maandag 22 februari 2010

afscheid

je laatste adem, een kleine zucht
niets meer dan een fragment van leven in de lucht
voorbij alle jaren, weggegleden uit ons zicht
er is niks meer over nu je daar zo klein en stillig ligt
als zand tussen mijn vingers, moet ik je laten gaan
maar loslaten kon ik nooit, dus ik blijf bij je staan
jouw hart nog bij de mijne, druppen tranen op het witte bed
en ik vraag me af of in jouw nieuwe zijn mijn papa op je let
mijn mama is gestorven, het einde van ons twee
het einde van jouw leven, maar ik stierf een beetje mee

4 opmerkingen:

Dora zei

Soms zeggen woorden niet wat ik zou willen zeggen, dit is zo'n moment..knuf!

Céline zei

Wat een ontroerend mooi gedicht!
Liefs x

Unknown zei

om stil van te worden en je verdriet te voelen...xx

* Daniëlle * zei

Krijg er kippevel van... :-(
Knuffel!

Daisypath Vacation tickers @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Volgers