Alom bekend, ik ben gevoelig voor muziek. Ik word niet geraakt door alleen de muziek zelf, maar meer door de woorden die de tekst maken. Ik kan echt meelachen, meehuilen, meeschreeuwen als het in het liedje daarom gaat. Ik word vaak meegesleept in de emotie die zo'n nummer moet uitdragen.
Gisteren wees mijn kind, die dezelfde gevoeligheid heeft, me op dit nummer. Het is voor mij een ge-wel-dig nummer. Het gaat over mensen die een veelbelovende toekomst hadden, maar waar het lot anders bepaalde. En toch gaan ze door. Alleen hebben ze af en toe een liedje nodig. Een mooie melodie met mooie woorden die het leven even weer iets anders kleurt. Prachtig gedaan door Lange Frans (één van de weinige goeie nederlandse rappers) en Thé Lau (mooie rauwe stem joh). Ik heb het nummer al 20x achter elkaar gehoord, het doet me wat.....
Benny lacht altijd het hardst om zijn eigen grap
Hij plukt de dag en misschien is dat wel zijn allermooiste eigenschap
Hij werkt op de markt, 's ochtends vroeg moet hij d'r uit
En dan staat hij goed gemutst achter zijn groente en fruit
Gek op zijn vrouw, trots op zijn dochters
Dat zij kunnen studeren is waar hij voor heeft gevochten
Maar een jaar of vijf voordat zij werden geboren
Speelde Benny in de spits met het vermogen om te scoren
Top club, roem, geld, supporters die juichen
Maar toen zijn been brak, viel zijn droom ook in duigen
Hij neemt een slok van zijn bier en ik zie het in zijn ogen
Wat had ie kunnen zijn als het anders was gelopen
Hij zegt
Zing een liedje voor me Frans
Zing een liedje voor me Frans
Ook al is het in 't Frans
Zing een liedje voor me
Het leven gaat zo snel voorbij
Dus zing en ik vergeet de tijd
Je muziek maakt me vrij
Zing een liedje voor me
Jeffrey werd verleid als een jongeman
Ruil jij je brommer voor een tank
Hij zei ja en daar stond ie dan
Ver van de avonturen uit de brochure
Geen vragen stellen Jeffrey, gewoon vuren
Strijdend in een strijd die niet de zijne was
Nu loopt ie hier op straat
En is ie bang dat ie op mijnen stapt
Van de koningin kreeg hij een lintje voor zijn moed
Maar elke nacht als ie droomt ziet ie kindjes in het bloed
Gedood door de kogels van zijn kant
Ik keek hem in z'n ogen en ik voelde zijn pijn man
Neem d'r één van mij dan en drink voor ze
Hij zei
Proost Frans, maar zing voor me
Zing een liedje voor me Frans
Zing een liedje voor me Frans
Ook al is het in 't Frans
Zing een liedje voor me
Het leven gaat zo snel voorbij
Dus zing en ik vergeet de tijd
Je muziek maakt me vrij
Zing een liedje voor me
Anna, een veel belovende jonge meid
Een vlotte meid, zat op school en was voorbereid
Wilde studeren, had de wereld graag doorgereist
Maar nu zegt de dokter dat ze een jongen krijgt
D'r buik groeit, maar het gevoel is nooit zonder spijt
Als ze kiest voor zichzelf is ze d'r wonder kwijt
Hij kon de druk niet aan, liet haar in d'r uppie staan
Gaf haar geen duppie en haar vent trok naar ver vandaan
En nu is zij alleen, d'r moeder helpt wel mee
Maar die is ook gestresst en zit in de AOW
En toch zit Anna hier, d'r zoontje aan d'r hand
Ze zijn gelukkig samen
Ze zegt
Zingen Frans
Zing een liedje voor me Frans
Zing een liedje voor me Frans
Ook al is het in 't Frans
Zing een liedje voor me
Het leven gaat zo snel voorbij
Dus zing en ik vergeet de tijd
Je muziek maakt me vrij
Zing een liedje voor me
zondag 19 december 2010
woensdag 8 december 2010
Biko
Gisteravond heb ik in een mailtje gelezen dat Biko is ingeslapen. Hij had lymfeklierkanker.....
Biko, geboren 7 juni 2004, was mijn Amerikaanse Bulldog. Na mijn relatiebreuk in 2008 heb ik de beslissing moeten nemen een ander thuis voor hem te zoeken, omdat hij door mijn vele uren werk te alleen was en te weinig aan zijn trekken kwam als hond (uren lopen en zo). Het afscheid was toen al hartverscheurend. Biko was een komische hond, altijd blij, energiek, lomp maar oh zo trouw en lief. Ik had, al zeg ik het zelf, hem goed opgevoed en ondanks zijn soms speelse ongehoorzaamheid kon ik met deze 50 kg wegende hond alles doen wat ik wilde. Hij was lelijk, had een roze neus, keek scheel, had een overbeet, was groot en breed en lomp. Maar kon knuffelen als geen ander en kinderen konden alles met hem doen en laten. Hij vond alles goed.
De mensen waar hij is heengegaan hebben bijzonder veel van hem gehouden, dat kon ook niet anders, zo'n hond was het. Wat zullen zij hem ook missen zeg....
Lieve Biko, mijn enige troost is dat je weer samen met je maatje Boy bent. Ik voel me zeer vereerd dat je mijn hond was.
Dikke knuf, gekke hond!
vrijdag 3 december 2010
Begrip......
Ik heb er al vaker over geschreven en er zullen vast mensen zijn die dit lezen en denken: daar heb je haar weer. Soms denk ik dat ook over mezelf, dus zo gek is dat niet.
Ik zit net naar Dr. Phil te kijken, ik ben alleen met het eten en dan doe ik dat graag op de bank met het bord op schoot, kijkend naar een nietzoveelzeggende serie of show.
Het gaat over mannen die zogenaamd sexverslaafd zijn. Het eerste verhaal laat een man en vrouw zien waarbij de man avances heeft gemaakt naar zijn stiefdochter. De manier waarop het verhaal wordt gebracht, namelijk dat hij in eerste instantie zegt dat de dochter liegt, tegenover iedereen in de buitenwereld het slachtoffer is en dat hij willens en wetens de relatie die hij heeft met moeder en dochter in de weegschaal legt, maakt weer iets bij me los. Ik heb het weggezapt. Mijn eigen verhaal met mijn ex drijft altijd aan de oppervlakte en is nog volop aanwezig in mijn beleving. En ik weet wat het is, ik heb hem niet vergeven, ik ben nog woedend. Ik kan niet verder gaan als ik hem en alles wat er gebeurd is niet totaal onbelangrijk maak. Als ik hem vergeef kan ik pas vergeten. Maar ik zal hem nooit vergeven..... waarom ik er zo vaak op terugkom? Omdat ik altijd het idee heb dat ik de buitenwereld maar niet kan doordringen van wat zich afspeelt in je hart als je die beerput noodgedwongen opentrekt en al het vuil zich over je heen werpt. Dat was je niet weg, dat blijft zitten. De stank die zijn gore activiteiten achterliet hangt nog altijd in mijn lucht. Ondanks dat ik weet dat er mensen zijn die mij steunen.... er is niemand geweest die het voor ons opnam en hem eens flink een pak slaag heeft gegeven voor wat hij heeft aangericht. Niemand die vond dat hij het aankijken niet meer waard was omdat hij mij en mijn kind een vreselijke loer heeft gedraaid. Hij liegt en bedriegt en op zo'n geweldige manier, dat iedereen het allemaal gelooft. En wij hebben het nakijken..... Ook al neem je jezelf voor dat hij je niet kapot krijgt, het is hem toch gelukt. Ik ben gebroken, mijn liefde voor het leven, mijn onaflatende positiviteit, mijn vertrouwen in anderen..... kapot. Misschien wel voor altijd, ik weet het niet. Ik geloof niet meer in God, dus daar ligt voor mij geen vergeving. Ik ben geen boeddhist, dus ook daar komt mijn innerlijke rust niet vandaan. Ik heb na 3 jaar ZIJN zonden te hebben overdacht nog steeds geen uitweg gevonden uit het oerwoud van emoties die hij me toegebracht heeft. Ik geloofde ooit heilig in hem, mijn zgn grote liefde.... en wat blijkt, hij is mijn grote haat geworden.....
Ik zit net naar Dr. Phil te kijken, ik ben alleen met het eten en dan doe ik dat graag op de bank met het bord op schoot, kijkend naar een nietzoveelzeggende serie of show.
Het gaat over mannen die zogenaamd sexverslaafd zijn. Het eerste verhaal laat een man en vrouw zien waarbij de man avances heeft gemaakt naar zijn stiefdochter. De manier waarop het verhaal wordt gebracht, namelijk dat hij in eerste instantie zegt dat de dochter liegt, tegenover iedereen in de buitenwereld het slachtoffer is en dat hij willens en wetens de relatie die hij heeft met moeder en dochter in de weegschaal legt, maakt weer iets bij me los. Ik heb het weggezapt. Mijn eigen verhaal met mijn ex drijft altijd aan de oppervlakte en is nog volop aanwezig in mijn beleving. En ik weet wat het is, ik heb hem niet vergeven, ik ben nog woedend. Ik kan niet verder gaan als ik hem en alles wat er gebeurd is niet totaal onbelangrijk maak. Als ik hem vergeef kan ik pas vergeten. Maar ik zal hem nooit vergeven..... waarom ik er zo vaak op terugkom? Omdat ik altijd het idee heb dat ik de buitenwereld maar niet kan doordringen van wat zich afspeelt in je hart als je die beerput noodgedwongen opentrekt en al het vuil zich over je heen werpt. Dat was je niet weg, dat blijft zitten. De stank die zijn gore activiteiten achterliet hangt nog altijd in mijn lucht. Ondanks dat ik weet dat er mensen zijn die mij steunen.... er is niemand geweest die het voor ons opnam en hem eens flink een pak slaag heeft gegeven voor wat hij heeft aangericht. Niemand die vond dat hij het aankijken niet meer waard was omdat hij mij en mijn kind een vreselijke loer heeft gedraaid. Hij liegt en bedriegt en op zo'n geweldige manier, dat iedereen het allemaal gelooft. En wij hebben het nakijken..... Ook al neem je jezelf voor dat hij je niet kapot krijgt, het is hem toch gelukt. Ik ben gebroken, mijn liefde voor het leven, mijn onaflatende positiviteit, mijn vertrouwen in anderen..... kapot. Misschien wel voor altijd, ik weet het niet. Ik geloof niet meer in God, dus daar ligt voor mij geen vergeving. Ik ben geen boeddhist, dus ook daar komt mijn innerlijke rust niet vandaan. Ik heb na 3 jaar ZIJN zonden te hebben overdacht nog steeds geen uitweg gevonden uit het oerwoud van emoties die hij me toegebracht heeft. Ik geloofde ooit heilig in hem, mijn zgn grote liefde.... en wat blijkt, hij is mijn grote haat geworden.....
woensdag 27 oktober 2010
Soms
kom je ineens uit bij een song die bij je past.....
Ik ken weinig songs die zo passend zijn voor mij.
Ik ken weinig songs die zo passend zijn voor mij.
maandag 18 oktober 2010
Gedicht
Aan iedereen die eenzaam is
Verloren en alleen
Aan iedereen die met verdriet leeft
Of een gebroken hart van steen
Weet dat ik net zo ben als jij
Ook ik ken pijn en duisternis
Weet dat niemand ooit alleen
In al zijn eenzaamheid hier is
Aan allen die niet meer geloven
In zichzelf of zelfs in t leven
Aan allen die geen liefde krijgen
Omdat ze niets meer kunnen geven
Weet dan dat aan de andere kant
Van de donkere stille nacht
Een achter maskers verscholen
Eenzame ziel daar op je wacht
Ik ken en herken alle sporen
Die tranen laten op je bewandeld pad
Ook ik heb heel veel in mijn leven
Die tranen oh zo nodig gehad
Aan iedereen die eenzaam is
Weet dat door door te gaan
Niemand zo alleen hoeft te zijn
Ik kom wel naast je staan
Verloren en alleen
Aan iedereen die met verdriet leeft
Of een gebroken hart van steen
Weet dat ik net zo ben als jij
Ook ik ken pijn en duisternis
Weet dat niemand ooit alleen
In al zijn eenzaamheid hier is
Aan allen die niet meer geloven
In zichzelf of zelfs in t leven
Aan allen die geen liefde krijgen
Omdat ze niets meer kunnen geven
Weet dan dat aan de andere kant
Van de donkere stille nacht
Een achter maskers verscholen
Eenzame ziel daar op je wacht
Ik ken en herken alle sporen
Die tranen laten op je bewandeld pad
Ook ik heb heel veel in mijn leven
Die tranen oh zo nodig gehad
Aan iedereen die eenzaam is
Weet dat door door te gaan
Niemand zo alleen hoeft te zijn
Ik kom wel naast je staan
zaterdag 16 oktober 2010
Emoties
Als je je gaat inlezen in de verschillende emoties die een mens kan doormaken, dan bestaan daar de basisemoties vreugde verdriet angst woede verbazing afschuw. Daarnaast zijn er nog een aantal emoties die we kennen of herkennen nl bewondering jaloezie afgunst wanhoop verwijt liefde trots spijt haat berouw schaamte schuldgevoel minachting hoop.
Maar daarin mis ik er één, die ik toch ook wel heel belangrijk vind, nl onmacht. Maar deze sterke emotie, die veel schade kan aanrichten in je hart, je zelfvertrouwen, je wereldbeeld, wordt vaak onderschat. Onmachtig zijn in een situatie die heel belangrijk is, kan verstrekkende gevolgen hebben.
Ikzelf heb al twee keer de situatie ervaren dat ik uit een relatie stapte en dat diegene dingen deed of had gedaan die een direct gevolg hadden voor mijn kind en mijzelf. Vooral de laatste keer heeft me heel erg geraakt, ik had de macht niet om de dingen die hij over mij vertelde te weerleggen, want mensen geloofden hem en vroegen mij niets. Ik ben veroordeeld over dingen die gewoon gelogen zijn. Hele erge leugens waar ik niks tegen in kon brengen en dat gaf mij een overweldigend gevoel van onmacht. Zodanig, dat ik tot op de dag van vandaag heel regelmatig dromen heb waarin die onmacht naar voren komt. Het is ook een emotie die moeilijk te verwerken is, want je kunt het niet relativeren.
Macht is een emotie die -als je die heel goed gebruikt- voor je kan werken. Onmacht werkt altijd tegen je. Niemand kan er iets mee, niemand kan je helpen, je moet er mee of na leren leven. Ik kan dat maar moeilijk. Het is ook daardoor dat ik nu geloof dat wraak wel degelijk zoet kan zijn. Ik geloof inmiddels echt dat als je de kans krijgt of het lef hebt, diegene die je onmachtig maakt een hak te zetten of iets terug te doen, dat dat zou helpen. Misschien, ooit.......
Maar daarin mis ik er één, die ik toch ook wel heel belangrijk vind, nl onmacht. Maar deze sterke emotie, die veel schade kan aanrichten in je hart, je zelfvertrouwen, je wereldbeeld, wordt vaak onderschat. Onmachtig zijn in een situatie die heel belangrijk is, kan verstrekkende gevolgen hebben.
Ikzelf heb al twee keer de situatie ervaren dat ik uit een relatie stapte en dat diegene dingen deed of had gedaan die een direct gevolg hadden voor mijn kind en mijzelf. Vooral de laatste keer heeft me heel erg geraakt, ik had de macht niet om de dingen die hij over mij vertelde te weerleggen, want mensen geloofden hem en vroegen mij niets. Ik ben veroordeeld over dingen die gewoon gelogen zijn. Hele erge leugens waar ik niks tegen in kon brengen en dat gaf mij een overweldigend gevoel van onmacht. Zodanig, dat ik tot op de dag van vandaag heel regelmatig dromen heb waarin die onmacht naar voren komt. Het is ook een emotie die moeilijk te verwerken is, want je kunt het niet relativeren.
Macht is een emotie die -als je die heel goed gebruikt- voor je kan werken. Onmacht werkt altijd tegen je. Niemand kan er iets mee, niemand kan je helpen, je moet er mee of na leren leven. Ik kan dat maar moeilijk. Het is ook daardoor dat ik nu geloof dat wraak wel degelijk zoet kan zijn. Ik geloof inmiddels echt dat als je de kans krijgt of het lef hebt, diegene die je onmachtig maakt een hak te zetten of iets terug te doen, dat dat zou helpen. Misschien, ooit.......
zaterdag 9 oktober 2010
Goodbye my friend, goodbye
I'll miss you..... thinking of you always.
Hope to see you again some time.
I have to say goodbye to my dearest friend, Shit.
I'm leaving him alone too many times and he is not so happy about that.
And I don't want to make an unhappy cat....
He will be living in a good, new home.
Hope to see you again some time.
I have to say goodbye to my dearest friend, Shit.
I'm leaving him alone too many times and he is not so happy about that.
And I don't want to make an unhappy cat....
He will be living in a good, new home.
zondag 19 september 2010
Let me go home....
Vandaag was de vraag van de dag:
Maar eigenlijk spreek ik dan niet helemaal de waarheid. Het liefst ga ik op zondag naar huis. Naar mijn ouderlijk huis bedoel ik dan. Ik vond dat altijd heerlijk. Even snel op en neer naar mama, koffie drinken, lekker zondagse koekjes erbij (deed mijn moeder altijd), tot de middag en dan weer naar huis. En ik verlang er zo naar om naar huis te kunnen gaan. Dat vind ik echt één van de ergste dingen, geen thuis meer hebben. Ja mijn eigen huis is mijn thuis. Maar dat is iets anders. Ik heb geen nest meer...... Ik heb het er al vaker over gehad en ik heb toen ook al gezegd, ik hoop dat dat gevoel ooit weg gaat. Maar ik betwijfel dat. Dat nest-gevoel blijft je hele leven lang. Ik mis mama, maar ik mis ook mijn thuis. Heel erg.
I wanna go home......
Hoe ziet jullie ideale zondag eruit?? En waarom zo?
Mijn antwoord was: ik ben het liefst in mijn eigen huisje..... niks moet alles mag - dag. Joggingbroekje en verder de hele dag eten en drinken wat en wanneer ik dat wil. Heerlijk, geen verplichtingen.Maar eigenlijk spreek ik dan niet helemaal de waarheid. Het liefst ga ik op zondag naar huis. Naar mijn ouderlijk huis bedoel ik dan. Ik vond dat altijd heerlijk. Even snel op en neer naar mama, koffie drinken, lekker zondagse koekjes erbij (deed mijn moeder altijd), tot de middag en dan weer naar huis. En ik verlang er zo naar om naar huis te kunnen gaan. Dat vind ik echt één van de ergste dingen, geen thuis meer hebben. Ja mijn eigen huis is mijn thuis. Maar dat is iets anders. Ik heb geen nest meer...... Ik heb het er al vaker over gehad en ik heb toen ook al gezegd, ik hoop dat dat gevoel ooit weg gaat. Maar ik betwijfel dat. Dat nest-gevoel blijft je hele leven lang. Ik mis mama, maar ik mis ook mijn thuis. Heel erg.
I wanna go home......
zondag 29 augustus 2010
Mijmeringen.....
Vanochtend, 7:49 uur....... Het regent.....
Niet een beetje, nee hard. Op het dak. Ik ben net wakker en lig nog even te soezen. En als t dan regent dan soes je zo lekker, gaan je hersens in een dromerige denkstand. En dan krijg je mijmeringen.
Ik ben vorige week gecatheteriseerd. Een schokkende ervaring, op zijn zachtst gezegd. Het heeft me iets gedaan. Waar maak ik me toch druk om altijd???
t Leven doet wat het doet, je hebt er geen invloed op.
Was mijn vorige blogje nog over afscheid van een forum, nu ben ik alweer helemaal thuis op het nieuwe forum. Met precies die mensen (van het andere forum) die ik nou zo gezellig en leuk vond. Echt een lekker sfeertje is er. Dus maak je druk....
Of Robin. Ik kan het niet (allemaal) meer voor haar doen. Ze moet ondervinden wat ze zelf moet gaan doen. Wat maak ik me druk, ze redt het wel......
Vriendschappen. Iemand die me een beetje laat vallen omdat er een nieuwe liefde zich aandient. Not fair, maar waar maak ik me druk om, genoeg vrienden die dat niet doen.......
Geld. Het is best lastig nu. Ik moet moeite doen om netjes de eindjes aan elkaar te knopen. En dan rijden ze je naar zo'n operatietafel, helemaal in shock van de gebeurtenissen, niemand nog in het ziekenhuis (ze wisten niet eens dat ik gecatheteriseerd werd), helemaal alleen..... wat is geld dan waard? Niks toch? Zij die er wel stonden toen ik de kamer weer afkwam. Dat was belangrijk......
Het leven is eindig. Niemand weet hoe lang het duurt, maar je kunt het zelf zo breed mogelijk maken. Haal eruit wat erin zit. Sikkeneuren over gisteren heeft geen zin. Vandaag is de dag die je moet beleven. Morgen zie je wel weer verder.
Niet een beetje, nee hard. Op het dak. Ik ben net wakker en lig nog even te soezen. En als t dan regent dan soes je zo lekker, gaan je hersens in een dromerige denkstand. En dan krijg je mijmeringen.
Ik ben vorige week gecatheteriseerd. Een schokkende ervaring, op zijn zachtst gezegd. Het heeft me iets gedaan. Waar maak ik me toch druk om altijd???
t Leven doet wat het doet, je hebt er geen invloed op.
Was mijn vorige blogje nog over afscheid van een forum, nu ben ik alweer helemaal thuis op het nieuwe forum. Met precies die mensen (van het andere forum) die ik nou zo gezellig en leuk vond. Echt een lekker sfeertje is er. Dus maak je druk....
Of Robin. Ik kan het niet (allemaal) meer voor haar doen. Ze moet ondervinden wat ze zelf moet gaan doen. Wat maak ik me druk, ze redt het wel......
Vriendschappen. Iemand die me een beetje laat vallen omdat er een nieuwe liefde zich aandient. Not fair, maar waar maak ik me druk om, genoeg vrienden die dat niet doen.......
Geld. Het is best lastig nu. Ik moet moeite doen om netjes de eindjes aan elkaar te knopen. En dan rijden ze je naar zo'n operatietafel, helemaal in shock van de gebeurtenissen, niemand nog in het ziekenhuis (ze wisten niet eens dat ik gecatheteriseerd werd), helemaal alleen..... wat is geld dan waard? Niks toch? Zij die er wel stonden toen ik de kamer weer afkwam. Dat was belangrijk......
Het leven is eindig. Niemand weet hoe lang het duurt, maar je kunt het zelf zo breed mogelijk maken. Haal eruit wat erin zit. Sikkeneuren over gisteren heeft geen zin. Vandaag is de dag die je moet beleven. Morgen zie je wel weer verder.
zondag 15 augustus 2010
En toen was het over
Degenen die mijn schrijfblog volgen zullen het zo'n beetje allemaal wel weten, Scrap Your Memories is opgedoekt. Na een hele periode van misverstanden, roddel en achterklap, negatieve houdingen en non-communicatie was ik ervan overtuigd dat de hechte groep die er ooit was niet meer bestond. Ik wilde heel graag geloven dat dat wel zo was. Ik heb er ook heel veel voor gedaan om dat goed te houden. Op het moment dat ik erachter kwam dat er iemand was die toch wel heel gemeen iemand af aan het zeiken was, alleen maar om haar aanwezigheid op dat forum te ondermijnen, ben ik opgesprongen. Ik spreek zoiets uit. Dat doe je als er iets niet goed gaat, dan laat je weten wat er is en wat dat met je doet. Dan hebben alle anderen de kans eerlijk te reageren. Maar dat ging al niet helemaal goed. Wat er daarna gebeurde was een negativiteitsspiraal van heb ik jou daar. Nu was A. al een hele tijd aan het roepen, ik stop er mee. Het was haar teveel dit forum goed bij te houden. Op een bepaald moment nam ze ook nog eens de (verkeerde in mijn ogen) beslissing om R. eruit te gooien als haar rechterhand. Op basis van haar eigen negatieve gedachten, haar niet communicatie en invloed van anderen heeft ze verkeerde handelingen gedaan waardoor heel veel is kapot gegaan. Moet wel gezegd worden dat haar privéleven nu niet bepaald makkelijk is en dat kleurt vaak de glazen waar je door naar de wereld kijkt. Maar goed......
het is gedaan. SYM-sisters bestaan niet meer. En ondanks dat ik de deur ben uitgelopen en er daarna veel mensen volgden vind ik het toch erg. Ik heb daar altijd even tijd voor nodig. Het is een afscheid. En daar ben ik heel slecht in.
Ik hoop dat er snel een ander forum komt waar ik al die lieve mensen die ik zo graag "sprak" en waar ik me echt bij thuis voelde weer tegenkom. Heb me aangemeld bij een ander forum maar ik zeg eerlijk, ik weet nog niet of ik er wel heenga.... Ik wil mijn eigen groepje terug. Klinkt erg he, niet heel volwassen. Soi, so be it.
het is gedaan. SYM-sisters bestaan niet meer. En ondanks dat ik de deur ben uitgelopen en er daarna veel mensen volgden vind ik het toch erg. Ik heb daar altijd even tijd voor nodig. Het is een afscheid. En daar ben ik heel slecht in.
Ik hoop dat er snel een ander forum komt waar ik al die lieve mensen die ik zo graag "sprak" en waar ik me echt bij thuis voelde weer tegenkom. Heb me aangemeld bij een ander forum maar ik zeg eerlijk, ik weet nog niet of ik er wel heenga.... Ik wil mijn eigen groepje terug. Klinkt erg he, niet heel volwassen. Soi, so be it.
zaterdag 31 juli 2010
Sterk....
Ik ben een sterk persoon. Dat weet ik inmiddels omdat ik nogal wat heb overleefd de laatste jaren. Ik heb me er redelijk goed doorheen geslagen en nog. Anderen zien mij ook zo geloof ik. Ik heb ook nog een sterke persoonlijkheid, iets anders dan sterk ZIJN. Ik ben best onzeker, maar op momenten dat het moet kies ik zonder meer en onvoorwaardelijk. Meestal op gevoel, maar ook best wel eens met verstand.
Nou heeft dat sterk zijn ook een keerzijde. Een hele zwarte keerzijde. Je staat namelijk heel vaak alleen. Ik accepteer weinig tot geen hulp (want ik kan het wel aan). Ik zal me niet kwetsbaar opstellen (de keren dat ik het deed werd ik nog gekwetst ook). Ik ga boven het maaiveld uit staan en och, mijn kop heeft al aardig wat keertjes gerold. Maar ik zal en moet vechten. Vechten is mijn natuur. Als er iets tegen zit, wat dan ook, strek ik automatisch mijn rug, gooi ik mijn hoofd omhoog en schieten mijn ogen vuur. Dat lijkt misschien mooi en goed en veel mensen zouden dat graag hebben, maar het belemmert me ook. Men gaat er van uit dat ik het wel red dus men zal niet snel 'te hulp schieten'. En als ze dat wel doen, accepteer ik het ook niet zomaar. Voordat iemand 'in mijn ziel mag kijken' moet er wel heeeeel wat gebeuren. Ook al lijk ik een open boek, er is een heleboel dat ik niet zomaar weggeef.
Soms word ik moe van mezelf. Moe van het vechten. En zou ik wel eens zo'n hulpbehoevend hulpvragend hulpkrijgend persoon willen zijn. Ik zie ze vaak zat, het lijkt wel of hen juist alles veel makkelijker wordt gemaakt. Die krijgen gewoon wat ze willen. Maar ik weet niet hoe dat moet! Zodra er maar een fleempje medelijden dreigt te verschijnen, sta ik al weer op de barricade. Voor mezelf. Met mijn trots is er geen plaats voor zieligheid. Iemand tips?
Nou heeft dat sterk zijn ook een keerzijde. Een hele zwarte keerzijde. Je staat namelijk heel vaak alleen. Ik accepteer weinig tot geen hulp (want ik kan het wel aan). Ik zal me niet kwetsbaar opstellen (de keren dat ik het deed werd ik nog gekwetst ook). Ik ga boven het maaiveld uit staan en och, mijn kop heeft al aardig wat keertjes gerold. Maar ik zal en moet vechten. Vechten is mijn natuur. Als er iets tegen zit, wat dan ook, strek ik automatisch mijn rug, gooi ik mijn hoofd omhoog en schieten mijn ogen vuur. Dat lijkt misschien mooi en goed en veel mensen zouden dat graag hebben, maar het belemmert me ook. Men gaat er van uit dat ik het wel red dus men zal niet snel 'te hulp schieten'. En als ze dat wel doen, accepteer ik het ook niet zomaar. Voordat iemand 'in mijn ziel mag kijken' moet er wel heeeeel wat gebeuren. Ook al lijk ik een open boek, er is een heleboel dat ik niet zomaar weggeef.
Soms word ik moe van mezelf. Moe van het vechten. En zou ik wel eens zo'n hulpbehoevend hulpvragend hulpkrijgend persoon willen zijn. Ik zie ze vaak zat, het lijkt wel of hen juist alles veel makkelijker wordt gemaakt. Die krijgen gewoon wat ze willen. Maar ik weet niet hoe dat moet! Zodra er maar een fleempje medelijden dreigt te verschijnen, sta ik al weer op de barricade. Voor mezelf. Met mijn trots is er geen plaats voor zieligheid. Iemand tips?
vrijdag 30 juli 2010
maandag 12 juli 2010
Dreamcouple
Ik ben een vervent luisteraar van countrymuziek, is allang geen geheim meer. Eén van de fijnste stemmen om naar te luisteren de afgelopen paar jaar is Carry Underwood, winnares van American Idol een aantal jaren geleden. Zij heeft het helemaal gemaakt in de hedendaagse countrymuziek, iets waar ik in ieder geval heel blij mee ben. Buiten haar ubermooie stem is het ook nog eens een geweldig mooie vrouw. En vandaag is ze getrouwd met een ijshockeyer, mr. Mike Fisher... nou is ijshockey een sport die me heel lang lief is geweest. Ik ben er jarenlang kind aan huis geweest, heb zelfs nog 2 jaar omgeroepen bij de wedstrijden. En hij is - om het netjes te zeggen - best een beschuitje waard. Nou, die twee hebben elkaar gevonden en zijn vandaag in het huwelijksbootje gestapt. Wat een wereldmatch heeft cupido hier gemaakt!
dinsdag 22 juni 2010
Ondersteboven.....
Ik voelde me sterk, had heel veel energie en ging helemaal lekker door het leven.
Tot een paar weken geleden een terugval zich inzette en ik me, zeer bewust hiervan, heb teruggetrokken van van alles en nog wat om eens wat aan verwerking te doen. Op zich voelde ik me heel verdrietig maar ongelukkig was ik er toch niet bij. Ik berustte in het feit dat dat nou eenmaal moest, ik wist meteen dat dit iets was wat ik door moest maken om eens wat "oud vuil" kwijt te raken. Ik ben, toen ik me weer wat beter voelde, ook weer wat aan huis gaan doen. Heb 'laatste' memorabilia eruit geflikkerd (ja sorry, maar het is gewoon zo) en hier en daar nogmaals mijn eigen stukje opgeëist. Ging goed.
Tot een dag of vijf geleden. Ik hoorde iets van een kennis, op zich niks nieuws. Kleine feitjes die ik eigenlijk al in de puzzel gevonden had en die onmerkbaar bij het geheel waren gaan horen. Maar het gaf me een nekslag. Ik was helemaal van mijn stuk. Hoe stom ben ik toch in godsnaam geweest... Hoe veel anders was die man dan dat hij zich bij ons voordeed..... Hoe gevaarlijk blijkt het nu te zijn geweest, met al die rare dingen die hij deed..... Ik wist het gewoon niet. Alle kleine kriebeltjes aan het hart heb ik genegeerd en altijd nog waren de dingen waar ik hem van verdacht helemaal niets bij hetgeen er werkelijk allemaal aan de hand is.... Iemand die zich in circuits begeeft waar je je niets bij voor kunt stellen, als je een gewoon en gezond leven leidt. Een burgerlijk leven. Ik dacht al die tijd dat we wel avontuurlijk waren.... Wat moet hij zich rot gelachen hebben. En dat besef kwam ineens in volle vaart weer boven. Ik kon er werkelijk helemaal niks aan doen. Maar ik voel me kapot en ziek. Ik heb hele nachten nare dromen en kan het niet van me afschudden. Zouden mensen zoals hij nou nooit doorhebben hoeveel impact zoiets heeft op een ander mensenleven?
Ik ga er maar vanuit dat boontje om zijn loontje komt en dat alles wat je een ander aandoet in drievoud bij je terugkomt. Ik weet, ik hoor voor hem te bidden, wil ik zelf genezing voelen. Nou, ik bid voor hem, dat zijn remmen het niet doen bovenaan de berg, dat een vallende bloempot hem net zo hard raakt op zijn kop als ik zou willen doen en dat iedereen zijn bestaan vergeet..... En dan ben ik nog niet eens op de helft van mijn gebed!
Tot een paar weken geleden een terugval zich inzette en ik me, zeer bewust hiervan, heb teruggetrokken van van alles en nog wat om eens wat aan verwerking te doen. Op zich voelde ik me heel verdrietig maar ongelukkig was ik er toch niet bij. Ik berustte in het feit dat dat nou eenmaal moest, ik wist meteen dat dit iets was wat ik door moest maken om eens wat "oud vuil" kwijt te raken. Ik ben, toen ik me weer wat beter voelde, ook weer wat aan huis gaan doen. Heb 'laatste' memorabilia eruit geflikkerd (ja sorry, maar het is gewoon zo) en hier en daar nogmaals mijn eigen stukje opgeëist. Ging goed.
Tot een dag of vijf geleden. Ik hoorde iets van een kennis, op zich niks nieuws. Kleine feitjes die ik eigenlijk al in de puzzel gevonden had en die onmerkbaar bij het geheel waren gaan horen. Maar het gaf me een nekslag. Ik was helemaal van mijn stuk. Hoe stom ben ik toch in godsnaam geweest... Hoe veel anders was die man dan dat hij zich bij ons voordeed..... Hoe gevaarlijk blijkt het nu te zijn geweest, met al die rare dingen die hij deed..... Ik wist het gewoon niet. Alle kleine kriebeltjes aan het hart heb ik genegeerd en altijd nog waren de dingen waar ik hem van verdacht helemaal niets bij hetgeen er werkelijk allemaal aan de hand is.... Iemand die zich in circuits begeeft waar je je niets bij voor kunt stellen, als je een gewoon en gezond leven leidt. Een burgerlijk leven. Ik dacht al die tijd dat we wel avontuurlijk waren.... Wat moet hij zich rot gelachen hebben. En dat besef kwam ineens in volle vaart weer boven. Ik kon er werkelijk helemaal niks aan doen. Maar ik voel me kapot en ziek. Ik heb hele nachten nare dromen en kan het niet van me afschudden. Zouden mensen zoals hij nou nooit doorhebben hoeveel impact zoiets heeft op een ander mensenleven?
Ik ga er maar vanuit dat boontje om zijn loontje komt en dat alles wat je een ander aandoet in drievoud bij je terugkomt. Ik weet, ik hoor voor hem te bidden, wil ik zelf genezing voelen. Nou, ik bid voor hem, dat zijn remmen het niet doen bovenaan de berg, dat een vallende bloempot hem net zo hard raakt op zijn kop als ik zou willen doen en dat iedereen zijn bestaan vergeet..... En dan ben ik nog niet eens op de helft van mijn gebed!
woensdag 9 juni 2010
No Surrender
Afgelopen zaterdag was ik met mijn vriendinnetje bij het Royal Beach Concert in Scheveningen. Dit zijn van die dingen die je met iemand samen wil doen. Ik had het met niemand beter kunnen doen dan met haar. Direct vond ik echt niks aan, sorry. Kane daarentegen, in één woord geweldig. Het klonk super! En omdat het nummer NO SURRENDER zo naadloos aansluit bij deze fase in mijn leven is het meteen dan ook maar mijn huidige song geworden. Mán, wat zong Dinand Woesthoff dat mooi zeg, alleen met gitaar, wat langzamer dan de uitgebrachte versie. Meeslepend!
Bon Jovi.... wat zal ik zeggen..... het klonk allemaal gelikt en het is in een lekker zittende broek gegoten, maar Jon heeft een klein beetje de glans verloren. Hij straalt moeheid en lusteloosheid uit.... ik vond ze wat zielig zelfs.
Maar toch, geweldige (hete) dag gehad.
I was up, I was down I felt almost everything
I was lost been around still know hardly anything
Get my feet on the ground in the heart of everything
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
Like a shark for the bait, you been always waiting there
Every time just too late, now at last you are standing there
What a fool what a shame in the heart of everything
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
Tonight is the night
Time to leave the pressure behind
But there is no surrender
No no
In the heart of the root there is always something else
In the skies understood and the blame for someone else
And in time i guess we're fine was the heart of everything
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
I don t know why
I guess its just a matter of time
But there is no surrender
No, no surrender
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
Tonight is the night
Time to leave the pressure behind
But there is no surrender,no
There is no surrender no
There is no surrender
No surrender
I was up I was down
Bon Jovi.... wat zal ik zeggen..... het klonk allemaal gelikt en het is in een lekker zittende broek gegoten, maar Jon heeft een klein beetje de glans verloren. Hij straalt moeheid en lusteloosheid uit.... ik vond ze wat zielig zelfs.
Maar toch, geweldige (hete) dag gehad.
I was up, I was down I felt almost everything
I was lost been around still know hardly anything
Get my feet on the ground in the heart of everything
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
Like a shark for the bait, you been always waiting there
Every time just too late, now at last you are standing there
What a fool what a shame in the heart of everything
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
Tonight is the night
Time to leave the pressure behind
But there is no surrender
No no
In the heart of the root there is always something else
In the skies understood and the blame for someone else
And in time i guess we're fine was the heart of everything
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
I don t know why
I guess its just a matter of time
But there is no surrender
No, no surrender
That is just the way that i want it
That is just the way that i want it
Tonight is the night
Time to leave the pressure behind
But there is no surrender,no
There is no surrender no
There is no surrender
No surrender
I was up I was down
maandag 24 mei 2010
zondag 16 mei 2010
Kapot-golf
Ken de dat? Zo'n periode waarin alle elektrische apparaten je in de steek gaan laten.
Ik heb die golf nu.
Mijn fototoestel, laptop, magnetron, tv slaapkamer, föhn EN styler, lamp keuken, lamp slaapkamer, 1 lamp zonnebank en wat kleine dingetjes aan de auto. Allemaal keduuk. Het geeft een beetje vreemd gevoel, armoedig of zo. Je huis krijgt meteen zo'n gevoel van 'niet in orde'.
En ik ben helemaal geen freak in het hebben van het nieuwste, mooiste, grootste, maar sommige dingen kan ik gewoon niet missen (denk ik). Neem nou de tv op de slaapkamer. Niks zo lekker als lekker in je bedje nog even naar die stomme politieserie uit de jaren 90 kijken. Heerlijk. Dus de afgelopen weken heb ik echt gebaald dat die kapot was. Ik ging op de bank maar even liggen, viel vaak dáár in slaap om na een half uur alsnog naar bed te stommelen. Of je föhn of styler. Mijn haar MOET geföhnd en gestyld. Anders zie ik eruit als een moeke (NOT DONE!). En als die dan kapot zijn..... grrrr.
Maar goed, ik ben begonnen aan de tocht der vervanging. Begonnen met de tv op de slaapkamer, ik heb er 1 op de kop kunnen tikken voor 10 euro, via marktplaats. Helemaal goed. Ik val weer blij in slaap.
Op naar het volgende.
Ik heb die golf nu.
Mijn fototoestel, laptop, magnetron, tv slaapkamer, föhn EN styler, lamp keuken, lamp slaapkamer, 1 lamp zonnebank en wat kleine dingetjes aan de auto. Allemaal keduuk. Het geeft een beetje vreemd gevoel, armoedig of zo. Je huis krijgt meteen zo'n gevoel van 'niet in orde'.
En ik ben helemaal geen freak in het hebben van het nieuwste, mooiste, grootste, maar sommige dingen kan ik gewoon niet missen (denk ik). Neem nou de tv op de slaapkamer. Niks zo lekker als lekker in je bedje nog even naar die stomme politieserie uit de jaren 90 kijken. Heerlijk. Dus de afgelopen weken heb ik echt gebaald dat die kapot was. Ik ging op de bank maar even liggen, viel vaak dáár in slaap om na een half uur alsnog naar bed te stommelen. Of je föhn of styler. Mijn haar MOET geföhnd en gestyld. Anders zie ik eruit als een moeke (NOT DONE!). En als die dan kapot zijn..... grrrr.
Maar goed, ik ben begonnen aan de tocht der vervanging. Begonnen met de tv op de slaapkamer, ik heb er 1 op de kop kunnen tikken voor 10 euro, via marktplaats. Helemaal goed. Ik val weer blij in slaap.
Op naar het volgende.
dinsdag 11 mei 2010
HAPPY BIRTHDAY SHITJE!
Maar er is een donker randje aan deze feestdag. Vorige week maandag- en donderdagavond heeft Shitje een rare 'aanval' gehad. Hij wil dan ergens op- of afspringen en lijkt 10 seconden lang totaal geen controle over zijn lichaampje te hebben. Hij spartelt en schokt en kijkt erg geschrokken. Dan is het over. Hij plast er niet bij dus epilepsie is het niet. Hij is over het algemeen ook veel rustiger, slaapt veel meer. Dus ik maak me zorgen. Ik zou erg graag naar de dierenarts willen maar iets houdt me tegen. Ik ben veel te bang voor wat ze eventueel zouden vinden. De laatste keer bij de dierenarts met een beestje van me waarvan ik dacht dat ie ziek was, draaide uit op een 'inslaper'. Daar heb ik zoveel verdriet van gehad dat ik er wat bang van ben geworden. Ik heb nl. een rotgevoel bij die aanvallen van Shit. Het ziet er niet goed uit. Ik heb nog gebeld met de fokster, maar ook zij gaf te kennen dat het geen goed teken is.
Ik weet het, misschien is het heel makkelijk te verhelpen en moet ik gewoon gaan. Ik steek deze week nog even mijn hoofd in het zand. Kijk het nog even aan. Misschien gebeurd het niet weer.....
zondag 2 mei 2010
(Nog) een brief aan mama
Lieve mam,
het dieptepunt is dit keer anders. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik hier door heen moet om het allemaal eens een keer te kunnen gaan verwerken.
Na alle nare dingen die er zijn gebeurd begint mijn nietige leventje een vorm te krijgen waar ik me lekker bij voel. Mijn huisje is zoals ik het wil, ik heb een leuke baan en ik heb rust met mezelf. Ik hoef niet zo nodig een man. Puzzelstukjes vallen op hun plaats, zoals ineens inzien dat de mannen die ik gehad heb altijd mannen waren die hulp nodig hadden. Ik heb ze die hulp geboden in de vorm van mijn kracht en levensenergie, maar nooit heb ik er iets voor teruggevraagd. Ik zie nu in dat ik zelf ook hulp mag vragen. Dat ik heel erg sterk en daadkrachtig ben, maar net zo kwetsbaar als het eerste kievitsei.
Maar ook jij, mijn zusje, mijn kind, iedereen had mijn hulp nodig. En ik bestond omdat ik die kracht kon delen, ik kon de helpende zijn.
Elke hulpvraag aan mij is weggevallen, dus nu ben ik op mezelf aangewezen. Ik moet mezelf helpen. En eigenlijk gaat dat wel goed. Met vallen en opstaan uiteraard, maar ik kom er wel denk ik. Het is een hoge berg waar ik tegenop kijk en hij werpt een lange lange schaduw, maar ik zie zonnestralen erachter verschijnen en dat moeten mijn stralen zijn.
Ik heb je zo gemist in mijn dagen vol tranen en wanhoop, wensend je te kunnen spreken en samen te weten wat nodig is. Ik mis je nu nog veel meer, ik zou je zo graag meenemen in dit gedeelte van mijn leven. Het is nog pijnlijker en wezenlijker het gat dat je hebt achtergelaten. Ik weet nog niet zo goed waar ik dat mee moet vullen, ondanks dat mijn leven overvol is. Ik heb me terug moeten trekken van alle aandacht van buitenaf, omdat ik even zelf moest kijken hoe diep ik zit. Het is dieper dan ik dacht, zwarter dan de nacht en duurt langer dan een leven lang. Zo lijkt het nu. Soms, heel soms, zou ik uit deze achtbaan willen stappen en de kans krijgen opnieuw samen met jou te zijn. Maar toch ook weer niet. Het leven is er om geleefd te worden. Het einde komt vanzelf. Ik ga die uphill-climb aan, zo goed en zo kwaad als het kan. Ik ga me warmen aan de stralen van mijn zon en ga proberen de kracht die ik altijd al had te gebruiken voor mezelf.
Lieve mama, al is de buitenlaag gemaakt door mezelf, heb ik die dikke muur zelf omhoog gebouwd, van binnen zitten de fundamenten die jij hebt gelegd. Daar ben je bij me en kan ik je om hulp vragen. Time has changed......
het dieptepunt is dit keer anders. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik hier door heen moet om het allemaal eens een keer te kunnen gaan verwerken.
Na alle nare dingen die er zijn gebeurd begint mijn nietige leventje een vorm te krijgen waar ik me lekker bij voel. Mijn huisje is zoals ik het wil, ik heb een leuke baan en ik heb rust met mezelf. Ik hoef niet zo nodig een man. Puzzelstukjes vallen op hun plaats, zoals ineens inzien dat de mannen die ik gehad heb altijd mannen waren die hulp nodig hadden. Ik heb ze die hulp geboden in de vorm van mijn kracht en levensenergie, maar nooit heb ik er iets voor teruggevraagd. Ik zie nu in dat ik zelf ook hulp mag vragen. Dat ik heel erg sterk en daadkrachtig ben, maar net zo kwetsbaar als het eerste kievitsei.
Maar ook jij, mijn zusje, mijn kind, iedereen had mijn hulp nodig. En ik bestond omdat ik die kracht kon delen, ik kon de helpende zijn.
Elke hulpvraag aan mij is weggevallen, dus nu ben ik op mezelf aangewezen. Ik moet mezelf helpen. En eigenlijk gaat dat wel goed. Met vallen en opstaan uiteraard, maar ik kom er wel denk ik. Het is een hoge berg waar ik tegenop kijk en hij werpt een lange lange schaduw, maar ik zie zonnestralen erachter verschijnen en dat moeten mijn stralen zijn.
Ik heb je zo gemist in mijn dagen vol tranen en wanhoop, wensend je te kunnen spreken en samen te weten wat nodig is. Ik mis je nu nog veel meer, ik zou je zo graag meenemen in dit gedeelte van mijn leven. Het is nog pijnlijker en wezenlijker het gat dat je hebt achtergelaten. Ik weet nog niet zo goed waar ik dat mee moet vullen, ondanks dat mijn leven overvol is. Ik heb me terug moeten trekken van alle aandacht van buitenaf, omdat ik even zelf moest kijken hoe diep ik zit. Het is dieper dan ik dacht, zwarter dan de nacht en duurt langer dan een leven lang. Zo lijkt het nu. Soms, heel soms, zou ik uit deze achtbaan willen stappen en de kans krijgen opnieuw samen met jou te zijn. Maar toch ook weer niet. Het leven is er om geleefd te worden. Het einde komt vanzelf. Ik ga die uphill-climb aan, zo goed en zo kwaad als het kan. Ik ga me warmen aan de stralen van mijn zon en ga proberen de kracht die ik altijd al had te gebruiken voor mezelf.
Lieve mama, al is de buitenlaag gemaakt door mezelf, heb ik die dikke muur zelf omhoog gebouwd, van binnen zitten de fundamenten die jij hebt gelegd. Daar ben je bij me en kan ik je om hulp vragen. Time has changed......
donderdag 29 april 2010
Fan
Ik ben niet echt fan van iemand, een artiest of zo. Wel weet ik dat ik bepaalde dingen die mensen gemaakt hebben, liedjes, scraps, taarten ed heel erg mooi vind. En dat ik daardoor die mensen respecteer. Ik denk dat het met leeftijd te maken heeft. Hoe ouder je wordt, hoe meer je begrijpt dat aan de achterkant van schone schijn ook altijd een of meerdere kruisjes te vinden zijn (dat rijmt ook nog eens fijn hihi). Maar vanochtend moest ik toch wel even stiekem in mezelf glimlachen. Ik zat op mijn, overigens ook romantisch ingerichte, wc-tje en zag de Cards Only en het Scrapbookmagazine achter de radiator. Die vouw ik dan dubbel zodat ze bovenaan blijven hangen. Maar ik doe ook altijd de mooiste bladzijde (naar mijn mening) aan de buitenkant, zodat je die de hele tijd ziet. En vanochtend ontdekte ik dat daar Jeanet Bosman altijd te zien is. Toch een beetje fan dus, ook al is het dan op het toilet!
zondag 18 april 2010
Als ik ga
Ik heb hele specifieke ideeën over mijn eigen einde. Welbekend, want ik heb het er al eens over gehad, wil ik een feest in plaats van een droevig gedoe. Vorige week had ik daar een nogal heftige discussie over met iemand en dat deed mij het volgende gedicht schrijven. Dus wees gerust, het is hopelijk nog lang niet zover, maar wel zoals ik het nu al voel.
Vier mijn afscheid zoals ik heb geleefd
Pijn, verdriet, liefde en geluk, ik heb het allemaal beleefd
Ga niet huilen omdat ik ben weggegaan
Maar vier dat ik iets heb achtergelaten in jouw bestaan
Geef mij de eer dat je je herinnert wie ik ben geweest
Kom allen tezamen en vier mijn heengaan als een feest
Eet en drink en dans, zoals ik zelf het liefste door het leven ging
Geen tranen voor mij, liever nog een mooie herinnering
Ik heb genoten, ondanks alle tegenslag die ik had
Maar mijn enige zorg was te zorgen dat niemand mij vergat
Ik zal altijd bij je zijn, ik wil dat je dat weet
Ik ben pas echt gestorven, als jij mijn leven met jou vergeet…..
Vier mijn afscheid zoals ik heb geleefd
Pijn, verdriet, liefde en geluk, ik heb het allemaal beleefd
Ga niet huilen omdat ik ben weggegaan
Maar vier dat ik iets heb achtergelaten in jouw bestaan
Geef mij de eer dat je je herinnert wie ik ben geweest
Kom allen tezamen en vier mijn heengaan als een feest
Eet en drink en dans, zoals ik zelf het liefste door het leven ging
Geen tranen voor mij, liever nog een mooie herinnering
Ik heb genoten, ondanks alle tegenslag die ik had
Maar mijn enige zorg was te zorgen dat niemand mij vergat
Ik zal altijd bij je zijn, ik wil dat je dat weet
Ik ben pas echt gestorven, als jij mijn leven met jou vergeet…..
zaterdag 10 april 2010
Onbegrijpelijk...
Ik vind het een raar en onbegrijpelijk fenomeen, bermmonumenten. Let wel, ik veroordeel het absoluut niet, maar begrijpen doe ik het evenmin.
Ik vind het altijd vreemd dat mensen een monument willen plaatsen op de plaats waar de geliefde is doodgegaan. Wat wil dat zeggen??? Dat diegene dan daar zijn of haar rustplaats heeft gevonden? Nee, want schijnbaar heeft men in nagenoeg alle gevallen ook een graf of urn nog ergens anders. Wat is dat dan wel??
Het allerergst vind ik wel de monumenten met beertjes en andere dingetjes die aangeven dat er een klein kindje bij betrokken was, maar wat al heel lang niet meer dienst doet. Dat daar vies, onverzorgd en onbeperkt ligt weg te rotten. Mooi monument.....
Ooit overleed bij een heel ernstig ongeluk, waar ik getuige van was, Dicky, een goeie vriend van me. Omdat ik pas de volgende ochtend erachter kwam dat hij het was die ik daar in dat weiland heb zien liggen, is er bij mij een storing ontstaan. Ik raakte in shock. Het ongeluk was gruwelijk, hij was door de klap onthoofd en ik heb gezien hoe hij daar lag, in een witte bloes met een zachtgeel vest waar geen spatje bloed op te zien was. De andere twee inzittenden waren ook dood. De manier waarop de verpleger als een razende probeerde het hart van een van hen te reanimeren was ronduit eng. In de andere auto zat een gezin. Die auto lag op zijn kop en de brandweer legde er luchtkussens onder om het omhoog te pompen. Daarbij gleed bij elke luchtinlaat een klein meisje langzaam langs de ruit, te bizar.
Je begrijpt nu misschien beter waarom ik helemaal in shock raakte. Dat had mijn omgeving niet helemaal in de gaten. Of beter, helemaal niet. Ik ging naar school, zat wezenloos in de les en de lessen waar ik naast hem zat skipte ik gewoon. Ik ging niet van school weg, maar bleef weg uit de les waar hij naast me zat. Thuis trok ik me terug op mijn kamertje en schreef hartverscheurende gedichten. En na 3 weken sloeg het pas echt in.... ik zag hem verschijnen op mijn (zolder)kamer. Hij zat op mijn bureaustoel en keek naar mij. Althans, hij had zijn hoofd onder zijn arm en dat hoofd zei: maar ik heb geen pijn gehad hoor, echt niet. Ik ben een aantal keren in totale angst naar beneden gevlucht en toen pas zag mijn moeder wat er aan de hand was. Ik ben naar een psycholoog doorverwezen en tijdens een van deze sessies vond hij het nodig naar de plaats van het ongeluk te gaan. Dat was "beter voor de verwerking". Nou, niet voor mij dus. Nog altijd, ik kom er namelijk precies aan voorbij als ik naar mc Donalds ga, vind ik het rot om daar te komen. Er is niks voor mij. Zijn foto op mijn bureau, onze gezamenlijke fotos van het kamp, de herinneringen, dat soort dingen waren voor mij belangrijk om te hebben. Op de plaats waar hij stierf was nooit troost voor mij.
Ik ga toch ook niet in het ziekenhuis een monument plaatsen in het bed waar mijn moeder stierf? Ja je zult lachen of het stom vinden dat ik dat zeg, maar reeel gezien is dat toch zo? Persoonlijk vind ik het meer een uiting naar de buitenwereld. Het wordt meer een bevestiging naar anderen dat daar je geliefde iets ongelooflijk ergs is overkomen.
Maar je draagt diegene toch in je hart, en in je huis zet je je foto neer, zet je er je kaarsje bij, je bloemetjes en geef je diegene je liefste gedachten? Maar vooral in je herinneringen en in de liefdestuin in je hart is toch de plaats waar je hem of haar moet herdenken? Ooit schreef iemand, pas als ik je vergeten ben, ben je echt dood. En ik geloof, vergeten is wel of niet aan mij, niet aan het bermmonument.
Ik vind het altijd vreemd dat mensen een monument willen plaatsen op de plaats waar de geliefde is doodgegaan. Wat wil dat zeggen??? Dat diegene dan daar zijn of haar rustplaats heeft gevonden? Nee, want schijnbaar heeft men in nagenoeg alle gevallen ook een graf of urn nog ergens anders. Wat is dat dan wel??
Het allerergst vind ik wel de monumenten met beertjes en andere dingetjes die aangeven dat er een klein kindje bij betrokken was, maar wat al heel lang niet meer dienst doet. Dat daar vies, onverzorgd en onbeperkt ligt weg te rotten. Mooi monument.....
Ooit overleed bij een heel ernstig ongeluk, waar ik getuige van was, Dicky, een goeie vriend van me. Omdat ik pas de volgende ochtend erachter kwam dat hij het was die ik daar in dat weiland heb zien liggen, is er bij mij een storing ontstaan. Ik raakte in shock. Het ongeluk was gruwelijk, hij was door de klap onthoofd en ik heb gezien hoe hij daar lag, in een witte bloes met een zachtgeel vest waar geen spatje bloed op te zien was. De andere twee inzittenden waren ook dood. De manier waarop de verpleger als een razende probeerde het hart van een van hen te reanimeren was ronduit eng. In de andere auto zat een gezin. Die auto lag op zijn kop en de brandweer legde er luchtkussens onder om het omhoog te pompen. Daarbij gleed bij elke luchtinlaat een klein meisje langzaam langs de ruit, te bizar.
Je begrijpt nu misschien beter waarom ik helemaal in shock raakte. Dat had mijn omgeving niet helemaal in de gaten. Of beter, helemaal niet. Ik ging naar school, zat wezenloos in de les en de lessen waar ik naast hem zat skipte ik gewoon. Ik ging niet van school weg, maar bleef weg uit de les waar hij naast me zat. Thuis trok ik me terug op mijn kamertje en schreef hartverscheurende gedichten. En na 3 weken sloeg het pas echt in.... ik zag hem verschijnen op mijn (zolder)kamer. Hij zat op mijn bureaustoel en keek naar mij. Althans, hij had zijn hoofd onder zijn arm en dat hoofd zei: maar ik heb geen pijn gehad hoor, echt niet. Ik ben een aantal keren in totale angst naar beneden gevlucht en toen pas zag mijn moeder wat er aan de hand was. Ik ben naar een psycholoog doorverwezen en tijdens een van deze sessies vond hij het nodig naar de plaats van het ongeluk te gaan. Dat was "beter voor de verwerking". Nou, niet voor mij dus. Nog altijd, ik kom er namelijk precies aan voorbij als ik naar mc Donalds ga, vind ik het rot om daar te komen. Er is niks voor mij. Zijn foto op mijn bureau, onze gezamenlijke fotos van het kamp, de herinneringen, dat soort dingen waren voor mij belangrijk om te hebben. Op de plaats waar hij stierf was nooit troost voor mij.
Ik ga toch ook niet in het ziekenhuis een monument plaatsen in het bed waar mijn moeder stierf? Ja je zult lachen of het stom vinden dat ik dat zeg, maar reeel gezien is dat toch zo? Persoonlijk vind ik het meer een uiting naar de buitenwereld. Het wordt meer een bevestiging naar anderen dat daar je geliefde iets ongelooflijk ergs is overkomen.
Maar je draagt diegene toch in je hart, en in je huis zet je je foto neer, zet je er je kaarsje bij, je bloemetjes en geef je diegene je liefste gedachten? Maar vooral in je herinneringen en in de liefdestuin in je hart is toch de plaats waar je hem of haar moet herdenken? Ooit schreef iemand, pas als ik je vergeten ben, ben je echt dood. En ik geloof, vergeten is wel of niet aan mij, niet aan het bermmonument.
dinsdag 6 april 2010
Verkeersveiligheid
Ik ben een heer in t verkeer... althans, ik stop altijd om mensen voor te laten en ga altijd stilstaan als er iemand over wil steken. Ik let goed op mijn mede weggebruikers en laat motorrijders ruimte om er langs te kunnen scheuren.
Totdat..... er *&^%$ een of andere gek zichzelf bedenkt dat je wel 60 kan rijden waar je 80 mag. Of die maar niet op een kruising kan rijden want 2 km verderop komt een auto aan. Of wielrenners......!#$%^& ik HAAT ze. Denken dat de hele weg van hen is, maken de gevaarlijkste situaties en owee als je ze in de wielen rijdt, dan ben je een asociaal kutwijf. Of zoiets riep ie. Maar dat er gewoon een FIETSpad is, speciaal rood gemaakt zodat die fietsers wel heel erg duidelijk ook hun plaats op de weg hebben, negeren ze dan maar even??? Geen bel, dus als ze achter je fietsen is het ineens een geschreeuw waardoor je zelf van schrik de struiken in vliegt.
Nog zoiets, verkeersborden. Moet je 50 rijden. Omdat er 2 km verderop aan de weg gewerkt wordt. Althans, volgens de borden. Geen wegwerker te zien. Iedereen vliegt langs je heen, al toeterend, want je houdt het verkeer op. Heb je wel eens een bekeuring gehad voor te hard rijden langs wegwerkzaamheden?? NIET TE BETALEN!!!
Of eh..... mannen (sommigen). Die denken dat vrouwen toch niet kunnen rijden. En gas gaan staan geven naast je. Ikzelf denk dat ze de beweging van hun voet vergelijken met andere duwbewegingen want het is bijna zichtbaar zo lekker als ze het vinden.
En in zulke situaties ben ik gewoon asociaal. Ik vloek elk door mijn moeder ooit verboden woord. Met daarachter ...wijf of ....zak. Heel vaak ben ik blij dat er niemand naast me zit die me kan horen, want het is echt om je kapot voor te schamen. Maar ik schaam me niet. Mijn space, mijn auto. Mijn tijd om mijn aso-kant de vrije loop te laten. Voor de rest ga ik echt voor veiligheid in het verkeer :)
Totdat..... er *&^%$ een of andere gek zichzelf bedenkt dat je wel 60 kan rijden waar je 80 mag. Of die maar niet op een kruising kan rijden want 2 km verderop komt een auto aan. Of wielrenners......!#$%^& ik HAAT ze. Denken dat de hele weg van hen is, maken de gevaarlijkste situaties en owee als je ze in de wielen rijdt, dan ben je een asociaal kutwijf. Of zoiets riep ie. Maar dat er gewoon een FIETSpad is, speciaal rood gemaakt zodat die fietsers wel heel erg duidelijk ook hun plaats op de weg hebben, negeren ze dan maar even??? Geen bel, dus als ze achter je fietsen is het ineens een geschreeuw waardoor je zelf van schrik de struiken in vliegt.
Nog zoiets, verkeersborden. Moet je 50 rijden. Omdat er 2 km verderop aan de weg gewerkt wordt. Althans, volgens de borden. Geen wegwerker te zien. Iedereen vliegt langs je heen, al toeterend, want je houdt het verkeer op. Heb je wel eens een bekeuring gehad voor te hard rijden langs wegwerkzaamheden?? NIET TE BETALEN!!!
Of eh..... mannen (sommigen). Die denken dat vrouwen toch niet kunnen rijden. En gas gaan staan geven naast je. Ikzelf denk dat ze de beweging van hun voet vergelijken met andere duwbewegingen want het is bijna zichtbaar zo lekker als ze het vinden.
En in zulke situaties ben ik gewoon asociaal. Ik vloek elk door mijn moeder ooit verboden woord. Met daarachter ...wijf of ....zak. Heel vaak ben ik blij dat er niemand naast me zit die me kan horen, want het is echt om je kapot voor te schamen. Maar ik schaam me niet. Mijn space, mijn auto. Mijn tijd om mijn aso-kant de vrije loop te laten. Voor de rest ga ik echt voor veiligheid in het verkeer :)
vrijdag 2 april 2010
Bij de beesten af
Ik hou van dieren. Alle dieren wilde ik zeggen, maar dat is niet waar. Ik griezel van spinnen en andere kruipende dikke zwarte dingen. Ik weet het, ze zijn ongevaarlijk voor ons (tenminste de meesten dan), maar ik moet ze niet. Hoe meer ik er dood kan maken hoe beter. En vooral diegenen die in mijn huis denken te kunnen verblijven.
Maar meestal is het zo dat als mensen van honden houden, ze geen kattenmensen zijn of andersom. Ik heb dat niet. Ze zijn me even lief. Maar ik vind konijnen en hamsters en cavia's en andere huisdieren ook leuk. Papegaaien en andere vogels, ook leuk. Slangen, ook leuk (neem ze alleen never nooit niet zelf in huis. Zou wel weer goed zijn tegen spinnen en muizen). Maar muizen in huis vind ik niet eng of erg, alleen de troep en de vernielingen zijn niet zo geweldig. Dus liever niet.
Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen was, ik had dus eerst twee honden die me heel lief waren, Boy en Biko. Boy had ik al tijdens mijn echtscheiding en die is met mij door diepe dalen gegaan. Hij was me daardoor erg lief, hij was mijn vriend. Hij is al een tijdje dood maar ik mis m nog steeds. Biko was me ook heel lief maar op een andere manier. Die had humor. En das eigenlijk raar voor een hond. Maar hij maakte me echt aan het lachen met zijn acties. Hij zag er supergevaarlijk uit en was eigenlijk een angsthaas. Als je heel hard boe riep, sprong ie van angst in zijn bench. En hij was scheel en had een roze neus. Dat maakte m lelijk. Maar ik hou van lelijke dieren, zo lelijk dat ze er knap van worden. Net als Shit, mijn perzische kater. Die is echt lelijk met die platte kop en schele ogen. Die heeft ook humor, net als Biko. Eigenlijk doet ie me telkens aan Biko denken, net zo scheel, net zo gek, net zo lief en aanhankelijk. En ik zou niet zonder hem kunnen meer, ik ben heel erg aan hem gehecht.
Das liefde voor dieren hoor. Maar het gekke is, als er varkens of koeien staan die voor mijn vlees op het bord dienen, dan vind ik dat goed. Ik vind dat dat altijd al zo geweest is, zo zit onze 'circle of life' nou eenmaal in elkaar. Wij eten vlees. Punt. En daar zijn runderen en varkens voor nodig. Of kangaroes, of buffels, of whatever. Bij mijn zusje op de boerderij zie ik die dieren niet als 'lief'. Heel makkelijk, dat is mijn eten. Mijn zusje en de kinderen waren helemaal boos dat die trailer met varkens die nacht (het was erg koud) buiten bleef staan tot ie om vier uur werd opgehaald de volgende ochtend. Er zaten nl varkens in die naar de slacht gingen. Ja hallo, wil je dan dat ze hun laatste nacht met veel moeite uit die vrachtwagen, in de schuur, lekker op een bedje van beton en dan weer hup die wagen in gaan zodat ze het beter hebben? Wat een flauwekul. Ze worden toch geslacht! En das mooi, want ik hou nogal van een lapje spek op de bbq. En dat haasje, heerlijk met de pasen. Of die ham met asperges, zalig toch? Biefstukje nu en dan met meegebakken champignons.... maak me gek!
Zie je, jullie eten dat ook. Vegetariers daargelaten. En dus zal het echt geslacht moeten worden. Dat vlees. Die dieren.
Behalve mijn Shitje dan.
Maar meestal is het zo dat als mensen van honden houden, ze geen kattenmensen zijn of andersom. Ik heb dat niet. Ze zijn me even lief. Maar ik vind konijnen en hamsters en cavia's en andere huisdieren ook leuk. Papegaaien en andere vogels, ook leuk. Slangen, ook leuk (neem ze alleen never nooit niet zelf in huis. Zou wel weer goed zijn tegen spinnen en muizen). Maar muizen in huis vind ik niet eng of erg, alleen de troep en de vernielingen zijn niet zo geweldig. Dus liever niet.
Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen was, ik had dus eerst twee honden die me heel lief waren, Boy en Biko. Boy had ik al tijdens mijn echtscheiding en die is met mij door diepe dalen gegaan. Hij was me daardoor erg lief, hij was mijn vriend. Hij is al een tijdje dood maar ik mis m nog steeds. Biko was me ook heel lief maar op een andere manier. Die had humor. En das eigenlijk raar voor een hond. Maar hij maakte me echt aan het lachen met zijn acties. Hij zag er supergevaarlijk uit en was eigenlijk een angsthaas. Als je heel hard boe riep, sprong ie van angst in zijn bench. En hij was scheel en had een roze neus. Dat maakte m lelijk. Maar ik hou van lelijke dieren, zo lelijk dat ze er knap van worden. Net als Shit, mijn perzische kater. Die is echt lelijk met die platte kop en schele ogen. Die heeft ook humor, net als Biko. Eigenlijk doet ie me telkens aan Biko denken, net zo scheel, net zo gek, net zo lief en aanhankelijk. En ik zou niet zonder hem kunnen meer, ik ben heel erg aan hem gehecht.
Das liefde voor dieren hoor. Maar het gekke is, als er varkens of koeien staan die voor mijn vlees op het bord dienen, dan vind ik dat goed. Ik vind dat dat altijd al zo geweest is, zo zit onze 'circle of life' nou eenmaal in elkaar. Wij eten vlees. Punt. En daar zijn runderen en varkens voor nodig. Of kangaroes, of buffels, of whatever. Bij mijn zusje op de boerderij zie ik die dieren niet als 'lief'. Heel makkelijk, dat is mijn eten. Mijn zusje en de kinderen waren helemaal boos dat die trailer met varkens die nacht (het was erg koud) buiten bleef staan tot ie om vier uur werd opgehaald de volgende ochtend. Er zaten nl varkens in die naar de slacht gingen. Ja hallo, wil je dan dat ze hun laatste nacht met veel moeite uit die vrachtwagen, in de schuur, lekker op een bedje van beton en dan weer hup die wagen in gaan zodat ze het beter hebben? Wat een flauwekul. Ze worden toch geslacht! En das mooi, want ik hou nogal van een lapje spek op de bbq. En dat haasje, heerlijk met de pasen. Of die ham met asperges, zalig toch? Biefstukje nu en dan met meegebakken champignons.... maak me gek!
Zie je, jullie eten dat ook. Vegetariers daargelaten. En dus zal het echt geslacht moeten worden. Dat vlees. Die dieren.
Behalve mijn Shitje dan.
maandag 22 maart 2010
Verder dromen
Heb gisteren een lekkere vrije dag gehad. Druk maar lekker. Ik heb ook nog even zitten scrappen. Met mijn muziek op de achtergrond, country. Ria hoorde zondag, toen ze gezellig bij mij op visite was, dat ik dat aan had staan en zei: Ik wist helemaal niet dat jij daar van houdt. Toch heb ik het al een aantal keren hier en daar gemeld. Maar gisteren dus bij die muziek, was ik even uit het raam aan het staren en aan het dagdromen. Ik zag mezelf op een "frontporch" zitten op een warme zomeravond. De lucht boven het mais nog trillend van de hete zon die dag. Naast me, ik val even in herhaling, een cowboy die zacht op zijn gitaar tokkelt. Ik lekker schommelend in mijn "porchswing" met een cold beer in a dixiecup. Yep, right.
Ik mag dan wel vrijwillig vrijgezel zijn en er ten volste van genieten, als er een lekkere cowboy langskomt zeg ik geen nee. Moet het wel een blijvert zijn :)
Ik heb ooit, op de HAVO, een procedure gehad om een jaar te gaan studeren in Amerika. Ik had me toen voorgenomen om niet meer terug te komen. Mijn ouders wisten dat niet natuurlijk, dan lieten ze me niet gaan, ik was 17! Het is niet doorgegaan omdat de ouderbijdrage, bijna 10.000 gulden, niet op te brengen was door mijn ouders. Maar ik vraag me vaak af wat er dan geworden zou zijn van mijn rare leventje. Zou ik die cowboy getroffen hebben, op een ranch wonen, 5 kids en savonds met mijn rough rigged rodeo-rider op die frontporch hangen?
Natuurlijk niet, maar met mijn romantische hart droom ik graag dit soort dingen. Heerlijk he, dat we dat kunnen?
Ik mag dan wel vrijwillig vrijgezel zijn en er ten volste van genieten, als er een lekkere cowboy langskomt zeg ik geen nee. Moet het wel een blijvert zijn :)
Ik heb ooit, op de HAVO, een procedure gehad om een jaar te gaan studeren in Amerika. Ik had me toen voorgenomen om niet meer terug te komen. Mijn ouders wisten dat niet natuurlijk, dan lieten ze me niet gaan, ik was 17! Het is niet doorgegaan omdat de ouderbijdrage, bijna 10.000 gulden, niet op te brengen was door mijn ouders. Maar ik vraag me vaak af wat er dan geworden zou zijn van mijn rare leventje. Zou ik die cowboy getroffen hebben, op een ranch wonen, 5 kids en savonds met mijn rough rigged rodeo-rider op die frontporch hangen?
Natuurlijk niet, maar met mijn romantische hart droom ik graag dit soort dingen. Heerlijk he, dat we dat kunnen?
donderdag 18 maart 2010
18 maart
ik ga zo douchen en aankleden. extra mooi vandaag.
dan ga ik naar haar toe. eerst even knuffelen en kussen. dan nog een kopje koffie met een klein gebakje. ze wil nog even roken voor we weggaan.
dan de jassen pakken en hup op weg. we gaan eerst naar Intratuin. op ons gemakje sloffen we het buitengedeelte door. met temperaturen als die van vandaag krijg je zin om te gaan werken in de tuin. dus we kijken bij de rozen (dat is standaard) en de lieve bloemetjes. langzaam schuiven we richting de koffiecorner. zo, tijd voor een bakkie. en natuurlijk kletsen over van alles en nog wat.
daarna nog op ons dooie gemak de rest van het tuincentrum. bij de kassa is het altijd weer hetzelfde liedje, als de prijs genoemd wordt, kijken we elkaar lachend aan, toch weer meer dan bedoeld.
daarna alles in de auto, ze rookt nog snel even een sigaretje en dan rijden we naar de AH xxl. we pakken allebei een wagen en gaan dan ieder ons eigen weg. we komen elkaar erg vaak tegen of zoeken elkaar even op. we vertellen wat er in de aanbieding is of wat de vorige keer zo lekker was. na zeker drie kwartier komen we pas bij de kassa. zelfde liedje, altijd meer dan de bedoeling was.
dan gaan we in de brasserie zitten. ons eigen plekje, zij rechts ik links, bij het tweede tafeltje bij het raam. we lunchen uitgebreid, kletsen uitgebreid en af en toe loopt ze naar het rokershol. een glazen bak achterin waar de verslaafden terecht kunnen. we bespreken onze sores, de intiemste dingen, opvoeding en grappige annekdotes. het wordt tijd om te gaan. met een zucht lopen we richting auto en hopen alles erin te krijgen. dan rijden we naar huis waar ik haar help haar booschapjes op te ruimen en blijf nog even wat drinken. dan moet ik gaan. zo is ons dagje samen.
in my dreams.......
happy birthday mama....
dan ga ik naar haar toe. eerst even knuffelen en kussen. dan nog een kopje koffie met een klein gebakje. ze wil nog even roken voor we weggaan.
dan de jassen pakken en hup op weg. we gaan eerst naar Intratuin. op ons gemakje sloffen we het buitengedeelte door. met temperaturen als die van vandaag krijg je zin om te gaan werken in de tuin. dus we kijken bij de rozen (dat is standaard) en de lieve bloemetjes. langzaam schuiven we richting de koffiecorner. zo, tijd voor een bakkie. en natuurlijk kletsen over van alles en nog wat.
daarna nog op ons dooie gemak de rest van het tuincentrum. bij de kassa is het altijd weer hetzelfde liedje, als de prijs genoemd wordt, kijken we elkaar lachend aan, toch weer meer dan bedoeld.
daarna alles in de auto, ze rookt nog snel even een sigaretje en dan rijden we naar de AH xxl. we pakken allebei een wagen en gaan dan ieder ons eigen weg. we komen elkaar erg vaak tegen of zoeken elkaar even op. we vertellen wat er in de aanbieding is of wat de vorige keer zo lekker was. na zeker drie kwartier komen we pas bij de kassa. zelfde liedje, altijd meer dan de bedoeling was.
dan gaan we in de brasserie zitten. ons eigen plekje, zij rechts ik links, bij het tweede tafeltje bij het raam. we lunchen uitgebreid, kletsen uitgebreid en af en toe loopt ze naar het rokershol. een glazen bak achterin waar de verslaafden terecht kunnen. we bespreken onze sores, de intiemste dingen, opvoeding en grappige annekdotes. het wordt tijd om te gaan. met een zucht lopen we richting auto en hopen alles erin te krijgen. dan rijden we naar huis waar ik haar help haar booschapjes op te ruimen en blijf nog even wat drinken. dan moet ik gaan. zo is ons dagje samen.
in my dreams.......
happy birthday mama....
vrijdag 5 maart 2010
HAPPY BIRTHDAY ROBIN!!!!!
Lieve Robin,
vandaag 18 jaar..... en je eerste rijles! Spannend allemaal he?
Ik wens je een supermooie dag, met alles wat je jezelf toewenst, en nog vele jaren samen met pap en mij waarin je gelukkig bent en alles hebt wat je hartje begeert. Ik hou van jou, al 18 jaar en zal ik altijd blijven doen. Je bent mijn nr 1.
liefs, mama
vandaag 18 jaar..... en je eerste rijles! Spannend allemaal he?
Ik wens je een supermooie dag, met alles wat je jezelf toewenst, en nog vele jaren samen met pap en mij waarin je gelukkig bent en alles hebt wat je hartje begeert. Ik hou van jou, al 18 jaar en zal ik altijd blijven doen. Je bent mijn nr 1.
liefs, mama
dinsdag 2 maart 2010
Afscheid 4
18 jaar....
Soms zie ik niet wat jij wilt zien
soms ben ik niet wat jij wilt zijn
en soms voel ik me naast jouw
gestage groei nietszeggend en ontzettend klein
Vaak kijk jij net de andere richting op
en mis ik de afslag die jij nam
nooit had ik kunnen denken dat dit
zou gebeuren, toen jij in mijn leven kwam
Heel even mag ik naast je staan
je hand vasthouden voordat je gaat
dan moet ik toezien dat er voor mij
een vrouw in plaats een meisje staat
Je weet het allemaal zelf wel
hoeft niet meer op mij te leunen
maar mijn liefde voor jou wordt bevestigd
als jij het nodig hebt om op te steunen
Kijk maar niet om en volg je pad
volg je gevoel, je hart, waar je moet gaan
en weet dat ik blind en zonder oordeel
voor altijd achter je zal staan
Soms zie ik niet wat jij wilt zien
soms ben ik niet wat jij wilt zijn
en soms voel ik me naast jouw
gestage groei nietszeggend en ontzettend klein
Vaak kijk jij net de andere richting op
en mis ik de afslag die jij nam
nooit had ik kunnen denken dat dit
zou gebeuren, toen jij in mijn leven kwam
Heel even mag ik naast je staan
je hand vasthouden voordat je gaat
dan moet ik toezien dat er voor mij
een vrouw in plaats een meisje staat
Je weet het allemaal zelf wel
hoeft niet meer op mij te leunen
maar mijn liefde voor jou wordt bevestigd
als jij het nodig hebt om op te steunen
Kijk maar niet om en volg je pad
volg je gevoel, je hart, waar je moet gaan
en weet dat ik blind en zonder oordeel
voor altijd achter je zal staan
zondag 28 februari 2010
Afscheid 3
Ik ben al tijden bezig terug te komen bij mezelf
De vrouw die ik van binnen altijd was
Ik ben weer tevreden met wie ik ben
Het is niet meer belangrijk of ik die hoge hakken pas
Ik ben weer blij met kleine dingen die ik krijg
omdat ik weet dat ze komen van mensen die het menen
Geluk zit weer in wat ik met mezelf kan doen
En niet in het plezieren van deze of genen
Ik zie weer dat ik leuk ben, aardig, oprecht en positief
dat ik er mag zijn bij wie of waar ik dan ook kies
ik heb t juk van achterdocht en jaloezie afgeworpen
omdat ik nu weet dat ik het daarvan toch altijd verlies
Ik hoef niet bang te zijn dat 'jij' niet van me houdt
al vertrouw ik nog steeds niemand op t eerste gezicht
ik ben weer terug bij de relaxte editie van mezelf
en snap voor geen meter hoe ik ooit voor je ben gezwicht
Ik heb jouw jaren in mijn leven begraven onder mijn verzet
terug zijn eigenwaarde en zelfstandigheid
En al moet ik soms nog vechten met de woede om jouw daden
Ik ben alles wat met jou te maken heeft GELUKKIG kwijt
De vrouw die ik van binnen altijd was
Ik ben weer tevreden met wie ik ben
Het is niet meer belangrijk of ik die hoge hakken pas
Ik ben weer blij met kleine dingen die ik krijg
omdat ik weet dat ze komen van mensen die het menen
Geluk zit weer in wat ik met mezelf kan doen
En niet in het plezieren van deze of genen
Ik zie weer dat ik leuk ben, aardig, oprecht en positief
dat ik er mag zijn bij wie of waar ik dan ook kies
ik heb t juk van achterdocht en jaloezie afgeworpen
omdat ik nu weet dat ik het daarvan toch altijd verlies
Ik hoef niet bang te zijn dat 'jij' niet van me houdt
al vertrouw ik nog steeds niemand op t eerste gezicht
ik ben weer terug bij de relaxte editie van mezelf
en snap voor geen meter hoe ik ooit voor je ben gezwicht
Ik heb jouw jaren in mijn leven begraven onder mijn verzet
terug zijn eigenwaarde en zelfstandigheid
En al moet ik soms nog vechten met de woede om jouw daden
Ik ben alles wat met jou te maken heeft GELUKKIG kwijt
maandag 22 februari 2010
afscheid 2
nooit meer samen lopen, in regen en in wind
nooit meer in je ogen zoeken wat jij er nou van vindt
je snuit niet warm meer in mijn handen
geen gesnurk meer savonds rustig voor de bank
je lijf heeft het al lang geleden opgegeven
het zijn zoveel mooie jaren waar ik je voor bedank
ik heb genoten van je fratsen
ik had je lief, mijn lieve hond
mijn maatje in alle turbulente tijden
ik wou dat jij nog steeds bestond....
nooit meer in je ogen zoeken wat jij er nou van vindt
je snuit niet warm meer in mijn handen
geen gesnurk meer savonds rustig voor de bank
je lijf heeft het al lang geleden opgegeven
het zijn zoveel mooie jaren waar ik je voor bedank
ik heb genoten van je fratsen
ik had je lief, mijn lieve hond
mijn maatje in alle turbulente tijden
ik wou dat jij nog steeds bestond....
afscheid
je laatste adem, een kleine zucht
niets meer dan een fragment van leven in de lucht
voorbij alle jaren, weggegleden uit ons zicht
er is niks meer over nu je daar zo klein en stillig ligt
als zand tussen mijn vingers, moet ik je laten gaan
maar loslaten kon ik nooit, dus ik blijf bij je staanjouw hart nog bij de mijne, druppen tranen op het witte bed
en ik vraag me af of in jouw nieuwe zijn mijn papa op je let
mijn mama is gestorven, het einde van ons twee
het einde van jouw leven, maar ik stierf een beetje mee
vrijdag 12 februari 2010
Namen
Ik had graag, zoals al eerder verteld, een stuk of 5 kinderen gehad. Ik had er al namen voor. Ik had in mijn hoofd al helemaal het hele toneelstuk uitgeschreven...
Van mijn vijf kinderen waren er minstens 2 een jongetje en 2 een meisje. De vijfde zou een toegift zijn, om het even wat. De meisjes zouden stoere namen hebben en de jongens zouden bijbelse namen krijgen (geen idee hoe ik dat ooit verzonnen heb). De vijfde bleef in t ongewisse. Toen ik met de papa van Robin verkering kreeg en ik na 1,5 jaar ineens zwanger bleek, was ik ook binnen 5 minuten klaar met de beslissing. Dit kindje bleef voor altijd bij mij. Na een paar weken was ook de papa van Robin "om" en gingen we nadenken over de naam. Toen ik de eerste van in totaal drie bloedingdn kreeg lag ik een week in het ziekenhuis, ik had een placenta praevia. Dus echo na echo en daarom was het erg makkelijk de sexe te horen te krijgen. Chung is half chinees en we hadden twee namen, Mei-Lin en Robin. Die stoere naam had ik uit het liedje van Michael Jackson, Rockin' Robin. Ze werd geboren en bleek niet als een Mei-Lin eruit te zien, dus het werd Robin. Na twee jaar wilde ik er nog 1. Liefst een meisje, dat zou Renee heten. Stoer en toch meisjesachtig. Of als het een jongen was zou ie Joshua, Elijah of Noah gaan heten. Helaas, na Robin is er geen kindje meer bijgekomen. Maar die namen zijn wel nog steeds van mij. Voor mijn kinderen, die ik nooit zal hebben. Vaak droomde ik erover, met zijn allen aan tafel zittend, druk kletsend en veel vrienden mee naar huis nemend. Soms, als t heel stil is in huis, moet ik daar nog aan denken. Gelukkig leeft Robin voor vijf, dus die is voor mij Robin Renee Joshua Elijah en Noah in 1.
And sometimes I thank God, for unanswered prayers....
Van mijn vijf kinderen waren er minstens 2 een jongetje en 2 een meisje. De vijfde zou een toegift zijn, om het even wat. De meisjes zouden stoere namen hebben en de jongens zouden bijbelse namen krijgen (geen idee hoe ik dat ooit verzonnen heb). De vijfde bleef in t ongewisse. Toen ik met de papa van Robin verkering kreeg en ik na 1,5 jaar ineens zwanger bleek, was ik ook binnen 5 minuten klaar met de beslissing. Dit kindje bleef voor altijd bij mij. Na een paar weken was ook de papa van Robin "om" en gingen we nadenken over de naam. Toen ik de eerste van in totaal drie bloedingdn kreeg lag ik een week in het ziekenhuis, ik had een placenta praevia. Dus echo na echo en daarom was het erg makkelijk de sexe te horen te krijgen. Chung is half chinees en we hadden twee namen, Mei-Lin en Robin. Die stoere naam had ik uit het liedje van Michael Jackson, Rockin' Robin. Ze werd geboren en bleek niet als een Mei-Lin eruit te zien, dus het werd Robin. Na twee jaar wilde ik er nog 1. Liefst een meisje, dat zou Renee heten. Stoer en toch meisjesachtig. Of als het een jongen was zou ie Joshua, Elijah of Noah gaan heten. Helaas, na Robin is er geen kindje meer bijgekomen. Maar die namen zijn wel nog steeds van mij. Voor mijn kinderen, die ik nooit zal hebben. Vaak droomde ik erover, met zijn allen aan tafel zittend, druk kletsend en veel vrienden mee naar huis nemend. Soms, als t heel stil is in huis, moet ik daar nog aan denken. Gelukkig leeft Robin voor vijf, dus die is voor mij Robin Renee Joshua Elijah en Noah in 1.
And sometimes I thank God, for unanswered prayers....
vrijdag 29 januari 2010
It's Friday!!!!!!!!!!!
Soms heb ik een gekke bui. Dan zou ik het liefst met een stel vrienden de kroeg induiken en gek doen.
Ik heb daar een speciaal liedje voor. Dat draai ik dan keihard, een paar keer op een dag. Bijkomend voordeel is dat Toby Keith heel heel heel lekker is. Om naar te kijken. En te horen.
Vandaag heb ik die bui!!!
toevoeging:
om even te laten zien dat het echt een lekker ding is.... :)
Ik heb daar een speciaal liedje voor. Dat draai ik dan keihard, een paar keer op een dag. Bijkomend voordeel is dat Toby Keith heel heel heel lekker is. Om naar te kijken. En te horen.
Vandaag heb ik die bui!!!
toevoeging:
om even te laten zien dat het echt een lekker ding is.... :)
zondag 24 januari 2010
Paranormaal
Vandaag ben ik naar de paranormaalbeurs geweest met een vriendinnetje. Ik heb verschillende vriendinnetjes die niet samen 'e'en groep vormen, maar met elk van hen heb ik iets anders. Zo zijn er Alies en Emily, allebei net 30, veel jonger dan ik dus. Met hen heb ik flauwe kinderachtige humor, pret met uitgaan en gewoon gezelligheid. Met Alies deel ik iets, omdat we van elkaar weten dat we er altijd zijn, met Emily deel ik iets omdat we ook diepgang hebben. We begrijpen elkaar alledrie, zonder dat we elke dag contact moeten hebben. Marja, mijn buufvriendin. Altijd korte contactjes, maar toen ik ineens alleen verder moest, stond ze meteen voor me klaar!! Met Ilonka deel ik een vriendschap die al 30 jaar duurt. We weten alles van elkaar, zelfs dingen die helemaal niemand anders weet. Met Sylvia deel ik koffieavondjes. Gewoon in een joggingbroekje op de bank bij elkaar koffie drinken en elkaar steunen in goede en slechte tijden. Even oud als ik en ook heel veel meegemaakt. Dingen die een ander niet zo snel meemaakt, maar dan begrijp je juist elkaar als je hetzelfde beleefd hebt. Diana, tussendoorvriendin. Aan de oppervlakte, maar als het moet er zijn. Ria en Marielle, scrapvriendinnetjes, met een extra klik. En Linda, mijn spirituele vriendin. We zijn zielezusters, ondanks ons grote leeftijdsverschil (zij is pas 28). Met haar ga ik dus naar zoiets als de paraview. Ik kan natuurlijk niet vertellen wat Tabi zei (mijn 'vaste' waarzegster), dat is te persoonlijk, maar deze keer was het weer raak. Helemaal raak. En de zaalreading was ook raak (hij koos mij uit... rood!). En de reading die Linda heeft laten doen, ook helemaal to the point hoor. Er is meer tussen hemel en aarde. Dat wat we niet kunnen zien of aanraken. Je moet het voelen. Het kan er zijn zonder dat je het beseft. Maar op het moment dat je weet dat het er is en je steun erin kan vinden, is het een aanvulling op je leven. Geloof je er niet in, dan is het er niet en andersom. Het is je geloof. God, Shakra of nada, het maakt niet uit. Spiritualiteit is datgene waar jij met je energie gelukkig mee bent. En Linda en ik geloven dus in een andere wereld, de wereld waar zielen zijn. Vandaag mocht ik een heel persoonlijke en gevoelige boodschap krijgen van zo'n ziel.... het deed me heel goed!
zondag 17 januari 2010
Herinneringen....
Ik heb pasgeleden een hartfilmpje moeten maken. Dat was best eng. Mijn familie van weerszijden zijn hartpatienten, dus ik heb er vette kans op. Daarnaast was mijn cholesterol én bloeddruk te hoog, dus ik zit in de risicogroep. Gelukkig was er op het filmpje te zien dat ik een zgn. sporthart heb, hij gaat eerder te langzaam dan te snel. Wat best apart is, want met mijn schildklierwaarde zit ik vrij hoog. Maar goed, al met al was het een goede uitslag. Aan de andere dingen is gewoon iets te doen (m.a.w. ik kan het zelf in de hand houden).
Ik moest wel een beetje lachen om dat sporthart. Ik heb nl. al een jaar of drie geen sport gezien. Toen mijn schouder ging vervelen is alles stil gevallen. Maar aan de andere kant, ik was vroeger een heel fanatiek twirlster. Ik ging twee keer per week naar mijn eigen club en gaf les op zaterdag aan een groep. Ik ademde, at,dronk en droomde twirlen. Voor degenen die twirlen niet kennen, dat is majoretten maar dan op zijn amerikaans. Een soort turnen met een baton (stok) op mechanische muziek. Dus NIET voor de drumband. Heb ik ook gedaan hoor, majoretten, heel lang zelfs. Erbij.
Ik ben zelfs Europees kampioen geweest. Ik geloof dat ik toen 15 was. Het is echt zo lang geleden en de tijden waren zo anders dan vandaag, maar ik kan het me herinneren als de dag van gisteren. Mijn naam werd maar niet genoemd, tot er nog twee moesten. De nummer 2 wordt dan niet genoemd, maar dan zeggen ze de nummer 1. En ik hoorde mijn naam. Vooraan bij de mensen stond mijn moeder, ik keek haar aan en zag haar gezicht helemaal schrikken (dacht ik). Ik realiseerde me niet dat ik het was die gewonnen had. Tot mijn moeder wees dat ik de beker moest halen. Pas 's avonds op weg naar huis heb ik een traantje gelaten. Tot die tijd alleen maar één BIG smile.
Gek he, dat dat feit eigenlijk helemaal nergens toe doet. Het gaat voorbij en je lichaam wordt langzaam oud. Mijn huisarts snapt heel goed dat door de medische geschiedenis van mijn moeder ik een andere kijk op signalen van je lichaam heb. Mijn moeder heeft lang geklaagd dat ze pijn op haar hart had. Pas toen ze een hartinfarct kreeg, was duidelijk dat ze drie omleidingen nodig had. Ook riep ze al heel lang dat ze pijn had. Er zijn zenuwen doodgelegd om pijn weg te krijgen. En geen enkele arts bedacht dat ze misschien iets anders had, omdat ze borstkanker-ex was. Nou ja, ze was allang geen ex meer dus, het had haar hele borstkas inmiddels alweer opgegeten.
Dus ik let goed op, en trek tijdig aan de bel. Het zal mij niet gebeuren, mag ik hopen. Nog altijd zit dansen in mijn bloed, ik zou het zo graag weer doen. Toen ik gestopt ben met twirlen (ik was 25, 18 jaar gedaan), heb ik nog jazzballet, tapdansen, showdans en linedance gedaan. Dat laatste was omdat ik het er zo leuk had met mijn vrienden, maar nog steeds vraag ik me af waarom er zo aparte mensen op af komen. Of ik ben ook apart natuurlijk :)
Ik ga maar weer zoeken naar een leuke groep om mee te dansen. Wat voor dans dan ook. Ik wil leuk bezig zijn op muziek, lekker danspasjes doen. Twirlen zal wel niet meer gaan, maar er zijn genoeg mogelijkheden. Kampioen worden zijn mooie herinneringen, daar kan ik het heel goed mee doen!
Hier een filmpje van hoe het ongeveer was (dit is iemand anders hoor). Van mij bestaan helaas geen filmpjes...
dinsdag 5 januari 2010
Dean McDermott en Tori Spelling
Ik vind ze leuk, sorry....
Die hele Tori is echt gewoon een leuk mens. Niet echt knap maar och, dat zie je al heel snel niet meer omdat je gewoon om haar moet lachen. Met alle allures die ze heeft is ze gewoon zichzelf, die allures horen bij haar. Zo is ze opgevoed. Met een moeder die meer om andere dingen geeft dan een moeder-dochterrelatie. Telkens als ze daarover praat merk ik dat ik haar geloof. Ze is gewoon zo zuchtig naar moederliefde, ik vind het echt zielig. Zelfs haar stomme gedoe met Mimi LaRue vond ik stiekum toch wel leuk.
Maar ja... dan komt die Dean in beeld. Canadees (toch ff lekkerder), kan ijshockeyen, motorrijden, heeft tattoos die hem gewoon sexy maken, draagt een bril die hem cool staat, heeft haardrachten die altijd leuk staan, doet zooooo lief en leuk met zijn vrouw en kinderen, is heel erg gewoon een ubercoole jongen, euh man, sorry.
Ik weet niet of het gespeeld is, natuurlijk wel een beetje, maar als ze dan al die 'bloopers' laten zien, waarin ze gewoon lekker alles zeggen en doen zoals ze zijn.... top gewoon, helemaal lekker jezelf zijn!!
Dean mag wel een keer bij mij komen ontbijten en Tori ga ik graag een keer mee shoppen en zo.
Leuke mensen.
They proved me sooooo wrong!
Die hele Tori is echt gewoon een leuk mens. Niet echt knap maar och, dat zie je al heel snel niet meer omdat je gewoon om haar moet lachen. Met alle allures die ze heeft is ze gewoon zichzelf, die allures horen bij haar. Zo is ze opgevoed. Met een moeder die meer om andere dingen geeft dan een moeder-dochterrelatie. Telkens als ze daarover praat merk ik dat ik haar geloof. Ze is gewoon zo zuchtig naar moederliefde, ik vind het echt zielig. Zelfs haar stomme gedoe met Mimi LaRue vond ik stiekum toch wel leuk.
Ik weet niet of het gespeeld is, natuurlijk wel een beetje, maar als ze dan al die 'bloopers' laten zien, waarin ze gewoon lekker alles zeggen en doen zoals ze zijn.... top gewoon, helemaal lekker jezelf zijn!!
Dean mag wel een keer bij mij komen ontbijten en Tori ga ik graag een keer mee shoppen en zo.
Leuke mensen.
They proved me sooooo wrong!
vrijdag 1 januari 2010
Have a happy 2010!!!
Gelukkig nieuwjaar!!
En zo zitten we alweer in 2010. Vreemd om dat getal te zien. Ben je net een beetje gewend aan die twee nullen vooraan, komt er alweer een 1tje te staan... Het zal best een andersdananders-jaar worden, dat gevoel heb ik wel.
Kerst waren lekkere dagen trouwens. Kerstavond heerlijk relaxed in mijn joggingpak bij Chung en Robin doorgebracht, Monopoly gespeeld en Harry Potter gekeken. Tapasjes en prosecco erbij, helemaal goed.
1e kerstdag even naar mijn oom en tante gegaan, waar ik wat langer bleef hangen dan gepland dus ik heb meegegeten. Wederom tapasjes maar mijn tante had ook haar befaamde verse kippensoep gemaakt, YUM! Helaas was ik wel vanaf kerstavond mijn stem helemaal kwijt. Pas op 3e kerstdag had ik weer wat volume. 2e kerstdag heb ik staan taartenmaken (zie andere blog, prinsesjes) en koffer ingepakt. Zondagochtend zijn we vertrokken naar Hallenberg, een plaatsje vlak bij Winterberg. Een 20 min voor we er waren begonnen ons auto's tegemoet te komen met sneeuw. En ja hoor, heel de omgeving waar wij zaten was wit!! We hebben heerlijke dagen gehad, volop sneeuw, dus geskied en gesleed met de kinderen, een dagje in een tropisch zwembad (ook voor Nick iets leuks doen he) en heerlijk gegeten al die dagen (Duitsers zijn wel verzot op zout yak). 'S avonds gingen we in ons pensionnetje beneden zitten, lekker kaarten en schnapps drinken. Nick ging heerlijk slapen en met de babyfoon konden we goed in de gaten houden. De meiden hebben zich ook prima vermaakt. Dinsdag hadden we nog een leuk avontuur. Mijn zwager had dus de bus meegenomen, handig met 3 kinderen, alles kan achterin. Maar ja, hij vond het niet nodig dat ie winterbanden erom legde. Hij had natuurlijk nooit verwacht dat we in zulk heftig sneeuwweer zouden komen. " Hij is een beetje dom geweest ", zei Maxima.
Dus tussen Willingen en Winterberg in, een route die over een bergop-bergaf gaat, stonden we op de helft van de berg stil, hij schoof alle kanten op, behalve de goeie. Door het gas blijven geven ging de motor koken dus daar stonden we dan. Mijn zusje helemaal in paniek, want het ritje daarvoor was al behoorlijk glijen geweest dus die stapt helemaal huilend uit de auto. De meiden zaten allemaal bij ons in de auto en die hadden helemaal niet in de gaten wat er nou aan de hand was.
Chung ging Ronny helpen en ik heb mijn jas aangetrokken, mijn muts en wanten en ben gaan lopen, de berg af. Ik wist dat we even daarvoor wat huizen hadden gezien. Bij het eerste beste huis stond die man al te kijken en ik rebbel net zo Duits als ik Nederlands spreek dus hup naar binnen en vragen hoe of wat. Die vertelde ons dat we om moesten draaien en een hele andere route nemen, wel om, maar door het dal. Thank god voor mobiele telefoons want ik heb hen gebeld, kom maar naar beneden. Chung heeft de kinderen en Suzie naar beneden gebracht, is weer omhoog gereden en heeft gewacht met Ronny tot de motor afgekoeld was, toen zo goed als het ging de bus gedraaid (die afgrond lijkt dan zo dichtbij he) en naar beneden gegleden. Volgens die man moesten we wel meteen gaan, het zou steeds slechter worden. Hebben we gedaan, in Medebach hebben we toch maar sneeuwkettingen gekocht voor als we nog eens zo kwamen te staan.
Toen we in Hallenberg aankwamen, na 2,5 uur, stapte mijn zusje uit de auto met knikkende knie-en en helemaal opgelucht, terwijl de kinderen niet eens in de gaten hadden wat er nou allemaal was gebeurd. Op zulke momenten ben ik zo blij dat ik nou eens niet op mijn moeder lijk, dat was ook zo'n paniekzaaier. Ik ga juist altijd in de modus oplossend handelen en pas achteraf krijg ik door wat er nou had kunnen gebeuren. En ik ben heel blij met die zgn talenknobbel van me, ik red me echt overal. Nou heel verhaal, maar we zijn gewoon gezond en wel thuis hoor. En ik hou wel van avontuur hihi.
Dit was het uitzicht vanuit de eetkamer in ons pension. Dan denk je toch even: And God created...
En zo zitten we alweer in 2010. Vreemd om dat getal te zien. Ben je net een beetje gewend aan die twee nullen vooraan, komt er alweer een 1tje te staan... Het zal best een andersdananders-jaar worden, dat gevoel heb ik wel.
Kerst waren lekkere dagen trouwens. Kerstavond heerlijk relaxed in mijn joggingpak bij Chung en Robin doorgebracht, Monopoly gespeeld en Harry Potter gekeken. Tapasjes en prosecco erbij, helemaal goed.
1e kerstdag even naar mijn oom en tante gegaan, waar ik wat langer bleef hangen dan gepland dus ik heb meegegeten. Wederom tapasjes maar mijn tante had ook haar befaamde verse kippensoep gemaakt, YUM! Helaas was ik wel vanaf kerstavond mijn stem helemaal kwijt. Pas op 3e kerstdag had ik weer wat volume. 2e kerstdag heb ik staan taartenmaken (zie andere blog, prinsesjes) en koffer ingepakt. Zondagochtend zijn we vertrokken naar Hallenberg, een plaatsje vlak bij Winterberg. Een 20 min voor we er waren begonnen ons auto's tegemoet te komen met sneeuw. En ja hoor, heel de omgeving waar wij zaten was wit!! We hebben heerlijke dagen gehad, volop sneeuw, dus geskied en gesleed met de kinderen, een dagje in een tropisch zwembad (ook voor Nick iets leuks doen he) en heerlijk gegeten al die dagen (Duitsers zijn wel verzot op zout yak). 'S avonds gingen we in ons pensionnetje beneden zitten, lekker kaarten en schnapps drinken. Nick ging heerlijk slapen en met de babyfoon konden we goed in de gaten houden. De meiden hebben zich ook prima vermaakt. Dinsdag hadden we nog een leuk avontuur. Mijn zwager had dus de bus meegenomen, handig met 3 kinderen, alles kan achterin. Maar ja, hij vond het niet nodig dat ie winterbanden erom legde. Hij had natuurlijk nooit verwacht dat we in zulk heftig sneeuwweer zouden komen. " Hij is een beetje dom geweest ", zei Maxima.
Dus tussen Willingen en Winterberg in, een route die over een bergop-bergaf gaat, stonden we op de helft van de berg stil, hij schoof alle kanten op, behalve de goeie. Door het gas blijven geven ging de motor koken dus daar stonden we dan. Mijn zusje helemaal in paniek, want het ritje daarvoor was al behoorlijk glijen geweest dus die stapt helemaal huilend uit de auto. De meiden zaten allemaal bij ons in de auto en die hadden helemaal niet in de gaten wat er nou aan de hand was.
Chung ging Ronny helpen en ik heb mijn jas aangetrokken, mijn muts en wanten en ben gaan lopen, de berg af. Ik wist dat we even daarvoor wat huizen hadden gezien. Bij het eerste beste huis stond die man al te kijken en ik rebbel net zo Duits als ik Nederlands spreek dus hup naar binnen en vragen hoe of wat. Die vertelde ons dat we om moesten draaien en een hele andere route nemen, wel om, maar door het dal. Thank god voor mobiele telefoons want ik heb hen gebeld, kom maar naar beneden. Chung heeft de kinderen en Suzie naar beneden gebracht, is weer omhoog gereden en heeft gewacht met Ronny tot de motor afgekoeld was, toen zo goed als het ging de bus gedraaid (die afgrond lijkt dan zo dichtbij he) en naar beneden gegleden. Volgens die man moesten we wel meteen gaan, het zou steeds slechter worden. Hebben we gedaan, in Medebach hebben we toch maar sneeuwkettingen gekocht voor als we nog eens zo kwamen te staan.
Toen we in Hallenberg aankwamen, na 2,5 uur, stapte mijn zusje uit de auto met knikkende knie-en en helemaal opgelucht, terwijl de kinderen niet eens in de gaten hadden wat er nou allemaal was gebeurd. Op zulke momenten ben ik zo blij dat ik nou eens niet op mijn moeder lijk, dat was ook zo'n paniekzaaier. Ik ga juist altijd in de modus oplossend handelen en pas achteraf krijg ik door wat er nou had kunnen gebeuren. En ik ben heel blij met die zgn talenknobbel van me, ik red me echt overal. Nou heel verhaal, maar we zijn gewoon gezond en wel thuis hoor. En ik hou wel van avontuur hihi.
Dit was het uitzicht vanuit de eetkamer in ons pension. Dan denk je toch even: And God created...
Abonneren op:
Posts (Atom)
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@