Onbegrijpelijk...

Ik vind het een raar en onbegrijpelijk fenomeen, bermmonumenten. Let wel, ik veroordeel het absoluut niet, maar begrijpen doe ik het evenmin.
Ik vind het altijd vreemd dat mensen een monument willen plaatsen op de plaats waar de geliefde is doodgegaan. Wat wil dat zeggen??? Dat diegene dan daar zijn of haar rustplaats heeft gevonden? Nee, want schijnbaar heeft men in nagenoeg alle gevallen ook een graf of urn nog ergens anders. Wat is dat dan wel??
Het allerergst vind ik wel de monumenten met beertjes en andere dingetjes die aangeven dat er een klein kindje bij betrokken was, maar wat al heel lang niet meer dienst doet. Dat daar vies, onverzorgd en onbeperkt ligt weg te rotten. Mooi monument.....

Ooit overleed bij een heel ernstig ongeluk, waar ik getuige van was, Dicky, een goeie vriend van me. Omdat ik pas de volgende ochtend erachter kwam dat hij het was die ik daar in dat weiland heb zien liggen, is er bij mij een storing ontstaan. Ik raakte in shock. Het ongeluk was gruwelijk, hij was door de klap onthoofd en ik heb gezien hoe hij daar lag, in een witte bloes met een zachtgeel vest waar geen spatje bloed op te zien was. De andere twee inzittenden waren ook dood. De manier waarop de verpleger als een razende probeerde het hart van een van hen te reanimeren was ronduit eng. In de andere auto zat een gezin. Die auto lag op zijn kop en de brandweer legde er luchtkussens onder om het omhoog te pompen. Daarbij gleed bij elke luchtinlaat een klein meisje langzaam langs de ruit, te bizar.

Je begrijpt nu misschien beter waarom ik helemaal in shock raakte. Dat had mijn omgeving niet helemaal in de gaten. Of beter, helemaal niet. Ik ging naar school, zat wezenloos in de les en de lessen waar ik naast hem zat skipte ik gewoon. Ik ging niet van school weg, maar bleef weg uit de les waar hij naast me zat. Thuis trok ik me terug op mijn kamertje en schreef hartverscheurende gedichten. En na 3 weken sloeg het pas echt in.... ik zag hem verschijnen op mijn (zolder)kamer. Hij zat op mijn bureaustoel en keek naar mij. Althans, hij had zijn hoofd onder zijn arm en dat hoofd zei: maar ik heb geen pijn gehad hoor, echt niet. Ik ben een aantal keren in totale angst naar beneden gevlucht en toen pas zag mijn moeder wat er aan de hand was. Ik ben naar een psycholoog doorverwezen en tijdens een van deze sessies vond hij het nodig naar de plaats van het ongeluk te gaan. Dat was "beter voor de verwerking". Nou, niet voor mij dus. Nog altijd, ik kom er namelijk precies aan voorbij als ik naar mc Donalds ga, vind ik het rot om daar te komen. Er is niks voor mij. Zijn foto op mijn bureau, onze gezamenlijke fotos van het kamp, de herinneringen, dat soort dingen waren voor mij belangrijk om te hebben. Op de plaats waar hij stierf was nooit troost voor mij.

Ik ga toch ook niet in het ziekenhuis een monument plaatsen in het bed waar mijn moeder stierf? Ja je zult lachen of het stom vinden dat ik dat zeg, maar reeel gezien is dat toch zo? Persoonlijk vind ik het meer een uiting naar de buitenwereld. Het wordt meer een bevestiging naar anderen dat daar je geliefde iets ongelooflijk ergs is overkomen.
Maar je draagt diegene toch in je hart, en in je huis zet je je foto neer, zet je er je kaarsje bij, je bloemetjes en geef je diegene je liefste gedachten? Maar vooral in je herinneringen en in de liefdestuin in je hart is toch de plaats waar je hem of haar moet herdenken? Ooit schreef iemand, pas als ik je vergeten ben, ben je echt dood. En ik geloof, vergeten is wel of niet aan mij, niet aan het bermmonument.