Het heeft me diep geraakt.....

een paar dagen geleden ontving ik van mijn dochter een mail. Heel weinig tekst, maar met een link naar een filmpje op Youtube. Meestal zijn dit hardcore nummers waar ik totaal niks aan vind, maar die ze dan toch heel graag aan mij wil laten horen. Ze weet dat ik een hekel heb aan van die onbekende herriemakers wiens naam me niks zegt en de muziek al helemaal niet. Nou vind zij mijn countrymuziek ook helemaal saai zegt ze (hoewel ik een behoorlijk aantal nummers in haar lijst tegenkom gniffel), maar ik luister toch altijd even zodat ik haar kan laten weten wat ik echt vind.

En nu kreeg ik deze. En de tekst raakte me heel diep. Want het kon bijna, op een paar dingen na, door haar voor mij geschreven zijn. En eigenlijk hou ik niet van die nederlandse rap met een buitenlands accent (sorry vind het gewoon niet zo klinken). Toch deze wel, vanaf de eerste woorden. Vooral de zin: "ik en mijn moeder zijn nooit niet te breken" (yeah I know, dat is totaal geen Nederlands).
Na de donkere periode waar we doorheen moesten, lijkt er ineens een heel mooi klein lichtje aan het einde van de tunnel te zijn. Zou het dan echt zo zijn dat het einde in zicht is, zou het echt zo zijn dat we er SAMEN gaan komen?? Ik heb me heel vaak heel alleen gevoeld zonder mijn kind, mijn dierbaarste bezit, wat helemaal geen bezit bleek. Na het wegbrengen van mama vond ik het het allermoeilijkste om haar haar vleugels te geven. Ik zag haar wegvliegen, ze leek zo snel verdwenen... En net als bij een vlinder die op je hand landt, kijk ik voorzichtig naar haar en beweeg niet. Bang dat het moment voorbij is en ze weer weg is. Haar vleugeltjes hebben met het sturen van dit mailtje heel even mijn hart aangeraakt. Een hart dat nu stiekum danst.

Dit is het liedje dat ze stuurde....