Mijn zusje.... zij is 6,5 jonger dan ik. Haar vader is de broer van mijn vader (mijn vader overleed toen mijn moeder 7,5 maanden zwanger was van mij). Onze bloedlijn is dus precies hetzelfde, we zijn behalve zusjes ook nichtjes...
Maar naast dat zij mijn zusje is, is zij ook mijn beste vriendin. Zij is de enige van wie ik vind dat zij evenredig is aan mij. En ik bedoel niet in standen of rangen hoor, maar zij is gelijkwaardig aan me OMDAT ze mijn zus is. Dat is niet altijd zo geweest. Er zijn tijden geweest waarin ik vond dat ze niet goed bezig was. Ze was alleenstaande moeder van 2 kinderen en had het echt niet makkelijk. Maar haar vluchtgedrag maakte het er ook niet echt beter op. Je zag haar gewoon dwarrelen, zonder richting en bijna kansloos. Toen vond ze de man waar ze nu mee is. En hij ontvoerde haar uit ons dorp naar de achterhoek, naar een boerderij ver weg van de bewoonde wereld, midden tussen weilanden, weilanden en nog eens weilanden. Waar ze gelukkig was en rustig. En dus een ander mens werd. Een evenwichtig mens, een goede moeder en een hele leuke prettige vrouw. Ik was heel erg blij voor haar. Ben ook heel trots op haar, zoals ze alles op een rijtje heeft tegenwoordig. Heel anders dan nog maar 5 jaar geleden. Omdat ik zoveel van haar houd hou ik ook zoveel van haar kinderen. Alsof ze mijn eigen kindjes zijn. Op die kinderen ben ik supertrots, ze zijn zo leuk en lief en helemaal zichzelf. Ik ben superblij dat de meiden op de boerderij helemaal hun draai hebben gevonden. Nadat hun eigen vader is overleden vorig jaar hebben ze alleen dit nog.
In onze tijden van verdriet en angst hebben mijn zus en ik elkaar altijd onvoorwaardelijk gesteund. We weten dat we elkaar hebben. En daarom mis ik haar soms verschrikkelijk. Dan is een dik uur rijden echt ver weg. Want zomaar binnenlopen bij elkaar voor een kopje koffie en even bijkletsen is er niet meer bij. Oh, en ik weet heus wel dat in deze moderne tijden we altijd contact kunnen hebben via telefoon en internet, maar dat is toch anders hoor. Ik mis mijn zusje hier in ons dorp, dicht bij mij in de buurt. Morgen zie ik haar, ik rij weer naar de achterhoek. Voor de verjaardag van haar lieffie. Dat is zo fijn, maar toch anders. Ik zit nog wel eens aan de eethoek en wens haar op de stoel naast me. Dat snelle kopje koffie nadat de kinderen op school zijn gebracht...
Lieve Suus, ik hou van jou en ben trots op mijn kleine zusje! Dikke kus, je zus
3 opmerkingen:
Prachtig geschreven! En zo bijzonder zo'n band! Veel plezier bij je zus!
Veel plezier bij je zus! Kan me voorstellen dat het niet leuk is dat ze 'zo ver' weg woont. Nederland is klein, maar soms ook groot. Mijn jongste zus woont sinds twee jaar weer in Nederland, daarvoor in Frankrijk, da's helemaal ver weg. Veel gezelliger om je familie in de buurt te hebben.
Jullie lijken ook op elkaar, al is zij donker en jij blond. Leuke meiden! ;-)
Ik heb helaas geen zus [of broer] dus ik weet niet hoe het voelt om iemand die zo dichtbij je staat in familieverband, zo te missen. Je stukje raakt me echter wel...juist omdat ik het nooit zal meemaken....mijn "zusterlijke" gevoelens zijn voor mijn allerbeste vriedin, haar man en haar zoon die autistisch is. En die woont ook ver weg...en dan is het idd soms heel moeilijk als je niet zomaar even kan binnen wippen om je hart te luchten, want hoewel er mail en foon is, is persoonlijk contact met iemand die zo dierbaar is veel meer van waarde. Dus Nicky, dank je wel....
liefs
Ria
Een reactie posten