Fan

Ik ben niet echt fan van iemand, een artiest of zo. Wel weet ik dat ik bepaalde dingen die mensen gemaakt hebben, liedjes, scraps, taarten ed heel erg mooi vind. En dat ik daardoor die mensen respecteer. Ik denk dat het met leeftijd te maken heeft. Hoe ouder je wordt, hoe meer je begrijpt dat aan de achterkant van schone schijn ook altijd een of meerdere kruisjes te vinden zijn (dat rijmt ook nog eens fijn hihi). Maar vanochtend moest ik toch wel even stiekem in mezelf glimlachen. Ik zat op mijn, overigens ook romantisch ingerichte, wc-tje en zag de Cards Only en het Scrapbookmagazine achter de radiator. Die vouw ik dan dubbel zodat ze bovenaan blijven hangen. Maar ik doe ook altijd de mooiste bladzijde (naar mijn mening) aan de buitenkant, zodat je die de hele tijd ziet. En vanochtend ontdekte ik dat daar Jeanet Bosman altijd te zien is. Toch een beetje fan dus, ook al is het dan op het toilet!

Als ik ga

Ik heb hele specifieke ideeën over mijn eigen einde. Welbekend, want ik heb het er al eens over gehad, wil ik een feest in plaats van een droevig gedoe. Vorige week had ik daar een nogal heftige discussie over met iemand en dat deed mij het volgende gedicht schrijven. Dus wees gerust, het is hopelijk nog lang niet zover, maar wel zoals ik het nu al voel.

Vier mijn afscheid zoals ik heb geleefd
Pijn, verdriet, liefde en geluk, ik heb het allemaal beleefd
Ga niet huilen omdat ik ben weggegaan
Maar vier dat ik iets heb achtergelaten in jouw bestaan


Geef mij de eer dat je je herinnert wie ik ben geweest
Kom allen tezamen en vier mijn heengaan als een feest
Eet en drink en dans, zoals ik zelf het liefste door het leven ging
Geen tranen voor mij, liever nog een mooie herinnering


Ik heb genoten, ondanks alle tegenslag die ik had
Maar mijn enige zorg was te zorgen dat niemand mij vergat
Ik zal altijd bij je zijn, ik wil dat je dat weet
Ik ben pas echt gestorven, als jij mijn leven met jou vergeet…..

Onbegrijpelijk...

Ik vind het een raar en onbegrijpelijk fenomeen, bermmonumenten. Let wel, ik veroordeel het absoluut niet, maar begrijpen doe ik het evenmin.
Ik vind het altijd vreemd dat mensen een monument willen plaatsen op de plaats waar de geliefde is doodgegaan. Wat wil dat zeggen??? Dat diegene dan daar zijn of haar rustplaats heeft gevonden? Nee, want schijnbaar heeft men in nagenoeg alle gevallen ook een graf of urn nog ergens anders. Wat is dat dan wel??
Het allerergst vind ik wel de monumenten met beertjes en andere dingetjes die aangeven dat er een klein kindje bij betrokken was, maar wat al heel lang niet meer dienst doet. Dat daar vies, onverzorgd en onbeperkt ligt weg te rotten. Mooi monument.....

Ooit overleed bij een heel ernstig ongeluk, waar ik getuige van was, Dicky, een goeie vriend van me. Omdat ik pas de volgende ochtend erachter kwam dat hij het was die ik daar in dat weiland heb zien liggen, is er bij mij een storing ontstaan. Ik raakte in shock. Het ongeluk was gruwelijk, hij was door de klap onthoofd en ik heb gezien hoe hij daar lag, in een witte bloes met een zachtgeel vest waar geen spatje bloed op te zien was. De andere twee inzittenden waren ook dood. De manier waarop de verpleger als een razende probeerde het hart van een van hen te reanimeren was ronduit eng. In de andere auto zat een gezin. Die auto lag op zijn kop en de brandweer legde er luchtkussens onder om het omhoog te pompen. Daarbij gleed bij elke luchtinlaat een klein meisje langzaam langs de ruit, te bizar.

Je begrijpt nu misschien beter waarom ik helemaal in shock raakte. Dat had mijn omgeving niet helemaal in de gaten. Of beter, helemaal niet. Ik ging naar school, zat wezenloos in de les en de lessen waar ik naast hem zat skipte ik gewoon. Ik ging niet van school weg, maar bleef weg uit de les waar hij naast me zat. Thuis trok ik me terug op mijn kamertje en schreef hartverscheurende gedichten. En na 3 weken sloeg het pas echt in.... ik zag hem verschijnen op mijn (zolder)kamer. Hij zat op mijn bureaustoel en keek naar mij. Althans, hij had zijn hoofd onder zijn arm en dat hoofd zei: maar ik heb geen pijn gehad hoor, echt niet. Ik ben een aantal keren in totale angst naar beneden gevlucht en toen pas zag mijn moeder wat er aan de hand was. Ik ben naar een psycholoog doorverwezen en tijdens een van deze sessies vond hij het nodig naar de plaats van het ongeluk te gaan. Dat was "beter voor de verwerking". Nou, niet voor mij dus. Nog altijd, ik kom er namelijk precies aan voorbij als ik naar mc Donalds ga, vind ik het rot om daar te komen. Er is niks voor mij. Zijn foto op mijn bureau, onze gezamenlijke fotos van het kamp, de herinneringen, dat soort dingen waren voor mij belangrijk om te hebben. Op de plaats waar hij stierf was nooit troost voor mij.

Ik ga toch ook niet in het ziekenhuis een monument plaatsen in het bed waar mijn moeder stierf? Ja je zult lachen of het stom vinden dat ik dat zeg, maar reeel gezien is dat toch zo? Persoonlijk vind ik het meer een uiting naar de buitenwereld. Het wordt meer een bevestiging naar anderen dat daar je geliefde iets ongelooflijk ergs is overkomen.
Maar je draagt diegene toch in je hart, en in je huis zet je je foto neer, zet je er je kaarsje bij, je bloemetjes en geef je diegene je liefste gedachten? Maar vooral in je herinneringen en in de liefdestuin in je hart is toch de plaats waar je hem of haar moet herdenken? Ooit schreef iemand, pas als ik je vergeten ben, ben je echt dood. En ik geloof, vergeten is wel of niet aan mij, niet aan het bermmonument.

Verkeersveiligheid

Ik ben een heer in t verkeer... althans, ik stop altijd om mensen voor te laten en ga altijd stilstaan als er iemand over wil steken. Ik let goed op mijn mede weggebruikers en laat motorrijders ruimte om er langs te kunnen scheuren.
Totdat..... er *&^%$ een of andere gek zichzelf bedenkt dat je wel 60 kan rijden waar je 80 mag. Of die maar niet op een kruising kan rijden want 2 km verderop komt een auto aan. Of wielrenners......!#$%^& ik HAAT ze. Denken dat de hele weg van hen is, maken de gevaarlijkste situaties en owee als je ze in de wielen rijdt, dan ben je een asociaal kutwijf. Of zoiets riep ie. Maar dat er gewoon een FIETSpad is, speciaal rood gemaakt zodat die fietsers wel heel erg duidelijk ook hun plaats op de weg hebben, negeren ze dan maar even??? Geen bel, dus als ze achter je fietsen is het ineens een geschreeuw waardoor je zelf van schrik de struiken in vliegt.
Nog zoiets, verkeersborden. Moet je 50 rijden. Omdat er 2 km verderop aan de weg gewerkt wordt. Althans, volgens de borden. Geen wegwerker te zien. Iedereen vliegt langs je heen, al toeterend, want je houdt het verkeer op. Heb je wel eens een bekeuring gehad voor te hard rijden langs wegwerkzaamheden?? NIET TE BETALEN!!!
Of eh..... mannen (sommigen). Die denken dat vrouwen toch niet kunnen rijden. En gas gaan staan geven naast je. Ikzelf denk dat ze de beweging van hun voet vergelijken met andere duwbewegingen want het is bijna zichtbaar zo lekker als ze het vinden.
En in zulke situaties ben ik gewoon asociaal. Ik vloek elk door mijn moeder ooit verboden woord. Met daarachter ...wijf  of ....zak. Heel vaak ben ik blij dat er niemand naast me zit die me kan horen, want het is echt om je kapot voor te schamen. Maar ik schaam me niet. Mijn space, mijn auto. Mijn tijd om mijn aso-kant de vrije loop te laten. Voor de rest ga ik echt voor veiligheid in het verkeer :)

Bij de beesten af

Ik hou van dieren. Alle dieren wilde ik zeggen, maar dat is niet waar. Ik griezel van spinnen en andere kruipende dikke zwarte dingen. Ik weet het, ze zijn ongevaarlijk voor ons (tenminste de meesten dan), maar ik moet ze niet. Hoe meer ik er dood kan maken hoe beter. En vooral diegenen die in mijn huis denken te kunnen verblijven.
Maar meestal is het zo dat als mensen van honden houden, ze geen kattenmensen zijn of andersom. Ik heb dat niet. Ze zijn me even lief. Maar ik vind konijnen en hamsters en cavia's en andere huisdieren ook leuk. Papegaaien en andere vogels, ook leuk. Slangen, ook leuk (neem ze alleen never nooit niet zelf in huis. Zou wel weer goed zijn tegen spinnen en muizen). Maar muizen in huis vind ik niet eng of erg, alleen de troep en de vernielingen zijn niet zo geweldig. Dus liever niet.
Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen was, ik had dus eerst twee honden die me heel lief waren, Boy en Biko. Boy had ik al tijdens mijn echtscheiding en die is met mij door diepe dalen gegaan. Hij was me daardoor erg lief, hij was mijn vriend. Hij is al een tijdje dood maar ik mis m nog steeds. Biko was me ook heel lief maar op een andere manier. Die had humor. En das eigenlijk raar voor een hond. Maar hij maakte me echt aan het lachen met zijn acties. Hij zag er supergevaarlijk uit en was eigenlijk een angsthaas. Als je heel hard boe riep, sprong ie van angst in zijn bench. En hij was scheel en had een roze neus. Dat maakte m lelijk. Maar ik hou van lelijke dieren, zo lelijk dat ze er knap van worden. Net als Shit, mijn perzische kater. Die is echt lelijk met die platte kop en schele ogen. Die heeft ook humor, net als Biko. Eigenlijk doet ie me telkens aan Biko denken, net zo scheel, net zo gek, net zo lief en aanhankelijk. En ik zou niet zonder hem kunnen meer, ik ben heel erg aan hem gehecht.
Das liefde voor dieren hoor. Maar het gekke is, als er varkens of koeien staan die voor mijn vlees op het bord dienen, dan vind ik dat goed. Ik vind dat dat altijd al zo geweest is, zo zit onze 'circle of life' nou eenmaal in elkaar. Wij eten vlees. Punt. En daar zijn runderen en varkens voor nodig. Of kangaroes, of buffels, of whatever. Bij mijn zusje op de boerderij zie ik die dieren niet als 'lief'. Heel makkelijk, dat is mijn eten. Mijn zusje en de kinderen waren helemaal boos dat die trailer met varkens die nacht (het was erg koud) buiten bleef staan tot ie om vier uur werd opgehaald de volgende ochtend. Er zaten nl varkens in die naar de slacht gingen. Ja hallo, wil je dan dat ze hun laatste nacht met veel moeite uit die vrachtwagen, in de schuur, lekker op een bedje van beton en dan weer hup die wagen in gaan zodat ze het beter hebben? Wat een flauwekul. Ze worden toch geslacht! En das mooi, want ik hou nogal van een lapje spek op de bbq. En dat haasje, heerlijk met de pasen. Of die ham met asperges, zalig toch? Biefstukje nu en dan met meegebakken champignons.... maak me gek!
Zie je, jullie eten dat ook. Vegetariers daargelaten. En dus zal het echt geslacht moeten worden. Dat vlees. Die dieren.
Behalve mijn Shitje dan.