Have a happy 2010!!!

Gelukkig nieuwjaar!!

En zo zitten we alweer in 2010. Vreemd om dat getal te zien. Ben je net een beetje gewend aan die twee nullen vooraan, komt er alweer een 1tje te staan... Het zal best een andersdananders-jaar worden, dat gevoel heb ik wel.

Kerst waren lekkere dagen trouwens. Kerstavond heerlijk relaxed in mijn joggingpak bij Chung en Robin doorgebracht, Monopoly gespeeld en Harry Potter gekeken. Tapasjes en prosecco erbij, helemaal goed.
1e kerstdag even naar mijn oom en tante gegaan, waar ik wat langer bleef hangen dan gepland dus ik heb meegegeten. Wederom tapasjes maar mijn tante had ook haar befaamde verse kippensoep gemaakt, YUM! Helaas was ik wel vanaf kerstavond mijn stem helemaal kwijt. Pas op 3e kerstdag had ik weer wat volume. 2e kerstdag heb ik staan taartenmaken (zie andere blog, prinsesjes) en koffer ingepakt. Zondagochtend zijn we vertrokken naar Hallenberg, een plaatsje vlak bij Winterberg. Een 20 min voor we er waren begonnen ons auto's tegemoet te komen met sneeuw. En ja hoor, heel de omgeving waar wij zaten was wit!! We hebben heerlijke dagen gehad, volop sneeuw, dus geskied en gesleed met de kinderen, een dagje in een tropisch zwembad (ook voor Nick iets leuks doen he) en heerlijk gegeten al die dagen (Duitsers zijn wel verzot op zout yak). 'S avonds gingen we in ons pensionnetje beneden zitten, lekker kaarten en schnapps drinken. Nick ging heerlijk slapen en met de babyfoon konden we goed in de gaten houden. De meiden hebben zich ook prima vermaakt. Dinsdag hadden we nog een leuk avontuur. Mijn zwager had dus de bus meegenomen, handig met 3 kinderen, alles kan achterin. Maar ja, hij vond het niet nodig dat ie winterbanden erom legde. Hij had natuurlijk nooit verwacht dat we in zulk heftig sneeuwweer zouden komen. " Hij is een beetje dom geweest ", zei Maxima.

Dus tussen Willingen en Winterberg in, een route die over een bergop-bergaf gaat, stonden we op de helft van de berg stil, hij schoof alle kanten op, behalve de goeie. Door het gas blijven geven ging de motor koken dus daar stonden we dan. Mijn zusje helemaal in paniek, want het ritje daarvoor was al behoorlijk glijen geweest dus die stapt helemaal huilend uit de auto. De meiden zaten allemaal bij ons in de auto en die hadden helemaal niet in de gaten wat er nou aan de hand was.
Chung ging Ronny helpen en ik heb mijn jas aangetrokken, mijn muts en wanten en ben gaan lopen, de berg af. Ik wist dat we even daarvoor wat huizen hadden gezien. Bij het eerste beste huis stond die man al te kijken en ik rebbel net zo Duits als ik Nederlands spreek dus hup naar binnen en vragen hoe of wat. Die vertelde ons dat we om moesten draaien en een hele andere route nemen, wel om, maar door het dal. Thank god voor mobiele telefoons want ik heb hen gebeld, kom maar naar beneden. Chung heeft de kinderen en Suzie naar beneden gebracht, is weer omhoog gereden en heeft gewacht met Ronny tot de motor afgekoeld was, toen zo goed als het ging de bus gedraaid (die afgrond lijkt dan zo dichtbij he) en naar beneden gegleden. Volgens die man moesten we wel meteen gaan, het zou steeds slechter worden. Hebben we gedaan, in Medebach hebben we toch maar sneeuwkettingen gekocht voor als we nog eens zo kwamen te staan.
Toen we in Hallenberg aankwamen, na 2,5 uur, stapte mijn zusje uit de auto met knikkende knie-en en helemaal opgelucht, terwijl de kinderen niet eens in de gaten hadden wat er nou allemaal was gebeurd. Op zulke momenten ben ik zo blij dat ik nou eens niet op mijn moeder lijk, dat was ook zo'n paniekzaaier. Ik ga juist altijd in de modus oplossend handelen en pas achteraf krijg ik door wat er nou had kunnen gebeuren. En ik ben heel blij met die zgn talenknobbel van me, ik red me echt overal. Nou heel verhaal, maar we zijn gewoon gezond en wel thuis hoor. En ik hou wel van avontuur hihi.
Dit was het uitzicht vanuit de eetkamer in ons pension. Dan denk je toch even: And God created...