Jaloezie

Soms voel ik jaloezie. Het is een emotie waar ik weinig mee kan. Ten eerste is het niet gestoeld op iets wezenlijks en kan mijn redelijk ontwikkeld brein best wel bedenken dat het niet nodig is. Ten tweede schaam ik me er voor.
Ik ben bijna niet jaloers op materiële zaken. Mensen kunnen nog zoveel kunnen kopen, hebben en doen, ik gun het ze allemaal van harte. Ik roep als eerste dat ik het hartstikke mooi vind wat ze nou weer gekocht hebben. Ik vind het altijd prachtig als mijn vriendinnetjes mooie kleren, schoenen, tassen of sieraden erbij hebben. Ja kijk, je moet me niet mijn lang gekoesterde wens (het Breilhorloge) ineens onder mijn neus duwen, maar dan om een andere pols. Dan wil ik wel even slikken ja. Maar voor de rest.... boeien! Ook bij sport of spel kan ik nooit enige vorm van jaloezie voelen. Als de ander het goed doet, juich ik om het hardst. Ik vind dat leuk als het lukt, bij mij of een ander, dat is mij om het even.
Maar waar ik wel jaloers op kan zijn, zijn emotionele zaken. Ik kan helemaal week worden als ik een moeder en dochter samen scrap-inkopen zie doen. Of een gezin met 5 kinderen in een pretpark. Of een vrouw die kan eten wat ze wil zonder dik te worden. Of iemand die helemaal geen last heeft van een ziekte die er eeuwig zal zijn. Dan ben ik echt jaloers. Ik wil dat dan ook. Maar zal het nooit kunnen hebben. Echt nooit. Mijn mama is al overleden, na mijn dochter zou ik nooit meer zwanger kunnen worden, ik hoef maar friet te ruiken en er is al een pondje bij en mijn schildklier zal nooit meer gaan werken. Maar ik ben ook jaloers op de mensen die in al deze zaken (en meer) berusting hebben kunnen vinden. Hoe doen ze dat toch? Hoe hard ik het ook probeer, hoe veel ik mezelf ook aanpraat, die stomme achterlijke gevoelens van jaloezie blijven....

Gedicht

Vandaag plaats ik een gedicht dat ik een paar jaar geleden geschreven heb voor mijn dochter. Het is gebaseerd op het nummer van Martina McBride - In my daughter's eyes.

In de ogen van mijn kind

in de ogen van mijn kind
kan ik de toekomst zien
een heel klein beetje van
wat er ooit zal zijn misschien

in haar ogen ben ik een held
sterk en zonder angst in het leven
maar de waarheid moet ik zeggen
is dat juist zij mij daarvoor is gegeven

ik zie in haar blik wie ik wil zijn
dit kleine wonder waar ik nu naar kijk
zij maakt dat ik sterk ben in mijn zwakte
en volgens haar heb ik altijd gelijk

als zij haar hand in de mijne legt
verdwijnen al mijn diepe zorgen
in mijn hart verschijnt een glimlach
en ik ben niet bang meer voor de morgen

in haar ogen kan ik zien
hoeveel geluk dit kleine mens me geeft
en ze zal ooit opgroeien, weggaan
maar heeft dan haar jeugd met mij beleefd

als ik er later niet meer ben
hoop ik dat je dan altijd nog vindt
dat ik niet wegga en blijf leven
in de ogen van mijn kind

Afscheid

Wie komen er op mijn afscheidceremonie als ik dood ben? Dat is een vraag die ik mezelf wel eens stel. Voorheen vond ik dat vreemd dat ik daarover nadacht, maar het blijkt dat heel veel mensen daar wel eens over nadenken. Vooral als er afscheid is genomen van een dierbare en dat afscheid heel mooi was. Of heel aangrijpend. Of juist een aanfluiting.
Maar ik vraag me serieus wel eens af hoe de mensen om me heen het zonder mij zouden redden. Mijn kind, mijn zusje, mijn nichtjes, mijn oom en tante en hun kinderen (ga ik ervan uit dat die er nog zijn dan?), mijn vrienden, mijn kennissen, mijn collega's.... hoe zouden zij zich mij herinneren, zou het een groot gemis zijn dat ik er niet meer ben?
Hoe zou die ceremonie nou ingevuld worden? Als ik het zelf mocht zeggen, zou het niet zo doorsnee zijn hoor. Zo zou ik er niet bij willen zijn met die kist. Laat me ophalen door de begrafenisondernemer, meteen doorrijden naar het ziekenhuis en alles eruit laten halen wat nog bruikbaar is. Helemaal leegplukken die handel. Ik heb er toch niks meer aan. Ga dan met iedereen die zou willen komen gezellig bij elkaar zitten, draai dansmuziek maar vooral, lach samen. Huilen kan ook, maar het liefst zou ik willen dat ze blij zouden zijn dat ik er ooit was in hun leven. Schreeuw heel hard mee met mijn lijflied " Bloed zweet en tranen " van Andre Hazes. En laat er heel veel lekker eten en drinken zijn!!
Dat zou bij mij passen.
Dat bleek ook wel toen ik 4 augustus jl. mijn verjaardag vierde. Ik kreeg wel 5x als cadeautje een uitnodiging voor een diner of lunch... Mijn vrienden weten dat ik graag uit eten ga!!! Samen eten, ondertussen kletsen en genieten van een heerlijke prosecco of mojito... mijn ding!
Maar om nog even terug te komen op dat afscheid. Laat ik duidelijk zijn, ik hoop nog heel lang hier te blijven en mijn leven te kunnen leven op een mooie manier. Maar als het dan zover is, zouden er dan ook mensen komen die ik lang niet gezien heb? Die ik uit het oog verloren ben? Mensen waar ik bewust afstand van genomen heb? En om het drama lekker uit te diepen, hoeveel tranen zullen er vloeien? Het is raar dat deze gedachten wel eens langs komen fietsen toch? En toch willen heel veel mensen best wel om het hoekje van die veel te duur betaalde kist piepen om mee te gluren op hun eigen afscheid. Gelukkig maar, we zullen het nooit weten. Een van de dingen die ik NIET kan organiseren voor ik dood ga.

Normen..... waarden..... wormen!!!

Het valt me de laatste tijd op dat normen en waarden anders worden. Vervagen zou ik kunnen zeggen, maar dat is mijn visie. Een ander vindt het grenzen verleggen...
Neem nu de monogamie, trouw zijn aan je partner, maar vooral de waarde die je jezelf geeft.
Steeds meer mensen om mij heen gaan er anders over denken. Ik heb vriendinnetjes die mij al meerdere malen hebben aangespoord een one night stand te hebben, omdat ik -naast een lieve aardige partner- tekort aan sex heb in mijn leven. Ja, ik wil niet flauw doen, maar zo ben ik niet! Ik wil niet de volgende morgen, met een zeemleren lap op de plaats van je tong en een door spierpijn geteisterd lichaam, wakker worden naast iemand die me daarna zo snel mogelijk wil verlaten en vergeten. Welke WAARDE voegt dat toe??? Dan maar geen sex hoor.
Of die kennissen die swingers blijken. Van welk standpunt ik het ook bekijk, ik kan me gewoon niet indenken dat ik het fijn zou vinden om mijn (bezittelijk voornaamwoord) partner in extase te zien raken met een andere dame.... Hoe harder deze mensen schreeuwen dat het meer toe heeft gevoegd aan hun relatie, hoe meer ik denk dat hun hart wat moet missen.
Een onderzoek heeft uitgewezen dat een kwart van de vrouwen in mijn generatie (30/40) het doodnormaal vindt om vreemd te gaan. Come on...

Nog zo'n teer onderwerp is vriendelijk zijn. Al meerdere keren heb ik in de afgelopen week mijn auto tot stilstand gebracht zodat de mensen die op de stoep staan te wachten om over te steken dat gerust kunnen doen. Geen knikje, handje, duimpje of wat dan ook om te bedanken voor dit kleine gebaar. Ik HOEF niet te stoppen, ik WIL het wel. Met zoveel auto's op de weg is het vaak lang wachten voor je kunt oversteken. Maar even laten zien dat je dankbaar bent kost niks en is wel zo NORMaal!!

Als laatste moet ik even tijd besteden aan het medium televisie. Ik was wat vroeg wakker (5 uur dus, grrr) en wilde bij mijn eerste kopje koffie (het allerlekkerste kopje koffie!) dan maar even zappen. Ik bedacht me dat het maar goed is dat ik geen kleine kinderen heb die oud genoeg zijn om zelf alvast naar beneden te gaan en de tv aan te zetten terwijl mama nog even slaapt. Gegarandeerd dat ze bij de naakte dames van alle commerciele omroepen terecht komen. Dat gaat gewoon door tot 6 uur!!!! Dat het midden in de nacht op ALLE zenders te zien is, ala (hoewel dat ook zeer frustrerend is). Maar dit tijdstip is echt NOT DONE!! Nog iets leuks van die leuke commerciele zenders zijn de reclames voor een programma, door een ander programma heen! De aankondiging voor CQC presteerde het zelfs het complete scherm te overlappen... Het heeft voor mij nul meerWAARDE en ik vind het echt niet NORMaal!

Gelukkig heb ik zelf doorsnee waarden en normen, door mij ook wel gecombineerd als wormen. In wikipedia staat bij de omschrijving van worm onder andere dit: diverse groepen van ongewervelde dieren, niet noodzakelijkerwijs nauw verwant. En zo is het, het is ongewerveld, het is namelijk gevoel. Een norm of waarde moet je voelen. Het is niet verwant aan iets, het is er of niet.

Welkom!

Dit is mijn eerste "column" op mijn schrijfblog. Erg leuk dat je even langs bent gekomen om te lezen wat ik nou weer allemaal bedenk. Want dat is het eigenlijk. Ik bedenk heel veel, vooral 's nachts en 's morgens vroeg. De dingen die ik niet moet vergeten trekken aan mijn brein voorbij, maar dan wel in een overtrokken stadium. Schijnbaar is het brein zo ingesteld dat 's nachts alles erger lijkt. Groter, meer, verschrikkelijker enz... En 's morgens moeten al die emoties en commoties eruit bij mij. Dus wil ik schrijven. En daar ga ik dit blog voor gebruiken. Ik vind het wel interessant om te gaan ontdekken of mensen het willen lezen, of ik dan ook nog mijn dagboek bij blijf houden (wat haast niet anders kan, er zijn een heleboel hersenspinsels die ik écht geheim wil houden) en of er een verandering plaatsvindt. Dat is één van mijn dromen, mijn doelen. Schrijven en iets veranderen. Bij mensen, bij de lezer(es). Al is het maar een kijkwijze. Dat heb ik zelf, als ik mijn schrijvers lees, namelijk al een aantal keren ondervonden. En dan stond ik, toen ik het erkende, versteld van de kracht van het woord. Power to the word!

Volgers van mijn scrapblog zullen ook meteen zien dat ik hier wel met hoofdletters schrijf. Laat ik dan ook maar bij mezelf de puntjes op de i zetten. Want dat doe ik altijd bij anderen: ik verbeter ze in hun grammatica. Heel ernstig, want het is overmatig irritant. Mensen worden niet graag verbeterd en al helemaal niet in hun uitspraak. Maar ik vind het irritant als iemand "meer als hem" (zooooo fout) zegt in plaats van "meer dan hij" (wat wel goed is). Ik heb het al een heel eind afgeleerd en laat mensen nu maar lekker fout babbelen, maar soms komt die taaldraak in mij naar boven en kan ik het niet laten. Oh, ook ik maak fouten. Hoe meer moe ik word, hoe meer fouten ik ga maken. En soms ben ik zo snel aan het typen dat ik pas na een dag teruglezen de fouten eruit haal. Dus ik ben ook niet foutloos. Gelukkig maar, zit je toch een column van een gewoon mens te lezen.... Fijne dag!