Eenzame kerst...

Voor het eerst sinds... ik denk dat ik geboren ben, ben ik alleen met kerst. Gewoon, geen plannen. Ik ga kerstavond even naar Robin bij haar vader, wat drinken en wat kleine tapas, maar niks bijzonders. Eerste kerstdag ga ik mijn koffer vast inpakken maar geen wilde plannen. Misschien kan ik even bij mijn oom en tante langsgaan. Maar het alleen naar iemand toegaan op zulke dagen is eigenlijk alleen maar een benadrukking (geen nederlands) van het alleen-zijn. De tweede kerstdag wil ik persé thuis zijn, want ik moet twee barbietaarten in opdracht maken en dat wil ik echt op mijn gemak doen. En mijn huis op orde maken (rare gewoonte, voor ik wegga doe ik dat altijd). En dan ga ik lekker een paar dagen naar de sneeuw. Niet dat ik die niet genoeg gezien heb hier hahahaha.

Maar zo zie je maar dat je dan toch alleen bent. En het klinkt allemaal nogal dramatisch, maar ik vind het niet zo erg eigenlijk. Ik slaap het liefst in mijn eigen bedje, ik kan heerlijk een paar dagen mijn eigen gang gaan. Kerst zonder mijn moeder en gezin is toch maar raar, dus laat maar mooi aan me voorbij gaan. Robin komt met nieuwjaar bij mij, die zie ik ook niet deze kerst. Ze gaat mee naar de sneeuw, ik zie haar de hele week hoor.

Als het voorbij is laat ik jullie weten hoe het nou echt was. Ik zie er niet tegenop. Hoe dat werkelijk uitpakt weet ik niet. Ze noemen het een eenzame kerst, maar met mijn hobby's en bezigheden ben ik nooit alleen. Ik vermaak me prima! En het mooiste is, mij hoef je niet weg te rollen na al die dagen volvreten en zo!

I still cry

ik huil nog steeds. Nu weer wat vaker dan eerst. In deze maand mis ik mijn mama verschrikkelijk. Ik mis samen kerstmarktjes afstruinen, samen de kerstvoorbereidingen, plannen wie wat maakt en het kerstspel bedenken. Samen daar zijn en genieten van elkaar...
Opnieuw realiseer ik me ook dat met het wegvallen van mama ik gewoon geen thuis meer heb en hoe belangrijk dat is om je basis te voelen. Je hele wezen moet opnieuw gedefinieerd worden als die basis weg is.
Ik huil nog steeds... ik mis haar zo....

Miss you most...

Straight no Chaser

Door iemand op een forum werd ik gewezen op deze a capella band uit Indiana USA. In een woord: GEWELDIG!!

Er zijn meerdere mooie nummers van hen te vinden op Youtube, maar deze is er 1 die ik echt heel heel heel mooi vind. Onder het YT venster vindt je de tekst...



IT'S SO HARD TO SAY GOODBYE TO YESTERDAY

How do I say goodbye to what we had?
The good times that made us laugh
Outweigh the bad.

I thought we'd get to see forever
But forever's gone away
It's so hard to say goodbye to yesterday.

I don't know where this road
Is going to lead
All I know is where we've been
And what we've been through.

If we get to see tomorrow
I hope it's worth all the wait
It's so hard to say goodbye to yesterday.

And I'll take with me the memories
To be my sunshine after the rain
It's so hard to say goodbye to yesterday.

And I'll take with me the memories
To be my sunshine after the rain
It's so hard to say goodbye to yesterday

Het heeft me diep geraakt.....

een paar dagen geleden ontving ik van mijn dochter een mail. Heel weinig tekst, maar met een link naar een filmpje op Youtube. Meestal zijn dit hardcore nummers waar ik totaal niks aan vind, maar die ze dan toch heel graag aan mij wil laten horen. Ze weet dat ik een hekel heb aan van die onbekende herriemakers wiens naam me niks zegt en de muziek al helemaal niet. Nou vind zij mijn countrymuziek ook helemaal saai zegt ze (hoewel ik een behoorlijk aantal nummers in haar lijst tegenkom gniffel), maar ik luister toch altijd even zodat ik haar kan laten weten wat ik echt vind.

En nu kreeg ik deze. En de tekst raakte me heel diep. Want het kon bijna, op een paar dingen na, door haar voor mij geschreven zijn. En eigenlijk hou ik niet van die nederlandse rap met een buitenlands accent (sorry vind het gewoon niet zo klinken). Toch deze wel, vanaf de eerste woorden. Vooral de zin: "ik en mijn moeder zijn nooit niet te breken" (yeah I know, dat is totaal geen Nederlands).
Na de donkere periode waar we doorheen moesten, lijkt er ineens een heel mooi klein lichtje aan het einde van de tunnel te zijn. Zou het dan echt zo zijn dat het einde in zicht is, zou het echt zo zijn dat we er SAMEN gaan komen?? Ik heb me heel vaak heel alleen gevoeld zonder mijn kind, mijn dierbaarste bezit, wat helemaal geen bezit bleek. Na het wegbrengen van mama vond ik het het allermoeilijkste om haar haar vleugels te geven. Ik zag haar wegvliegen, ze leek zo snel verdwenen... En net als bij een vlinder die op je hand landt, kijk ik voorzichtig naar haar en beweeg niet. Bang dat het moment voorbij is en ze weer weg is. Haar vleugeltjes hebben met het sturen van dit mailtje heel even mijn hart aangeraakt. Een hart dat nu stiekum danst.

Dit is het liedje dat ze stuurde....