It's Friday!!!!!!!!!!!

Soms heb ik een gekke bui. Dan zou ik het liefst met een stel vrienden de kroeg induiken en gek doen.
Ik heb daar een speciaal liedje voor. Dat draai ik dan keihard, een paar keer op een dag. Bijkomend voordeel is dat Toby Keith heel heel heel lekker is. Om naar te kijken. En te horen.
Vandaag heb ik die bui!!!


toevoeging:
om even te laten zien dat het echt een lekker ding is.... :)

Paranormaal

Vandaag ben ik naar de paranormaalbeurs geweest met een vriendinnetje. Ik heb verschillende vriendinnetjes die niet samen 'e'en groep vormen, maar met elk van hen heb ik iets anders. Zo zijn er Alies en Emily, allebei net 30, veel jonger dan ik dus. Met hen heb ik flauwe kinderachtige humor, pret met uitgaan en gewoon gezelligheid. Met Alies deel ik iets, omdat we van elkaar weten dat we er altijd zijn, met Emily deel ik iets omdat we ook diepgang hebben. We begrijpen elkaar alledrie, zonder dat we elke dag contact moeten hebben. Marja, mijn buufvriendin. Altijd korte contactjes, maar toen ik ineens alleen verder moest, stond ze meteen voor me klaar!! Met Ilonka deel ik een vriendschap die al 30 jaar duurt. We weten alles van elkaar, zelfs dingen die helemaal niemand anders weet. Met Sylvia deel ik koffieavondjes. Gewoon in een joggingbroekje op de bank bij elkaar koffie drinken en elkaar steunen in goede en slechte tijden. Even oud als ik en ook heel veel meegemaakt. Dingen die een ander niet zo snel meemaakt, maar dan begrijp je juist elkaar als je hetzelfde beleefd hebt. Diana, tussendoorvriendin. Aan de oppervlakte, maar als het moet er zijn. Ria en Marielle, scrapvriendinnetjes, met een extra klik. En Linda, mijn spirituele vriendin. We zijn zielezusters, ondanks ons grote leeftijdsverschil (zij is pas 28). Met haar ga ik dus naar zoiets als de paraview. Ik kan natuurlijk niet vertellen wat Tabi zei (mijn 'vaste' waarzegster), dat is te persoonlijk, maar deze keer was het weer raak. Helemaal raak. En de zaalreading was ook raak (hij koos mij uit... rood!). En de reading die Linda heeft laten doen, ook helemaal to the point hoor. Er is meer tussen hemel en aarde. Dat wat we niet kunnen zien of aanraken. Je moet het voelen. Het kan er zijn zonder dat je het beseft. Maar op het moment dat je weet dat het er is en je steun erin kan vinden, is het een aanvulling op je leven. Geloof je er niet in, dan is het er niet en andersom. Het is je geloof. God, Shakra of nada, het maakt niet uit. Spiritualiteit is datgene waar jij met je energie gelukkig mee bent. En Linda en ik geloven dus in een andere wereld, de wereld waar zielen zijn. Vandaag mocht ik een heel persoonlijke en gevoelige boodschap krijgen van zo'n ziel.... het deed me heel goed!

Herinneringen....

Ik heb pasgeleden een hartfilmpje moeten maken. Dat was best eng. Mijn familie van weerszijden zijn hartpatienten, dus ik heb er vette kans op. Daarnaast was mijn cholesterol én bloeddruk te hoog, dus ik zit in de risicogroep. Gelukkig was er op het filmpje te zien dat ik een zgn. sporthart heb, hij gaat eerder te langzaam dan te snel. Wat best apart is, want met mijn schildklierwaarde zit ik vrij hoog. Maar goed, al met al was het een goede uitslag. Aan de andere dingen is gewoon iets te doen (m.a.w. ik kan het zelf in de hand houden).
Ik moest wel een beetje lachen om dat sporthart. Ik heb nl. al een jaar of drie geen sport gezien. Toen mijn schouder ging vervelen is alles stil gevallen. Maar aan de andere kant, ik was vroeger een heel fanatiek twirlster. Ik ging twee keer per week naar mijn eigen club en gaf les op zaterdag aan een groep. Ik ademde, at,dronk en droomde twirlen. Voor degenen die twirlen niet kennen, dat is majoretten maar dan op zijn amerikaans. Een soort turnen met een baton (stok) op mechanische muziek. Dus NIET voor de drumband. Heb ik ook gedaan hoor, majoretten, heel lang zelfs. Erbij.
Ik ben zelfs Europees kampioen geweest. Ik geloof dat ik toen 15 was. Het is echt zo lang geleden en de tijden waren zo anders dan vandaag, maar ik kan het me herinneren als de dag van gisteren. Mijn naam werd maar niet genoemd, tot er nog twee moesten. De nummer 2 wordt dan niet genoemd, maar dan zeggen ze de nummer 1. En ik hoorde mijn naam. Vooraan bij de mensen stond mijn moeder, ik keek haar aan en zag haar gezicht helemaal schrikken (dacht ik). Ik realiseerde me niet dat ik het was die gewonnen had. Tot mijn moeder wees dat ik de beker moest halen. Pas 's avonds op weg naar huis heb ik een traantje gelaten. Tot die tijd alleen maar één BIG smile.
Gek he, dat dat feit eigenlijk helemaal nergens toe doet. Het gaat voorbij en je lichaam wordt langzaam oud. Mijn huisarts snapt heel goed dat door de medische geschiedenis van mijn moeder ik een andere kijk op signalen van je lichaam heb. Mijn moeder heeft lang geklaagd dat ze pijn op haar hart had. Pas toen ze een hartinfarct kreeg, was duidelijk dat ze drie omleidingen nodig had. Ook riep ze al heel lang dat ze pijn had. Er zijn zenuwen doodgelegd om pijn weg te krijgen. En geen enkele arts bedacht dat ze misschien iets anders had, omdat ze borstkanker-ex was. Nou ja, ze was allang geen ex meer dus, het had haar hele borstkas inmiddels alweer opgegeten.
Dus ik let goed op, en trek tijdig aan de bel. Het zal mij niet gebeuren, mag ik hopen. Nog altijd zit dansen in mijn bloed, ik zou het zo graag weer doen. Toen ik gestopt ben met twirlen (ik was 25, 18 jaar gedaan), heb ik nog jazzballet, tapdansen, showdans en linedance gedaan. Dat laatste was omdat ik het er zo leuk had met mijn vrienden, maar nog steeds vraag ik me af waarom er zo aparte mensen op af komen. Of ik ben ook apart natuurlijk :)
Ik ga maar weer zoeken naar een leuke groep om mee te dansen. Wat voor dans dan ook. Ik wil leuk bezig zijn op muziek, lekker danspasjes doen. Twirlen zal wel niet meer gaan, maar er zijn genoeg mogelijkheden. Kampioen worden zijn mooie herinneringen, daar kan ik het heel goed mee doen!
Hier een filmpje van hoe het ongeveer was (dit is iemand anders hoor). Van mij bestaan helaas geen filmpjes...

Dean McDermott en Tori Spelling

Ik vind ze leuk, sorry....

Die hele Tori is echt gewoon een leuk mens. Niet echt knap maar och, dat zie je al heel snel niet meer omdat je gewoon om haar moet lachen. Met alle allures die ze heeft is ze gewoon zichzelf, die allures horen bij haar. Zo is ze opgevoed. Met een moeder die meer om andere dingen geeft dan een moeder-dochterrelatie. Telkens als ze daarover praat merk ik dat ik haar geloof. Ze is gewoon zo zuchtig naar moederliefde, ik vind het echt zielig. Zelfs haar stomme gedoe met Mimi LaRue vond ik stiekum toch wel leuk.

Maar ja... dan komt die Dean in beeld. Canadees (toch ff lekkerder), kan ijshockeyen, motorrijden, heeft tattoos die hem gewoon sexy maken, draagt een bril die hem cool staat, heeft haardrachten die altijd leuk staan, doet zooooo lief en leuk met zijn vrouw en kinderen, is heel erg gewoon een ubercoole jongen, euh man, sorry.

Ik weet niet of het gespeeld is, natuurlijk wel een beetje, maar als ze dan al die 'bloopers'  laten zien, waarin ze gewoon lekker alles zeggen en doen zoals ze zijn.... top gewoon, helemaal lekker jezelf zijn!!

Dean mag wel een keer bij mij komen ontbijten en Tori ga ik graag een keer mee shoppen en zo.
Leuke mensen.

They proved me sooooo wrong!

Have a happy 2010!!!

Gelukkig nieuwjaar!!

En zo zitten we alweer in 2010. Vreemd om dat getal te zien. Ben je net een beetje gewend aan die twee nullen vooraan, komt er alweer een 1tje te staan... Het zal best een andersdananders-jaar worden, dat gevoel heb ik wel.

Kerst waren lekkere dagen trouwens. Kerstavond heerlijk relaxed in mijn joggingpak bij Chung en Robin doorgebracht, Monopoly gespeeld en Harry Potter gekeken. Tapasjes en prosecco erbij, helemaal goed.
1e kerstdag even naar mijn oom en tante gegaan, waar ik wat langer bleef hangen dan gepland dus ik heb meegegeten. Wederom tapasjes maar mijn tante had ook haar befaamde verse kippensoep gemaakt, YUM! Helaas was ik wel vanaf kerstavond mijn stem helemaal kwijt. Pas op 3e kerstdag had ik weer wat volume. 2e kerstdag heb ik staan taartenmaken (zie andere blog, prinsesjes) en koffer ingepakt. Zondagochtend zijn we vertrokken naar Hallenberg, een plaatsje vlak bij Winterberg. Een 20 min voor we er waren begonnen ons auto's tegemoet te komen met sneeuw. En ja hoor, heel de omgeving waar wij zaten was wit!! We hebben heerlijke dagen gehad, volop sneeuw, dus geskied en gesleed met de kinderen, een dagje in een tropisch zwembad (ook voor Nick iets leuks doen he) en heerlijk gegeten al die dagen (Duitsers zijn wel verzot op zout yak). 'S avonds gingen we in ons pensionnetje beneden zitten, lekker kaarten en schnapps drinken. Nick ging heerlijk slapen en met de babyfoon konden we goed in de gaten houden. De meiden hebben zich ook prima vermaakt. Dinsdag hadden we nog een leuk avontuur. Mijn zwager had dus de bus meegenomen, handig met 3 kinderen, alles kan achterin. Maar ja, hij vond het niet nodig dat ie winterbanden erom legde. Hij had natuurlijk nooit verwacht dat we in zulk heftig sneeuwweer zouden komen. " Hij is een beetje dom geweest ", zei Maxima.

Dus tussen Willingen en Winterberg in, een route die over een bergop-bergaf gaat, stonden we op de helft van de berg stil, hij schoof alle kanten op, behalve de goeie. Door het gas blijven geven ging de motor koken dus daar stonden we dan. Mijn zusje helemaal in paniek, want het ritje daarvoor was al behoorlijk glijen geweest dus die stapt helemaal huilend uit de auto. De meiden zaten allemaal bij ons in de auto en die hadden helemaal niet in de gaten wat er nou aan de hand was.
Chung ging Ronny helpen en ik heb mijn jas aangetrokken, mijn muts en wanten en ben gaan lopen, de berg af. Ik wist dat we even daarvoor wat huizen hadden gezien. Bij het eerste beste huis stond die man al te kijken en ik rebbel net zo Duits als ik Nederlands spreek dus hup naar binnen en vragen hoe of wat. Die vertelde ons dat we om moesten draaien en een hele andere route nemen, wel om, maar door het dal. Thank god voor mobiele telefoons want ik heb hen gebeld, kom maar naar beneden. Chung heeft de kinderen en Suzie naar beneden gebracht, is weer omhoog gereden en heeft gewacht met Ronny tot de motor afgekoeld was, toen zo goed als het ging de bus gedraaid (die afgrond lijkt dan zo dichtbij he) en naar beneden gegleden. Volgens die man moesten we wel meteen gaan, het zou steeds slechter worden. Hebben we gedaan, in Medebach hebben we toch maar sneeuwkettingen gekocht voor als we nog eens zo kwamen te staan.
Toen we in Hallenberg aankwamen, na 2,5 uur, stapte mijn zusje uit de auto met knikkende knie-en en helemaal opgelucht, terwijl de kinderen niet eens in de gaten hadden wat er nou allemaal was gebeurd. Op zulke momenten ben ik zo blij dat ik nou eens niet op mijn moeder lijk, dat was ook zo'n paniekzaaier. Ik ga juist altijd in de modus oplossend handelen en pas achteraf krijg ik door wat er nou had kunnen gebeuren. En ik ben heel blij met die zgn talenknobbel van me, ik red me echt overal. Nou heel verhaal, maar we zijn gewoon gezond en wel thuis hoor. En ik hou wel van avontuur hihi.
Dit was het uitzicht vanuit de eetkamer in ons pension. Dan denk je toch even: And God created...