Vriendschap

Vriendschap is een raar ding, het is er of het is er niet. Soms denk je dat je het hebt, maar kom je ineens tot de conclusie dat dat niet zo is. Je bent dan de enige die er waarde aan hecht, de ander(en) hangen dat waarde-label er helemaal niet aan. Er zijn lange vriendschappen, ononderbroken, altijd aanwezig. Je weet dat het er is, je denkt er niet eens bij na. Soms ineens besef je dat je die oude vriendschap heel erg zou missen als ie er niet zou zijn, maar speelt het op dit moment geen cruciale rol in je leven. Er zijn ook tijdelijke vriendschappen. Als schepen die komen en gaan in een haven, ze meren even aan, soms wat korter, soms wat langer. En ineens besef je, het is er niet meer. Maar missen doe je het dan ook niet. Niet alles hoeft een leven lang te duren tenslotte. Dat zou geen mens vol kunnen houden. Er zijn ook korte vriendschappen die heel intens zijn. De ander komt in je leven en ter plekke, op die seconde, weet je, dit wordt belangrijk voor me. Dan gaat de emotie met die vriendschap heel diep. En even zo snel is het ook weer gedaan. Het moest er zijn voor dat moment, je leven is er door veranderd. Maar het had geen blijvende waarde. Ook zijn er vriendschappen die kapot gaan door onkunde. Niet kunnen communiceren, niet kunnen inleven, niet kunnen loslaten.... Dat zijn de vriendschappen die je je verdere leven blijft missen. Je denkt er wel eens aan met weemoed. Het deed je zo goed toen het er was en je vindt het nog steeds jammer dat het weg is. Je stelt je zelfs wel eens voor hoe het zou zijn als diegene weer in je leven zou opduiken. Er duikt ook wel eens een oude vriendschap terug op in je leven, via Hyves of zo. Heel enthousiast begin je opnieuw aan de verkenning, alle goede gevoelens zijn gebaseerd op de basale herinneringen in het verre verleden. En dan moet je toch toegeven dat je allebei gegroeid bent, tot een punt dat mijlenver uit elkaar ligt. Je hebt elkaar niks meer te vertellen.... Het moeilijkst zijn de vriendschappen waarin je teleurgesteld wordt. Je steekt er energie in, je vertrouwt blind en je gaat zonder meer er vanuit dat de ander dat ook doet. Tot je ineens door keiharde bewijzen met je neus op de feiten wordt gedrukt: die ander heeft jou "genaaid". Dat doet bij mij een deurtje dicht. Dat komt nooit meer goed. De zorgvuldig gebouwde dikke muur trekt op en gaat niet meer neer. Het zijn de momenten waarop je even gelooft dat je dom was. Snel besef je dat je niet dom bent. Het zegt namelijk alles over diegene en niets over jou!
Er zijn ook virtuele vrienden. Een apart soort. Soms bouw je een soort van vriendschap op met iemand die je nooit spreekt, nooit ziet, maar met wie je iets heel essentieels deelt. En ondanks de vleselijke afwezigheid, kunnen deze vriendschappen bijzonder waardevol zijn.
Maar het allermooist zijn de vriendschappen die elke dag je leven een beetje glans geven. Als je er aan denkt danst je hart een klein beetje. Je stuurt een kaartje, een smsje, je bent er voor elkaar op elk tijdstip van de dag/nacht, diepe, mooie, warme, goeie vriendschap. Ik heb er een paar. En die paar mislukte vriendschappen kunnen dat nooit ongedaan maken. Ik ben er trots op. Mijn vriendinnen!