je laatste adem, een kleine zucht
niets meer dan een fragment van leven in de lucht
voorbij alle jaren, weggegleden uit ons zicht
er is niks meer over nu je daar zo klein en stillig ligt
als zand tussen mijn vingers, moet ik je laten gaan
maar loslaten kon ik nooit, dus ik blijf bij je staanjouw hart nog bij de mijne, druppen tranen op het witte bed
en ik vraag me af of in jouw nieuwe zijn mijn papa op je let
mijn mama is gestorven, het einde van ons twee
het einde van jouw leven, maar ik stierf een beetje mee
4 opmerkingen:
Soms zeggen woorden niet wat ik zou willen zeggen, dit is zo'n moment..knuf!
Wat een ontroerend mooi gedicht!
Liefs x
om stil van te worden en je verdriet te voelen...xx
Krijg er kippevel van... :-(
Knuffel!
Een reactie posten