9-11

De afgelopen week heb ik zo'n beetje de documentaires gevolgd over de aanslagen in Amerika 8 jaar geleden. Ten eerste verbaasde het mij eigenlijk dat het alweer 8 jaar geleden is. Ik vroeg me af of er elk jaar een week lang allerlei documentaires werden uitgezonden, want dan had ik dat allemaal 'gemist'. Ik had namelijk het idee dat dit voor het eerst was. Een ander klein detail dat me opviel was dat de datum, als je die opschrijft, hetzelfde is als het alarmnummer in Amerika. Ik heb nooit gehoord óf dat ook de bedoeling was van de terroristen, maar ik vond het wel "odd".
Goed, terug naar de documentaires waarvan sommigen geheel bestaan uit alleen maar echte, ter plekke opgenomen beelden. En er gebeurde iets met me. Ik werd opnieuw vreselijk geraakt. Ik heb zelfs een traantje gelaten bij de verhalen van de brandweermannen. Niet snikkend-huilen, maar ineens rolde er een traan over mijn wang. In godsnaam, hoe moet dat toch zijn geweest voor de mensen die daar waren op dat moment? De mensen die zijn overleden hebben afschuwelijke laatste momenten gekend. De uitgezonden voicemails deden echt een rilling over mijn rug lopen. De geluiden, als er mensen naar beneden springen, van meer dan 100 verdiepingen hoog. Die een vallende dood verkiezen boven verbranden. Iets dat ik wel kan invoelen. Ik ben nl als de dood voor brand, het is één van mijn ergste angsten. Dus volgens mij zou ik ook springen. Maar ja, dat zeg ik hier, in Nederland, in 2009, lekker veilig in mijn roze badjasje op de bank. Je weet het niet. Je kunt je niet voorstellen wat dat moet zijn geweest. En dat is nou misschien wel de kracht van die beelden, die door de mensen die er waren zijn opgenomen. Je krijgt er bijna de voorstelling van, je kunt het bijna voelen. Alle politieke speculaties er omheen weggelaten, het is een aanslag geweest op de mensheid. Deze mensen waren gevangen in een hel, voor een aantal lange lange minuten. De reddingswerkers die, met hun amerikaans gevoel voor verantwoordelijkheid, die gebouwen inliepen met een rollend gevoel in hun hart dat ze waarschijnlijk niet meer terugkwamen. De kinderen, die deze beelden zien, wetend dat het hun ouders zijn die daar werken. Ik vind het echt bizar dat dit gebeurd is. Van deze aanslag hebben we allemaal de beelden op ons netvlies. Ze hebben wederom een diepe indruk op me gemaakt. Gruwelijk....