Met een zeer regelmatig terugkerende depressie, ben ik me er te zeer van bewust dat ik mijn mama niet meer zie. Maar meer dat ik haar niet meer spreek, haar niets meer kan vragen. Ik kan met geen mogelijkheid uitleggen wat dat gevoel met me doet. In boeken en zo lees je wel eens over een gat in je hart. Misschien is dat wel de beste omschrijving. Het is een gat dat niet meer dichtgroeit. Twee jaar na dato zit ik nog vol verdriet en loop ik regelmatig in de mist-modus. Die mist-modus is een status van mijn brein waarin ik wel in de wereld ben, kan denken en handelen, maar concentratie en diepzinnigheid is er niet. Alsof ik ín mijzelf een andere dimensie vorm die contact probeert te houden met datgene wat mijn moeder me gegeven heeft. Ik lijk zoveel op haar, het is werkelijk om te lachen. Want had ik dit 10 jaar geleden geweten, was ik waarschijnlijk in een soort woede ontstoken. Ik wilde met geen mogelijkheid op mijn moeder lijken. Ik was toch veel moderner, veel flexibeler, veel zorgelozer, veel vrolijker en veel meer uitgesproken????? Ja klopt, maar dan wel het veelvoud van wat zij was. De vergrotende trap, maar wel van hetzelfde. En pas nu koester ik dat. Ik ben er nu pas trots op. Mijn mama heeft echt een bizar leven gehad, maar mijn eigen leven is nou ook niet echt doorsnee. Ik heb wel altijd geweten dat mijn moeder zich overal goed doorheen sloeg. En ik zie nu dat ik dat eigenlijk ook wel doe. Soms laat ik een behoorlijke steek vallen, maar geloof me dat heeft mijn mama ook gedaan. Er zijn nog veel meer overeenkomsten, maar daar kom ik nog een keer op terug.
Ik wil van het verdriet af, tenminste, van dat tranengedoe, maar die mist wil ik nog even houden. Zo kan ik haar nog even houden...
7 opmerkingen:
Ik herken je gevoel; mijn vader overleed toen ik 20 jaar was. En daar kan ik soms nog vol van schieten...
Maar; we houden hem levend door de kinderen heel veel te vertellen over hem; anekdotes te over, hij maakt zo echt deel uit van ons gezin. En, alhoewel ik niet gelovig ben, ik denk dat hij er gewoon nog is, zo om ons heen. Dat te geloven voelt goed. Mijn oma is, na bijna haar hele leven met opa gedeeld te hebben, op 89-jarige leeftijd weduwe geworden. En volgens mij heeft zij een sterk ontwikkeld 6e zintuig. Ze vertelt het alleen aan mij en mijn zusje, maar heeft geregeld dat ze opa naast zich in bed hoort of voelt liggen. Ze is wakker, praat met hem en vraagt zich dan later af :Heb ik het gedroomd? Maar ik was wakker! Dat geeft mij nog sterker de overtuiging dat onze dierbaren om ons heen zijn, maar dat niet iedereen de juiste antenne-afstelling heeft om dat te voelen/merken.
Misschien is jouw mist-stand iets soortgelijks.
En hoewel het verdriet heus minder zal worden en een plek gaat krijgen in je leven; verdwijnen zal het niet!
Sterkte.
Liefs,
Jolanda
Ik herken er zoveel in terug in je verhaal, het onmiskenbare gemis gevoel. Dat stukje nooit kwijt willen raken dat je nog hebt. Het herinneren van de klank van de stem, de aai over je bol, en nee ik lijk niet op mijn moeder. Dat wil je ook niet horen, nu hoor ik niet anders en ben ik er trots op.
Ook mijn verdriet is er nog het is nu al bijna 16 jaar geleden, maar 16 jaar zijn dan niet lang het lijkt nog zo kort geleden, dat ik in haar schoot kroop, tegen haar aan lag op de bank. En ook een pantoffel naar mijn hoofd kreeg, zelfs daar kan ik om lachen nu, maar wel met een traan die over mijn wang glijdt. Een ieder zegt het krijgt een plaats en dat komt, maar die plaats moet je zelf creeeren en eren, en vooral in stand houden. Daar stop je alles in, het verdriet, de lachbuien en al die andere herinneringen. Blijf in die mist zolang je wilt!
Ik zou nog zoveel meer kunnen en willen zeggen, maar weer eindig ik met....je weet wat ik bedoel en ik denk aan je!
Liefs Dora
Ook ik begrijp wat je voelt, het op 22 september alweer 8 jaar geleden dat ik afscheid van mijn moeder moest nemen. Hoogzwanger stond ik aan haar graf. Ik had nog zoveel willen vragen, maar ook mijn geluk om mijn mooie kindje met haar willen delen. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Maar nog geregeld (en dan zeker rond deze periode) ben ik de kluts kwijt. Dan wil ik even de telefoon pakken en haar bellen en dan gewoon kunnen zeggen. Mam ik mis je, mam ik hou van je.
Helaas kan dit niet, maar in gedachte is ze altijd dichtbij en dat geeft me een hoop rust en het troost me een beetje. Meid sterkte, denk aan jezelf en al het moois wat je samen hebt gedeeld. Het krijgt allemaal een plekje.
Renate
Het lijkt me vreselijk dat je iemand moet missen waar je zoveel van houdt en heel belangrijk voor je is.
Je moet dat eerst zelf meemaken voordat je weet hoe dat voelt.
Ik leef met je mee, dat is wat ik wil zeggen.
Liefs, Frida
mijn vader overleed toen ik 17 was....
dus ik weet precies wat je bedoelt..........
nu na al die jaren heb ik soms nog dat mist gevoel zoals je dat zo mooi omschrijft
bedankt dat je het weer zo mooi weet te verwoorden!
Hoi Nicky,
Ik kan het allemaalzo goed voelen, mijn mama is op 12-06-2009 overleden na een ziekbed van 4 maanden. Ik mis haar elke dag en begrijp niet hoe mensen de dag doorkomen. Ik lijk heel wat aan de buitenkant maar van binnen ben ik gebroken. Ik doe net als jou veel schrijven in mijn mamaboek.
Wens je sterkte.
Wat een ontroerend verhaal! Ik kan me geen voorstelling maken van je gevoel want mijn moeder is er nog. Ik kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef. Door dit op te schrijven weet ik zeker dat je mama meeleest en heel erg trots op je is. Knuffel!
Een reactie posten