Afscheid

Wie komen er op mijn afscheidceremonie als ik dood ben? Dat is een vraag die ik mezelf wel eens stel. Voorheen vond ik dat vreemd dat ik daarover nadacht, maar het blijkt dat heel veel mensen daar wel eens over nadenken. Vooral als er afscheid is genomen van een dierbare en dat afscheid heel mooi was. Of heel aangrijpend. Of juist een aanfluiting.
Maar ik vraag me serieus wel eens af hoe de mensen om me heen het zonder mij zouden redden. Mijn kind, mijn zusje, mijn nichtjes, mijn oom en tante en hun kinderen (ga ik ervan uit dat die er nog zijn dan?), mijn vrienden, mijn kennissen, mijn collega's.... hoe zouden zij zich mij herinneren, zou het een groot gemis zijn dat ik er niet meer ben?
Hoe zou die ceremonie nou ingevuld worden? Als ik het zelf mocht zeggen, zou het niet zo doorsnee zijn hoor. Zo zou ik er niet bij willen zijn met die kist. Laat me ophalen door de begrafenisondernemer, meteen doorrijden naar het ziekenhuis en alles eruit laten halen wat nog bruikbaar is. Helemaal leegplukken die handel. Ik heb er toch niks meer aan. Ga dan met iedereen die zou willen komen gezellig bij elkaar zitten, draai dansmuziek maar vooral, lach samen. Huilen kan ook, maar het liefst zou ik willen dat ze blij zouden zijn dat ik er ooit was in hun leven. Schreeuw heel hard mee met mijn lijflied " Bloed zweet en tranen " van Andre Hazes. En laat er heel veel lekker eten en drinken zijn!!
Dat zou bij mij passen.
Dat bleek ook wel toen ik 4 augustus jl. mijn verjaardag vierde. Ik kreeg wel 5x als cadeautje een uitnodiging voor een diner of lunch... Mijn vrienden weten dat ik graag uit eten ga!!! Samen eten, ondertussen kletsen en genieten van een heerlijke prosecco of mojito... mijn ding!
Maar om nog even terug te komen op dat afscheid. Laat ik duidelijk zijn, ik hoop nog heel lang hier te blijven en mijn leven te kunnen leven op een mooie manier. Maar als het dan zover is, zouden er dan ook mensen komen die ik lang niet gezien heb? Die ik uit het oog verloren ben? Mensen waar ik bewust afstand van genomen heb? En om het drama lekker uit te diepen, hoeveel tranen zullen er vloeien? Het is raar dat deze gedachten wel eens langs komen fietsen toch? En toch willen heel veel mensen best wel om het hoekje van die veel te duur betaalde kist piepen om mee te gluren op hun eigen afscheid. Gelukkig maar, we zullen het nooit weten. Een van de dingen die ik NIET kan organiseren voor ik dood ga.