Begrip......

Ik heb er al vaker over geschreven en er zullen vast mensen zijn die dit lezen en denken: daar heb je haar weer. Soms denk ik dat ook over mezelf, dus zo gek is dat niet.
Ik zit net naar Dr. Phil te kijken, ik ben alleen met het eten en dan doe ik dat graag op de bank met het bord op schoot, kijkend naar een nietzoveelzeggende serie of show.
Het gaat over mannen die zogenaamd sexverslaafd zijn. Het eerste verhaal laat een man en vrouw zien waarbij de man avances heeft gemaakt naar zijn stiefdochter. De manier waarop het verhaal wordt gebracht, namelijk dat hij in eerste instantie zegt dat de dochter liegt, tegenover iedereen in de buitenwereld het slachtoffer is en dat hij willens en wetens de relatie die hij heeft met moeder en dochter in de weegschaal legt, maakt weer iets bij me los. Ik heb het weggezapt. Mijn eigen verhaal met mijn ex drijft altijd aan de oppervlakte en is nog volop aanwezig in mijn beleving. En ik weet wat het is, ik heb hem niet vergeven, ik ben nog woedend. Ik kan niet verder gaan als ik hem en alles wat er gebeurd is niet totaal onbelangrijk maak. Als ik hem vergeef kan ik pas vergeten. Maar ik zal hem nooit vergeven..... waarom ik er zo vaak op terugkom? Omdat ik altijd het idee heb dat ik de buitenwereld maar niet kan doordringen van wat zich afspeelt in je hart als je die beerput noodgedwongen opentrekt en al het vuil zich over je heen werpt. Dat was je niet weg, dat blijft zitten. De stank die zijn gore activiteiten achterliet hangt nog altijd in mijn lucht. Ondanks dat ik weet dat er mensen zijn die mij steunen.... er is niemand geweest die het voor ons opnam en hem eens flink een pak slaag heeft gegeven voor wat hij heeft aangericht. Niemand die vond dat hij het aankijken niet meer waard was omdat hij mij en mijn kind een vreselijke loer heeft gedraaid. Hij liegt en bedriegt en op zo'n geweldige manier, dat iedereen het allemaal gelooft. En wij hebben het nakijken..... Ook al neem je jezelf voor dat hij je niet kapot krijgt, het is hem toch gelukt. Ik ben gebroken, mijn liefde voor het leven, mijn onaflatende positiviteit, mijn vertrouwen in anderen..... kapot. Misschien wel voor altijd, ik weet het niet. Ik geloof niet meer in God, dus daar ligt voor mij geen vergeving. Ik ben geen boeddhist, dus ook daar komt mijn innerlijke rust niet vandaan. Ik heb na 3 jaar ZIJN zonden te hebben overdacht nog steeds geen uitweg gevonden uit het oerwoud van emoties die hij me toegebracht heeft. Ik geloofde ooit heilig in hem, mijn zgn grote liefde.... en wat blijkt, hij is mijn grote haat geworden.....