Ik ben een sterk persoon. Dat weet ik inmiddels omdat ik nogal wat heb overleefd de laatste jaren. Ik heb me er redelijk goed doorheen geslagen en nog. Anderen zien mij ook zo geloof ik. Ik heb ook nog een sterke persoonlijkheid, iets anders dan sterk ZIJN. Ik ben best onzeker, maar op momenten dat het moet kies ik zonder meer en onvoorwaardelijk. Meestal op gevoel, maar ook best wel eens met verstand.
Nou heeft dat sterk zijn ook een keerzijde. Een hele zwarte keerzijde. Je staat namelijk heel vaak alleen. Ik accepteer weinig tot geen hulp (want ik kan het wel aan). Ik zal me niet kwetsbaar opstellen (de keren dat ik het deed werd ik nog gekwetst ook). Ik ga boven het maaiveld uit staan en och, mijn kop heeft al aardig wat keertjes gerold. Maar ik zal en moet vechten. Vechten is mijn natuur. Als er iets tegen zit, wat dan ook, strek ik automatisch mijn rug, gooi ik mijn hoofd omhoog en schieten mijn ogen vuur. Dat lijkt misschien mooi en goed en veel mensen zouden dat graag hebben, maar het belemmert me ook. Men gaat er van uit dat ik het wel red dus men zal niet snel 'te hulp schieten'. En als ze dat wel doen, accepteer ik het ook niet zomaar. Voordat iemand 'in mijn ziel mag kijken' moet er wel heeeeel wat gebeuren. Ook al lijk ik een open boek, er is een heleboel dat ik niet zomaar weggeef.
Soms word ik moe van mezelf. Moe van het vechten. En zou ik wel eens zo'n hulpbehoevend hulpvragend hulpkrijgend persoon willen zijn. Ik zie ze vaak zat, het lijkt wel of hen juist alles veel makkelijker wordt gemaakt. Die krijgen gewoon wat ze willen. Maar ik weet niet hoe dat moet! Zodra er maar een fleempje medelijden dreigt te verschijnen, sta ik al weer op de barricade. Voor mezelf. Met mijn trots is er geen plaats voor zieligheid. Iemand tips?
2 opmerkingen:
Dit klinkt mij zo bekend in de oren, ik heb inmiddels geleerd om eens ja ik heb best wel even hulp nodig, ja een schouder is wel iets voor mij. Hoe ik dat gedaan heb, ik wou dat ik het gewoon kon uitleggen, in ieder geval niet op een blog. En ja ik ben nog zo, ik red het wel ik doe het wel, nee ik doe het graag alleen, en ben ook vaak alleen. En ja ze redt het wel, ik denk weleens kijk nou eens iets verder, het ligt niet alleen aan jou lieve Nicky, hulp geven is niet meer een gewoon iets, het is schaars iets, mensen zien het niet meer, ook niet de mensen dicht bij je. wat zo normaal was is nu zo anders.
Is het niet zo, dat iedereen; getrouwd of ongetrouwd, wel of geen kinderen, veel of weinig vrienden, intelligent of minder slim....
iedereen staat er uiteindelijk toch alleen voor.
Ik denk wel eens, andere mensen zijn niet altijd bij je maar jezelf heb je altijd bij je en als je blij bent met jezelf dan is het goed. En mensen zijn hard, het is leven en overleven. (denk ik vaak)
Nu ik je gezien heb zou ik zo graag willen dat je dichterbij woonde want ik vind je een pracht mens !!
Een reactie posten