de aanslagen in Amerika 8 jaar geleden. Ten eerste verbaasde het mij eigenlijk dat het alweer 8 jaar geleden is. Ik vroeg me af of er elk jaar een week lang allerlei documentaires werden uitgezonden, want dan had ik dat allemaal 'gemist'. Ik had namelijk het idee dat dit voor het eerst was. Een ander klein detail dat me opviel was dat de datum, als je die opschrijft, hetzelfde is als het alarmnummer in Amerika. Ik heb nooit gehoord óf dat ook de bedoeling was van de terroristen, maar ik vond het wel "odd".
Goed, terug naar de documentaires waarvan sommigen geheel bestaan uit alleen maar echte, ter plekke opgenomen beelden. En er gebeurde iets met me. Ik werd opnieuw vreselijk geraakt. Ik heb zelfs een traantje gelaten bij de verhalen van de brandweermannen. Niet snikkend-huilen, maar ineens rolde er een traan over mijn wang. In godsnaam, hoe moet dat toch zijn geweest voor de mensen die daar waren op dat moment? De mensen die zijn overleden hebben afschuwelijke laatste momenten gekend. De uitgezonden voicemails deden echt een rilling over mijn rug lopen. De geluiden, als er mensen naar beneden springen, van meer dan 100 verdiepingen hoog. Die een vallende dood verkiezen boven verbranden. Iets dat ik wel kan invoelen. Ik ben nl als de dood voor brand, het is één van mijn ergste angsten. Dus volgens mij zou ik ook springen. Maar ja, dat zeg ik hier, in Nederland, in 2009, lekker veilig in mijn roze badjasje op de bank. Je weet het niet. Je kunt je niet voorstellen wat dat moet zijn geweest. En dat is nou misschien wel de kracht van die beelden, die door de mensen die er waren zijn opgenomen. Je krijgt er bijna de voorstelling van, je kunt het bijna voelen. Alle politieke speculaties er omheen weggelaten, het is een aanslag geweest op de mensheid. Deze mensen waren gevangen in een hel, voor een aantal lange lange minuten. De reddingswerkers die, met hun amerikaans gevoel voor verantwoordelijkheid, die gebouwen inliepen met een rollend gevoel in hun hart dat ze waarschijnlijk niet meer terugkwamen. De kinderen, die deze beelden zien, wetend dat het hun ouders zijn die daar werken. Ik vind het echt bizar dat dit gebeurd is. Van deze aanslag hebben we allemaal de beelden op ons netvlies. Ze hebben wederom een diepe indruk op me gemaakt. Gruwelijk....

Voor mijn dochter

Dit gedicht heb ik geschreven in september 2007

Soms zie ik niet wat jij wilt zien
soms ben ik niet wat jij wilt zijn
en soms voel ik me naast jouw
gestage groei nietszeggend en ontzettend klein

Vaak kijk jij net de andere richting op
en mis ik de afslag die jij nam
nooit had ik kunnen denken dat dit
zou gebeuren, toen jij in mijn leven kwam

Heel even mag ik naast je staan
je hand vasthouden voordat je gaat
dan moet ik toezien dat er voor mij
een vrouw in plaats een meisje staat

Je weet het allemaal zelf wel
hoeft niet meer op mij te leunen
maar mijn liefde voor jou wordt bevestigd
als jij het nodig hebt om op te steunen

Kijk maar niet om en volg je pad
volg je gevoel, je hart, waar je moet gaan
en weet dat ik blind en zonder oordeel
voor altijd achter je zal staan

It's the climb

Er is een liedje van Miley Cyrus dat heet The Climb. Het is de laatste tijd zo'n beetje mijn dagelijkse kost geworden. De tekst is nogal passend bij dit moment van mijn leven. De strekking van de tekst komt neer op: het gaat er niet om wat er aan de andere kant van de heuvel is, maar om hoe je er bent gekomen. Nu lijkt mijn leven al zo'n twee jaar een klim tegen een gladde heuvel en dus begin ik aardig moe te worden van het positivisme dat -zo lijkt wel- bijna verplicht wordt. Als ik een keer wil schreeuwen dat het allemaal gewoon klote is, probeert iedereen mij ervan te overtuigen dat er echt betere tijden komen. Dat het allemaal een doel dient. Yeah, right. De laatste maanden heb ik steeds vaker het gevoel dat dat doel me gestolen kan worden. Ik wil gewoon rust, weer heel even een klein kriebeltje van geluk in mijn hart voelen, weer even voelen dat het me meezit. Dit is er niet elke dag hoor, maar het lijkt wel steeds vaker terug te komen. Soms kijk ik om me heen en heb ik het gevoel dat de hele wereld gek is, behalve ik... met als toevoeging dat ik dan meteen realiseer dat iedereen zichzelf normaal zal vinden en mij behoorlijk gek.

Ik ben sterk, open, vrolijk en positief ingesteld. Maar ook ik kan zwak, teruggetrokken, depressief en negatief zijn. Geloof me. En dat moet denk ik ook wel, wil je de positieve energie weer kunnen voelen. En dit nummer van de dochter Billy Ray (ja, die vent met voorheen die stomme mat in zijn nek) geeft me soms die positieve energie. Lekker hard op de radio en meebleren. Doet het echt lekker!



I can almost see it
That dream I am dreaming
But there's a voice inside my head saying
"You'll never reach it"

Every step I'm taking
Every move I make feels
Lost with no direction
My faith is shaking

But I gotta keep trying
Gotta keep my head held high

There's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be a uphill battle
Sometimes I'm gonna have to lose

Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb

The struggles I'm facing
The chances I'm taking
Sometimes might knock me down
But no, I'm not breaking

I may not know it
But these are the moments that
I'm gonna remember most, yeah
Just gotta keep going

And I, I got to be strong
Just keep pushing on

'Cause there's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be a uphill battle
Sometimes I'm gonna have to lose

Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb, yeah!

There's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be an uphill battle
Somebody's gonna have to lose

Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb, yeah!

Keep on moving, keep climbing
Keep the faith, baby
It's all about, it's all about the climb
Keep the faith, keep your faith, whoa

Vriendschap

Vriendschap is een raar ding, het is er of het is er niet. Soms denk je dat je het hebt, maar kom je ineens tot de conclusie dat dat niet zo is. Je bent dan de enige die er waarde aan hecht, de ander(en) hangen dat waarde-label er helemaal niet aan. Er zijn lange vriendschappen, ononderbroken, altijd aanwezig. Je weet dat het er is, je denkt er niet eens bij na. Soms ineens besef je dat je die oude vriendschap heel erg zou missen als ie er niet zou zijn, maar speelt het op dit moment geen cruciale rol in je leven. Er zijn ook tijdelijke vriendschappen. Als schepen die komen en gaan in een haven, ze meren even aan, soms wat korter, soms wat langer. En ineens besef je, het is er niet meer. Maar missen doe je het dan ook niet. Niet alles hoeft een leven lang te duren tenslotte. Dat zou geen mens vol kunnen houden. Er zijn ook korte vriendschappen die heel intens zijn. De ander komt in je leven en ter plekke, op die seconde, weet je, dit wordt belangrijk voor me. Dan gaat de emotie met die vriendschap heel diep. En even zo snel is het ook weer gedaan. Het moest er zijn voor dat moment, je leven is er door veranderd. Maar het had geen blijvende waarde. Ook zijn er vriendschappen die kapot gaan door onkunde. Niet kunnen communiceren, niet kunnen inleven, niet kunnen loslaten.... Dat zijn de vriendschappen die je je verdere leven blijft missen. Je denkt er wel eens aan met weemoed. Het deed je zo goed toen het er was en je vindt het nog steeds jammer dat het weg is. Je stelt je zelfs wel eens voor hoe het zou zijn als diegene weer in je leven zou opduiken. Er duikt ook wel eens een oude vriendschap terug op in je leven, via Hyves of zo. Heel enthousiast begin je opnieuw aan de verkenning, alle goede gevoelens zijn gebaseerd op de basale herinneringen in het verre verleden. En dan moet je toch toegeven dat je allebei gegroeid bent, tot een punt dat mijlenver uit elkaar ligt. Je hebt elkaar niks meer te vertellen.... Het moeilijkst zijn de vriendschappen waarin je teleurgesteld wordt. Je steekt er energie in, je vertrouwt blind en je gaat zonder meer er vanuit dat de ander dat ook doet. Tot je ineens door keiharde bewijzen met je neus op de feiten wordt gedrukt: die ander heeft jou "genaaid". Dat doet bij mij een deurtje dicht. Dat komt nooit meer goed. De zorgvuldig gebouwde dikke muur trekt op en gaat niet meer neer. Het zijn de momenten waarop je even gelooft dat je dom was. Snel besef je dat je niet dom bent. Het zegt namelijk alles over diegene en niets over jou!
Er zijn ook virtuele vrienden. Een apart soort. Soms bouw je een soort van vriendschap op met iemand die je nooit spreekt, nooit ziet, maar met wie je iets heel essentieels deelt. En ondanks de vleselijke afwezigheid, kunnen deze vriendschappen bijzonder waardevol zijn.
Maar het allermooist zijn de vriendschappen die elke dag je leven een beetje glans geven. Als je er aan denkt danst je hart een klein beetje. Je stuurt een kaartje, een smsje, je bent er voor elkaar op elk tijdstip van de dag/nacht, diepe, mooie, warme, goeie vriendschap. Ik heb er een paar. En die paar mislukte vriendschappen kunnen dat nooit ongedaan maken. Ik ben er trots op. Mijn vriendinnen!