Ondersteboven.....

Ik voelde me sterk, had heel veel energie en ging helemaal lekker door het leven.
Tot een paar weken geleden een terugval zich inzette en ik me, zeer bewust hiervan, heb teruggetrokken van van alles en nog wat om eens wat aan verwerking te doen. Op zich voelde ik me heel verdrietig maar ongelukkig was ik er toch niet bij. Ik berustte in het feit dat dat nou eenmaal moest, ik wist meteen dat dit iets was wat ik door moest maken om eens wat "oud vuil" kwijt te raken. Ik ben, toen ik me weer wat beter voelde, ook weer wat aan huis gaan doen. Heb 'laatste' memorabilia eruit geflikkerd (ja sorry, maar het is gewoon zo) en hier en daar nogmaals mijn eigen stukje opgeëist. Ging goed.
Tot een dag of vijf geleden. Ik hoorde iets van een kennis, op zich niks nieuws. Kleine feitjes die ik eigenlijk al in de puzzel gevonden had en die onmerkbaar bij het geheel waren gaan horen. Maar het gaf me een nekslag. Ik was helemaal van mijn stuk. Hoe stom ben ik toch in godsnaam geweest... Hoe veel anders was die man dan dat hij zich bij ons voordeed..... Hoe gevaarlijk blijkt het nu te zijn geweest, met al die rare dingen die hij deed..... Ik wist het gewoon niet. Alle kleine kriebeltjes aan het hart heb ik genegeerd en altijd nog waren de dingen waar ik hem van verdacht helemaal niets bij hetgeen er werkelijk allemaal aan de hand is.... Iemand die zich in circuits begeeft waar je je niets bij voor kunt stellen, als je een gewoon en gezond leven leidt. Een burgerlijk leven. Ik dacht al die tijd dat we wel avontuurlijk waren.... Wat moet hij zich rot gelachen hebben. En dat besef kwam ineens in volle vaart weer boven. Ik kon er werkelijk helemaal niks aan doen. Maar ik voel me kapot en ziek. Ik heb hele nachten nare dromen en kan het niet van me afschudden. Zouden mensen zoals hij nou nooit doorhebben hoeveel impact zoiets heeft op een ander mensenleven?

Ik ga er maar vanuit dat boontje om zijn loontje komt en dat alles wat je een ander aandoet in drievoud bij je terugkomt. Ik weet, ik hoor voor hem te bidden, wil ik zelf genezing voelen. Nou, ik bid voor hem, dat zijn remmen het niet doen bovenaan de berg, dat een vallende bloempot hem net zo hard raakt op zijn kop als ik zou willen doen en dat iedereen zijn bestaan vergeet..... En dan ben ik nog niet eens op de helft van mijn gebed!