(Nog) een brief aan mama

Lieve mam,

het dieptepunt is dit keer anders. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik hier door heen moet om het allemaal eens een keer te kunnen gaan verwerken.
Na alle nare dingen die er zijn gebeurd begint mijn nietige leventje een vorm te krijgen waar ik me lekker bij voel. Mijn huisje is zoals ik het wil, ik heb een leuke baan en ik heb rust met mezelf. Ik hoef niet zo nodig een man. Puzzelstukjes vallen op hun plaats, zoals ineens inzien dat de mannen die ik gehad heb altijd mannen waren die hulp nodig hadden. Ik heb ze die hulp geboden in de vorm van mijn kracht en levensenergie, maar nooit heb ik er iets voor teruggevraagd. Ik zie nu in dat ik zelf ook hulp mag vragen. Dat ik heel erg sterk en daadkrachtig ben, maar net zo kwetsbaar als het eerste kievitsei.
Maar ook jij, mijn zusje, mijn kind, iedereen had mijn hulp nodig. En ik bestond omdat ik die kracht kon delen, ik kon de helpende zijn.
Elke hulpvraag aan mij is weggevallen, dus nu ben ik op mezelf aangewezen. Ik moet mezelf helpen. En eigenlijk gaat dat wel goed. Met vallen en opstaan uiteraard, maar ik kom er wel denk ik. Het is een hoge berg waar ik tegenop kijk en hij werpt een lange lange schaduw, maar ik zie zonnestralen erachter verschijnen en dat moeten mijn stralen zijn.
Ik heb je zo gemist in mijn dagen vol tranen en wanhoop, wensend je te kunnen spreken en samen te weten wat nodig is. Ik mis je nu nog veel meer, ik zou je zo graag meenemen in dit gedeelte van mijn leven. Het is nog pijnlijker en wezenlijker het gat dat je hebt achtergelaten. Ik weet nog niet zo goed waar ik dat mee moet vullen, ondanks dat mijn leven overvol is. Ik heb me terug moeten trekken van alle aandacht van buitenaf, omdat ik even zelf moest kijken hoe diep ik zit. Het is dieper dan ik dacht, zwarter dan de nacht en duurt langer dan een leven lang. Zo lijkt het nu. Soms, heel soms, zou ik uit deze achtbaan willen stappen en de kans krijgen opnieuw samen met jou te zijn. Maar toch ook weer niet. Het leven is er om geleefd te worden. Het einde komt vanzelf. Ik ga die uphill-climb aan, zo goed en zo kwaad als het kan. Ik ga me warmen aan de stralen van mijn zon en ga proberen de kracht die ik altijd al had te gebruiken voor mezelf.

Lieve mama, al is de buitenlaag gemaakt door mezelf, heb ik die dikke muur zelf omhoog gebouwd, van binnen zitten de fundamenten die jij hebt gelegd. Daar ben je bij me en kan ik je om hulp vragen. Time has changed......