Eenzame kerst...

Voor het eerst sinds... ik denk dat ik geboren ben, ben ik alleen met kerst. Gewoon, geen plannen. Ik ga kerstavond even naar Robin bij haar vader, wat drinken en wat kleine tapas, maar niks bijzonders. Eerste kerstdag ga ik mijn koffer vast inpakken maar geen wilde plannen. Misschien kan ik even bij mijn oom en tante langsgaan. Maar het alleen naar iemand toegaan op zulke dagen is eigenlijk alleen maar een benadrukking (geen nederlands) van het alleen-zijn. De tweede kerstdag wil ik persé thuis zijn, want ik moet twee barbietaarten in opdracht maken en dat wil ik echt op mijn gemak doen. En mijn huis op orde maken (rare gewoonte, voor ik wegga doe ik dat altijd). En dan ga ik lekker een paar dagen naar de sneeuw. Niet dat ik die niet genoeg gezien heb hier hahahaha.

Maar zo zie je maar dat je dan toch alleen bent. En het klinkt allemaal nogal dramatisch, maar ik vind het niet zo erg eigenlijk. Ik slaap het liefst in mijn eigen bedje, ik kan heerlijk een paar dagen mijn eigen gang gaan. Kerst zonder mijn moeder en gezin is toch maar raar, dus laat maar mooi aan me voorbij gaan. Robin komt met nieuwjaar bij mij, die zie ik ook niet deze kerst. Ze gaat mee naar de sneeuw, ik zie haar de hele week hoor.

Als het voorbij is laat ik jullie weten hoe het nou echt was. Ik zie er niet tegenop. Hoe dat werkelijk uitpakt weet ik niet. Ze noemen het een eenzame kerst, maar met mijn hobby's en bezigheden ben ik nooit alleen. Ik vermaak me prima! En het mooiste is, mij hoef je niet weg te rollen na al die dagen volvreten en zo!

I still cry

ik huil nog steeds. Nu weer wat vaker dan eerst. In deze maand mis ik mijn mama verschrikkelijk. Ik mis samen kerstmarktjes afstruinen, samen de kerstvoorbereidingen, plannen wie wat maakt en het kerstspel bedenken. Samen daar zijn en genieten van elkaar...
Opnieuw realiseer ik me ook dat met het wegvallen van mama ik gewoon geen thuis meer heb en hoe belangrijk dat is om je basis te voelen. Je hele wezen moet opnieuw gedefinieerd worden als die basis weg is.
Ik huil nog steeds... ik mis haar zo....

Miss you most...

Straight no Chaser

Door iemand op een forum werd ik gewezen op deze a capella band uit Indiana USA. In een woord: GEWELDIG!!

Er zijn meerdere mooie nummers van hen te vinden op Youtube, maar deze is er 1 die ik echt heel heel heel mooi vind. Onder het YT venster vindt je de tekst...



IT'S SO HARD TO SAY GOODBYE TO YESTERDAY

How do I say goodbye to what we had?
The good times that made us laugh
Outweigh the bad.

I thought we'd get to see forever
But forever's gone away
It's so hard to say goodbye to yesterday.

I don't know where this road
Is going to lead
All I know is where we've been
And what we've been through.

If we get to see tomorrow
I hope it's worth all the wait
It's so hard to say goodbye to yesterday.

And I'll take with me the memories
To be my sunshine after the rain
It's so hard to say goodbye to yesterday.

And I'll take with me the memories
To be my sunshine after the rain
It's so hard to say goodbye to yesterday

Het heeft me diep geraakt.....

een paar dagen geleden ontving ik van mijn dochter een mail. Heel weinig tekst, maar met een link naar een filmpje op Youtube. Meestal zijn dit hardcore nummers waar ik totaal niks aan vind, maar die ze dan toch heel graag aan mij wil laten horen. Ze weet dat ik een hekel heb aan van die onbekende herriemakers wiens naam me niks zegt en de muziek al helemaal niet. Nou vind zij mijn countrymuziek ook helemaal saai zegt ze (hoewel ik een behoorlijk aantal nummers in haar lijst tegenkom gniffel), maar ik luister toch altijd even zodat ik haar kan laten weten wat ik echt vind.

En nu kreeg ik deze. En de tekst raakte me heel diep. Want het kon bijna, op een paar dingen na, door haar voor mij geschreven zijn. En eigenlijk hou ik niet van die nederlandse rap met een buitenlands accent (sorry vind het gewoon niet zo klinken). Toch deze wel, vanaf de eerste woorden. Vooral de zin: "ik en mijn moeder zijn nooit niet te breken" (yeah I know, dat is totaal geen Nederlands).
Na de donkere periode waar we doorheen moesten, lijkt er ineens een heel mooi klein lichtje aan het einde van de tunnel te zijn. Zou het dan echt zo zijn dat het einde in zicht is, zou het echt zo zijn dat we er SAMEN gaan komen?? Ik heb me heel vaak heel alleen gevoeld zonder mijn kind, mijn dierbaarste bezit, wat helemaal geen bezit bleek. Na het wegbrengen van mama vond ik het het allermoeilijkste om haar haar vleugels te geven. Ik zag haar wegvliegen, ze leek zo snel verdwenen... En net als bij een vlinder die op je hand landt, kijk ik voorzichtig naar haar en beweeg niet. Bang dat het moment voorbij is en ze weer weg is. Haar vleugeltjes hebben met het sturen van dit mailtje heel even mijn hart aangeraakt. Een hart dat nu stiekum danst.

Dit is het liedje dat ze stuurde....

Positief

Ik ben anti-negatief. Ik hou van positief. Ik kan er erg slecht tegen als alles negatief is om mij heen. Mijn ex-man (de vader van Robin) had het nogal slecht met zichzelf in de laatste jaren van ons huwelijk. Dat betekende dat hij nagenoeg alles negatief benaderde. Alles was verkeerd, tegen hem, te duur, te weinig, te veel, te kort, te lang... maar nooit was het helemaal goed.
Nu is dat ook heel moeilijk te realiseren dat iets helemaal goed is. Maar daar zit hem nu net die positiviteit in. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Maak er dan maar het beste van met wat er WEL is. Mekkerende geiten, zo noem ik dat soort vrouwen, vind ik een enorme afknapper. Dit is niet goed, dat is niet goed, ze had het graag zo gewild, beeeeh beeeeh beeeeh. Griezelig... Het maakt mij namelijk ook negatief, chagrijnig en bozig. En daar heb ik een hekel aan. Natuurlijk gebeurt er met mij heel veel negatiefs en toch ben ik altijd geneigd dan maar het beste er van te maken. Dat lijkt mij namelijk de beste strategie, hetgene wat mij verder zal brengen.
Zo zijn er ook veel vrouwen die erg graag negatief praten over andere vrouwen. Dat vind ik echt een vreemde eigenschap. Juist wij vrouwen moeten voor elkaar zorgen. Samen zijn we het sterkste wat je kunt bereiken, de krachten van vrouwen gebundeld zijn onoverwinnelijk. Ik kan er bijvoorbeeld helemaal verbaasd over zijn als een vrouw besodemieterd wordt en zij dan helemaal uit haar dak gaat over de vrouw waarmee haar partner het gedaan heeft. Terwijl die vrouw alleen maar doet wat zij ook doet, nl. die man leuk vinden. Het is maar net wat die partner er mee doet!! Dat is tenslotte degene die haar trouw heeft beloofd!
Maar ook het kijken naar de pluspunten van elkaar. Ik zie een vrouw en kan ontzettend bewonderen dat ze zo ontzettend mooi kan lopen. Of helemaal gek zijn op haar kleur ogen. Daar bedoel ik verder niks mee, wees niet bang, ik ga echt niet over op damesliefde. Maar ik kan wel heel goed zien wanneer een vrouw verschrikkelijk sexy is en dat dan zelf ook vinden hoor. Ik gun haar dat. Ik zie dat niet negatief, het maakt mijn "soort" alleen maar aantrekkelijker. De groep waar ik bij hoor, die zie ik het liefst als samenhorend en samenwerkend. Maar dat lijkt voor veel vrouwen erg moeilijk te zijn.
En weet je, als je zelf heel erg positief de wereld benaderd, dan benaderd de wereld jou ook positief. Dan ben je mooi en straal je kracht en liefde uit. Dat is waar mensen graag bij in de buurt zijn.
Maak jezelf mooi, wees positief!!!!

Ik ben IK

Zaterdag ben ik met mijn vriendinnetje een dagje op stap geweest. Zij kent mij het beste van iedereen, ze is namelijk al 30 jaar mijn vriendin. Alles wat er in ons leven gebeurd is, delen we. We delen niks in het dagelijks leven, maar vertellen elkaar alles. Omdat het veilig is, het is een wetenschap die nooit uitgesproken wordt maar waar je blindelings van op aan kan.
En ik vertelde haar zaterdag dat ik voor het eerst sinds heel, heel lang het gevoel had dat ik mezelf weer ben. Ik heb vrede met wie ik ben. Volgens mij is het niet altijd makkelijk voor een ander hoe ik in elkaar zit, maar ik weet wel dat ik een mooi mens ben. Al zou de buitenkant er iets beter bij kunnen matchen, want dat vind ik nogal verschillen. Maar dat terzijde.
Ik ben blij met hoe ik ben. Goedlachs, vriendelijk, eigenwijs, verzorgend, lief maar soms ook kattig, slim, rustig, intens, open, onzeker (soms nog), controlfreak, bewust, bijdehand (leuk én vervelend). Ik vind het fijn dat ik soms zakenvrouw ben, soms femme fatale, soms puberaal, soms stoer, soms gek, soms luisterend, soms pratend, soms nadenkend en filosoferend en soms juist helemaal niet, soms verantwoordelijk en soms ook schijt aan alles. Soms heel depressief maar vaker positief, een vechter, een vrouw.... Ik vind het goed dat ik nou eenmaal (door omstandigheden) dikker ben, ik blijf altijd blond, ik hou van make-up, sieraden, schoenen/laarzen (mét hak), mooie lingerie, joggingbroek en vers beddengoed. Ik hou van bourgondisch leven, samen zijn en dan heerlijk eten en drinken en dat doe ik gewoon ook. Zoveel ik kan. En ja, ik heb nou eenmaal rode wangen. Ik geniet van wat en wie ik ben. Mijn velletje past me steeds beter moet ik zeggen. Ach soms glij ik wel eens uit en geloof ik nergens meer in. Maar thank God for friends... Al met al, ik ben zoals ik ben en ik ben er trots op!


Ik laat jullie achter met een mooie song. Oud maar toch... nog altijd toepasselijk!

Papa

she wants to put her arms around his neck,
and look in his eyes so blue,
and say daddy I would not regret,
A single day I'ld spent with you,
She wants to tell him that she loves him so,
and will until the day she dies,
It ain’t that she can’t let him go,
She just wants to say goodbye

This says it all....

Deze video zegt het helemaal. Ik hoef er niks aan toe te voegen. Behalve dan misschien dat ik een beetje (heel veel beetje) smelt bij deze geweldige vent hihi. Maar de boodschap van de video is super!

Voor mijn Rockin' Robin

Mijn zusje

Mijn zusje.... zij is 6,5 jonger dan ik. Haar vader is de broer van mijn vader (mijn vader overleed toen mijn moeder 7,5 maanden zwanger was van mij). Onze bloedlijn is dus precies hetzelfde, we zijn behalve zusjes ook nichtjes...
Maar naast dat zij mijn zusje is, is zij ook mijn beste vriendin. Zij is de enige van wie ik vind dat zij evenredig is aan mij. En ik bedoel niet in standen of rangen hoor, maar zij is gelijkwaardig aan me OMDAT ze mijn zus is. Dat is niet altijd zo geweest. Er zijn tijden geweest waarin ik vond dat ze niet goed bezig was. Ze was alleenstaande moeder van 2 kinderen en had het echt niet makkelijk. Maar haar vluchtgedrag maakte het er ook niet echt beter op. Je zag haar gewoon dwarrelen, zonder richting en bijna kansloos. Toen vond ze de man waar ze nu mee is. En hij ontvoerde haar uit ons dorp naar de achterhoek, naar een boerderij ver weg van de bewoonde wereld, midden tussen weilanden, weilanden en nog eens weilanden. Waar ze gelukkig was en rustig. En dus een ander mens werd. Een evenwichtig mens, een goede moeder en een hele leuke prettige vrouw. Ik was heel erg blij voor haar. Ben ook heel trots op haar, zoals ze alles op een rijtje heeft tegenwoordig. Heel anders dan nog maar 5 jaar geleden. Omdat ik zoveel van haar houd hou ik ook zoveel van haar kinderen. Alsof ze mijn eigen kindjes zijn. Op die kinderen ben ik supertrots, ze zijn zo leuk en lief en helemaal zichzelf. Ik ben superblij dat de meiden op de boerderij helemaal hun draai hebben gevonden. Nadat hun eigen vader is overleden vorig jaar hebben ze alleen dit nog.
In onze tijden van verdriet en angst hebben mijn zus en ik elkaar altijd onvoorwaardelijk gesteund. We weten dat we elkaar hebben. En daarom mis ik haar soms verschrikkelijk. Dan is een dik uur rijden echt ver weg. Want zomaar binnenlopen bij elkaar voor een kopje koffie en even bijkletsen is er niet meer bij. Oh, en ik weet heus wel dat in deze moderne tijden we altijd contact kunnen hebben via telefoon en internet, maar dat is toch anders hoor. Ik mis mijn zusje hier in ons dorp, dicht bij mij in de buurt. Morgen zie ik haar, ik rij weer naar de achterhoek. Voor de verjaardag van haar lieffie. Dat is zo fijn, maar toch anders. Ik zit nog wel eens aan de eethoek en wens haar op de stoel naast me. Dat snelle kopje koffie nadat de kinderen op school zijn gebracht...
Lieve Suus, ik hou van jou en ben trots op mijn kleine zusje! Dikke kus, je zus

April

I’ve been loving you
Without you even knowing
I’ll never forget those days

Three days in a row
You were mine alone
And I haven’t seen you since that day
I’m sorry baby

Baby boy when I saw you the first time
I knew right away that you and I
Were connected in a way
I believed that there was way something more
That I could ever express in my own words
I just knew at the time
I belonged to you but it all felt so wrong
To do the things that my heart gave in
Baby I’m telling you

I’ve been loving you
Without you even knowing
I’ll never forget those days

Three days in a row
You were mine alone
And I haven’t seen you since that day
I’m sorry babe

With loads on our minds
A few goodbyes
We could never have given it a real try
But you were in my head always
And at this point of my life I just know
That if you let me back in
I won’t let go of you and me spending our lives
I just know it’s a matter of time
Before it all falls back into place
Baby believe me

I’ve been loving you
Without you even knowing
I’ll never forget those days
Three days in a row
You were mine alone
And I haven’t seen you since that day

I walk the line and for you I will shine
Just be prepared for a hell of a ride
Don’t ever doubt ‘bout the way I feel
For heaven sake boy I’m beggin’ you
I’ve been loving you
Without you even knowing
I’ll never forget those days

Three days in a row
You were mine alone
And I haven’t seen you since that day

Oud

Ik ben oud...
Vandaag werd dat maar weer eens flink onderstreept. En wel door een paar piepjonge intercedentjes. Ik heb mezelf vanmorgen flink opgepept, lipjes getuit en borstjes vooruit, hup naar die uitzendbureaus. Net doen alsof je iets heel bijzonders in de aanbieding hebt, heel zekere uitstraling en vooral geen negatieve eigenschappen ("natuurlijk heb ik een valkuil, maar ik heb inmiddels wel geleerd die te omzeilen") kuch kuch. En dan kijkt dat jonge, mooie, slanke, aardige meisje op je c.v. en vraagt: "wat is Van Binsbergen?". Ze is dus ZO jong dat ze niet eens meer weet dat er vroeger 2 belangrijke secretaresse-opleidingen in Nijmegen zaten, te weten Schoevers en Van Binsbergen. Ik heb die opleiding gedaan. Met bloed, zweet en tranen. En zij weet niet eens van het bestaan ervan!!!!!!!! Ik heb er mijn Gouden Type-diploma gehaald, godherechristus nog eens aan toe! Zo oud ben ik dus. Oh ja, bij 1 van die uitzendorganisaties zegt het meisje zelfs tegen me "het zal moeilijk worden met uw leeftijd en ervaring". Ik heb haar lachend aangekeken en gezegd "ja met jouw leeftijd kun je absoluut die ervaring niet hebben, nee". Ze snapte me niet eens....
Geeft allemaal niet. Koppie omhoog en weer verder. Morgen nog een intake en volgende week nog twee. Ergens gaat er vast wel een deurtje voor me open. Misschien is het een hele oude krakende deur. Ook goed. Vaak zijn dat de mooiste en uit het goede hout gesneden...

Liedjes

Ik ben zeer gevoelig voor de teksten van liedjes. Soms hoor ik een tekst en dan word ik er zo door gegrepen dat ik er werkelijk emotioneel van word. Bloed, zweet en tranen (in de uitvoering van Acda en de Munnk met Carel Kraayenhof) bijvoorbeeld, is helemaal op mijn lijf geschreven. Het begint al goed met de zin "ik heb het goed gedaan, maar ook zo fout gedaan". En dat is ontzettend waar. Ik heb het goed gedaan dat weet ik, maar ik heb bepaalde dingen ook zo fout gedaan. Kon ik de tijd terugdraaien dan deed ik het. Mocht ik de mogelijkheid krijgen dan zou ik echt andere keuzes maken. Maar ik ben ook trots op bepaalde dingen die ik bereikt heb, ondanks die verkeerde keuzes. Toen ik veel jonger was, was ik denk ik, een moeilijk bereikbaar kind voor mijn moeder. Mijn moeder daarentegen was ook een erg sterk en dominante persoon. Dat botste. Daardoor heb ik volgens mij met bepaalde keuzes mijn mama wel erg pijn gedaan. En daarmee heb ik mezelf pijn gedaan. Nu voel ik vaak de spijt dat ik sommige dingen niet anders heb gedaan. Daarentegen zijn de volwassen jaren, en dan vooral de laatste 10 samen met haar, weer heel bijzonder geweest en heb ik denk ik wel goed gemaakt wat ik ooit fout deed. Dat hoop ik tenminste.
Er zijn nog meer liedjes die me heel veel doen hoor. Het gaat ook vaak samen met een bepaalde tijd. In de periode van een bepaalde persoon die vaak tegen me scheen te liegen, draaide ik Andrea Berg heel vaak met "Du hast mich 1000 mal belogen". En in onze break-up heel vaak Jannes met "Ga maar weg".
Ooit, na mijn scheiding met de vader van Robin, draaide ik weer heel vaak "I will survive". En ga zo maar door. Het lijkt ook altijd als er iets gebeurd, dat daar een liedje bij is. Zo was op een cruciaal moment van mijn leven ook daar ineens het nummer van Martina McBride "In my daughters eyes". De eerste keer dat ik het hoorde kon je me echt opvegen hoor, één groot tranendal.
Er is een nummer van Christina Aguilera dat "Hurt" heet. Dat zingt ze voor haar vader, maar voor mij is het zo verschrikkelijk passend naar mijn mama.
Op de crematie van mijn moeder heb ik gekozen voor het nummer van Andrea Berg "Und wenn ich gehe". Toevallig had ik het een paar weken daarvoor ontdekt. Maar of dat nou echt toeval was.....
Ik laat jullie achter met de links naar een paar van die liedjes. Luister ernaar als je zin hebt, met je ogen dicht. Misschien hoor je wat ik ook hoor. Mocht je een bb willen achterlaten, dan hoor ik graag wat jullie lijfnummers zijn!

Vorig leven

Zou het echt bestaan dat je een vorig leven hebt gekend? En wat zou ik dan geweest zijn? Ik denk cowboy. Of girl, whatever. Ik heb een voorliefde voor country&western muziek, ik val helemaal voor het type cowboy (hé ik zeg niet dat dat goed is he) en ik heb een droom van hoe mijn huis eruit zou moeten zien als ik geld in overvloed had. Dat werd dan een loghome.

Het vreemde is, niemand in mijn familie heeft dit. Ik ben de enige. Waar die smaak van muziek vandaan komt, is iedereen een raadsel. En ik ben ook echt de enige die uberhaupt weet wat een loghome is. Dus heb ik mij bedacht dat ik vast en zeker in het wilde westen opgegroeid moet zijn. Ik denk dat ik hartstikke goed kon paardrijden, daar komt mijn liefde voor paardenkrachten vandaan! Ik ben een hoofddekselfreak, heb vaak een petje, hoedje, mutsje op. Dat moet die cowboyhoed geweest zijn!! En dan mijn rechtvaardigheidsgevoel, ik ben daar erg strijdvaardig in. Dus misschien was ik zelfs wel sherrif van een slapend stadje. En o.m.g. wat kan ik genieten bij het zien van de film Tombstone, in de uitvoering met Kurt Russel, Val Kilmer en Sam Elliot. Geweldig. "I'm your huckleberry" yeehaa.

Ik zal het nooit weten. Je kunt niet terug in de tijd. Ik ga dus lekker door met mijn muziekjes draaien, ik blijf vallen voor het cowboy-type en ik hoop ooit nog eens zo'n mooi houten hutje op de hei te bezitten. Op die manier is het geen verleden maar toekomst. Hopen en dromen moet je blijven doen, om te weten dat er nog tijd vooruit is. Iemand zei gisteren tegen mij: "leef zo breed mogelijk, de lengte staat namelijk niet vast". En dat vond ik wel zo mooi. Ga ik ook doen ook!

Mannen

Mannen.... er is ooit een boek geschreven waarin beweerd wordt dat ze van Mars komen. Volgens mij komen ze gewoon uit een andere dimensie. Verder weg dan Mars, gewoon een heel andere melkweg of zo.
Hou ouder ik word hoe minder ik er van lijk te snappen. Zo heb ik een vriend, die ooit iets meer was dan "een vriend". In de periode dat "een" nog vervangen werd door "mijn" :-) Anyway, ik heb contact met hem gehouden na dat lullige telefoontje waarin je zelf maar vraagt wat er nou aan de hand is terwijl je het antwoord al bijna kunt uittekenen. Omdat hij zo iemand is die het waard is om net even meer aan te geven, dat stukje van jezelf dat veilig is bij hem, ook zonder dat "meer" (ben ik nog te volgen?). Eén van de weinige mannen die kan praten, luisteren, humor heeft, inzicht, hard werkt voor zijn geld, mij rustig krijgt als ik weer eens stuiter enz enz. Eén van de heeeeeel weinige mensen die ik vertrouw. Maar die niet verliefd is op mij.... en ik inmiddels ook niet meer op hem, dus we zitten ongeveer wekelijks heerlijk een paar uurtjes aan de telefoon te kleppen.
En eigenlijk zou ik best weer eens heerlijk tegen dat überfijne lichaam van hem aan willen kruipen, al was het maar voor 1 nachtje. Volgens mij zou het voldoende zijn om er wéér een half jaar zonder vent tegenaan te kunnen hoor. Hij heeft al toegezegd en we waren al data aan het plannen. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik me verwonder dat dat voor mannen heel makkelijk lijkt te zijn. Hij is nl. niet de enige. Sinds ik een paar weken geleden heb vastgesteld dat ik gewoon voorlopig geen zin heb ik een partner, stromen er "aanbiedingen" binnen lijkt het wel. Ik wil niet gek doen, maar ik weet er nu al 5 waar ik zo een nachtje mee kan holadiejeeën. Hier en daar gebonden of juist helemaal niet elkaars type. Echt, volgens mij maakt het mannen helemaal niet uit. Ik twijfel of ik het überhaupt met "vriend" moet doen, bang om toch weer verliefd te worden. Maar dat hebben mannen niet. Althans, zo lijkt het. Het helpt me ook echt niet mijn algemene beeld op mannen bij te stellen. Ja ik stel het wel bij, maar meer naar de negatieve kant. En dan zal ik (nog) maar niet vertellen wat ik verder om me heen nog allemaal zie gebeuren wat relationeel gezien niet door de beugel kan.... of ligt het aan mij??

Vrijdagavond...

Het is vrijdagavond... Na een lange, lange dag werken kwam ik moe thuis. Het eerste wat ik deed was naar boven lopen en mijn krijtstreeppak en hoge hakken letterlijk uitschoppen. Ik had er genoeg van, ik wilde even niet mooi, leuk en slim zijn. Ik wilde gewoon lekker zitten op mijn bank, mama's bank, waar ik zo lekker op kan zitliggen, precies goed, niet te hard niet zacht, niet te hoog niet te laag...
Het wordt al vroeg donker vind ik, dus ik dacht ik doe wat kaarsjes aan. Ik heb een prachtige kandelaar op mijn salontafel waar 5 kaarsen in staan. Overal heb ik wat andere kaarsjes aangedaan en verder geen van mijn toch sfeervolle lampen. In de keuken heb ik pachulie-wierook aangedaan. Ik heb mezelf een drankje ingeschonken, heb wat walnootworst gesneden en ben gaan zitten. In mijn roze fleecevest, mijn roze pyjamabroek en mijn nieuwe sloffen van de Blokker, helemaal foute sloffen. Wit met roosjes, gemaakt van dekbedspul. Mijn ex-man, die ze als eerste mocht aanschouwen van de week, vond ze op twee theemutsen lijken... en daar heeft ie groot gelijk in! Maar ze zijn zooooo lekker, zacht, warm, licht, heerlijk.
En ineens voelde ik volkomen rust, ik voelde me kiplekker. Ondanks de vermoeidheid van de lange werkweek. Misschien omdat het vrijdagavond is, toch het begin van het weekend. Misschien omdat ik zo ontzettend tevreden ben in mijn eigen kleine knusse huisje. Ik weet het niet. Maar dit gevoel is zo fijn, dat ik er een beetje emotioneel van word. Ik voel die rust niet vaak. Ik ben niet zo vaak helemaal gelukkig en blij in mijn eentje. Maar nu dus kennelijk wel. Meer heb ik even niet nodig, mijn weekend is begonnen!

Zucht...

Met een zeer regelmatig terugkerende depressie, ben ik me er te zeer van bewust dat ik mijn mama niet meer zie. Maar meer dat ik haar niet meer spreek, haar niets meer kan vragen. Ik kan met geen mogelijkheid uitleggen wat dat gevoel met me doet. In boeken en zo lees je wel eens over een gat in je hart. Misschien is dat wel de beste omschrijving. Het is een gat dat niet meer dichtgroeit. Twee jaar na dato zit ik nog vol verdriet en loop ik regelmatig in de mist-modus. Die mist-modus is een status van mijn brein waarin ik wel in de wereld ben, kan denken en handelen, maar concentratie en diepzinnigheid is er niet. Alsof ik ín mijzelf een andere dimensie vorm die contact probeert te houden met datgene wat mijn moeder me gegeven heeft. Ik lijk zoveel op haar, het is werkelijk om te lachen. Want had ik dit 10 jaar geleden geweten, was ik waarschijnlijk in een soort woede ontstoken. Ik wilde met geen mogelijkheid op mijn moeder lijken. Ik was toch veel moderner, veel flexibeler, veel zorgelozer, veel vrolijker en veel meer uitgesproken????? Ja klopt, maar dan wel het veelvoud van wat zij was. De vergrotende trap, maar wel van hetzelfde. En pas nu koester ik dat. Ik ben er nu pas trots op. Mijn mama heeft echt een bizar leven gehad, maar mijn eigen leven is nou ook niet echt doorsnee. Ik heb wel altijd geweten dat mijn moeder zich overal goed doorheen sloeg. En ik zie nu dat ik dat eigenlijk ook wel doe. Soms laat ik een behoorlijke steek vallen, maar geloof me dat heeft mijn mama ook gedaan. Er zijn nog veel meer overeenkomsten, maar daar kom ik nog een keer op terug.
Ik wil van het verdriet af, tenminste, van dat tranengedoe, maar die mist wil ik nog even houden. Zo kan ik haar nog even houden...

Nederlands

Ik heb er toch zó'n fucking hekel aan dat these days de nederlandse taal doorspekt wordt met engelse woorden. Ik was echt helemaal flabbergasted toen ik gisteravond een programma keek, waarin de presentator all-the-way ging. Bijna elke zin had wel een engels woord. Ik krijg daar de creeps van hoor.
Nederlands is een hele mooie taal, met een heleboel mooie woorden die de vibes geweldig weer kunnen geven. Waar zijn we mee bezig, I asked myself????
Natuurlijk, ik ben ook maar human, dus volgens mij gooi ik er ook wel eens wat doorheen. Maar ik wil toch even de bitch uithangen hoor, want ik vind er niks aan al die talktalk. Vaak zijn het de woorden die iets moeten benadrukken die we dan gaan gebruiken, zoals great, right, beautiful enz enz
Ik vind het gewoon too bad, weet je, het is niet onze taal. Onze taal is Nederlands, gewoon plain Nederlands. Dus, girls, gebruik ook gewoon nederlandse woorden tegen je kids. Tenslotte zijn zij degenen die onze taal moeten gaan doorleven naar de next generation.
Gééz, wat héb ik er een hekel aan zeg. Maar, kun je ook zonder, that's the question. Elke website heeft van die woorden, maar laten we onze roots niet uit het oog verliezen! Laten we niet onze geschiedenis deleten, omdat de Amerikaan nou eenmaal cooler is dan wij. Laat het Nederlands surviven!!!
Enne just in case, ik weet wel dat ik het zelf ook now and then wel eens doe....

9-11

De afgelopen week heb ik zo'n beetje de documentaires gevolgd over de aanslagen in Amerika 8 jaar geleden. Ten eerste verbaasde het mij eigenlijk dat het alweer 8 jaar geleden is. Ik vroeg me af of er elk jaar een week lang allerlei documentaires werden uitgezonden, want dan had ik dat allemaal 'gemist'. Ik had namelijk het idee dat dit voor het eerst was. Een ander klein detail dat me opviel was dat de datum, als je die opschrijft, hetzelfde is als het alarmnummer in Amerika. Ik heb nooit gehoord óf dat ook de bedoeling was van de terroristen, maar ik vond het wel "odd".
Goed, terug naar de documentaires waarvan sommigen geheel bestaan uit alleen maar echte, ter plekke opgenomen beelden. En er gebeurde iets met me. Ik werd opnieuw vreselijk geraakt. Ik heb zelfs een traantje gelaten bij de verhalen van de brandweermannen. Niet snikkend-huilen, maar ineens rolde er een traan over mijn wang. In godsnaam, hoe moet dat toch zijn geweest voor de mensen die daar waren op dat moment? De mensen die zijn overleden hebben afschuwelijke laatste momenten gekend. De uitgezonden voicemails deden echt een rilling over mijn rug lopen. De geluiden, als er mensen naar beneden springen, van meer dan 100 verdiepingen hoog. Die een vallende dood verkiezen boven verbranden. Iets dat ik wel kan invoelen. Ik ben nl als de dood voor brand, het is één van mijn ergste angsten. Dus volgens mij zou ik ook springen. Maar ja, dat zeg ik hier, in Nederland, in 2009, lekker veilig in mijn roze badjasje op de bank. Je weet het niet. Je kunt je niet voorstellen wat dat moet zijn geweest. En dat is nou misschien wel de kracht van die beelden, die door de mensen die er waren zijn opgenomen. Je krijgt er bijna de voorstelling van, je kunt het bijna voelen. Alle politieke speculaties er omheen weggelaten, het is een aanslag geweest op de mensheid. Deze mensen waren gevangen in een hel, voor een aantal lange lange minuten. De reddingswerkers die, met hun amerikaans gevoel voor verantwoordelijkheid, die gebouwen inliepen met een rollend gevoel in hun hart dat ze waarschijnlijk niet meer terugkwamen. De kinderen, die deze beelden zien, wetend dat het hun ouders zijn die daar werken. Ik vind het echt bizar dat dit gebeurd is. Van deze aanslag hebben we allemaal de beelden op ons netvlies. Ze hebben wederom een diepe indruk op me gemaakt. Gruwelijk....

Voor mijn dochter

Dit gedicht heb ik geschreven in september 2007

Soms zie ik niet wat jij wilt zien
soms ben ik niet wat jij wilt zijn
en soms voel ik me naast jouw
gestage groei nietszeggend en ontzettend klein

Vaak kijk jij net de andere richting op
en mis ik de afslag die jij nam
nooit had ik kunnen denken dat dit
zou gebeuren, toen jij in mijn leven kwam

Heel even mag ik naast je staan
je hand vasthouden voordat je gaat
dan moet ik toezien dat er voor mij
een vrouw in plaats een meisje staat

Je weet het allemaal zelf wel
hoeft niet meer op mij te leunen
maar mijn liefde voor jou wordt bevestigd
als jij het nodig hebt om op te steunen

Kijk maar niet om en volg je pad
volg je gevoel, je hart, waar je moet gaan
en weet dat ik blind en zonder oordeel
voor altijd achter je zal staan

It's the climb

Er is een liedje van Miley Cyrus dat heet The Climb. Het is de laatste tijd zo'n beetje mijn dagelijkse kost geworden. De tekst is nogal passend bij dit moment van mijn leven. De strekking van de tekst komt neer op: het gaat er niet om wat er aan de andere kant van de heuvel is, maar om hoe je er bent gekomen. Nu lijkt mijn leven al zo'n twee jaar een klim tegen een gladde heuvel en dus begin ik aardig moe te worden van het positivisme dat -zo lijkt wel- bijna verplicht wordt. Als ik een keer wil schreeuwen dat het allemaal gewoon klote is, probeert iedereen mij ervan te overtuigen dat er echt betere tijden komen. Dat het allemaal een doel dient. Yeah, right. De laatste maanden heb ik steeds vaker het gevoel dat dat doel me gestolen kan worden. Ik wil gewoon rust, weer heel even een klein kriebeltje van geluk in mijn hart voelen, weer even voelen dat het me meezit. Dit is er niet elke dag hoor, maar het lijkt wel steeds vaker terug te komen. Soms kijk ik om me heen en heb ik het gevoel dat de hele wereld gek is, behalve ik... met als toevoeging dat ik dan meteen realiseer dat iedereen zichzelf normaal zal vinden en mij behoorlijk gek.

Ik ben sterk, open, vrolijk en positief ingesteld. Maar ook ik kan zwak, teruggetrokken, depressief en negatief zijn. Geloof me. En dat moet denk ik ook wel, wil je de positieve energie weer kunnen voelen. En dit nummer van de dochter Billy Ray (ja, die vent met voorheen die stomme mat in zijn nek) geeft me soms die positieve energie. Lekker hard op de radio en meebleren. Doet het echt lekker!



I can almost see it
That dream I am dreaming
But there's a voice inside my head saying
"You'll never reach it"

Every step I'm taking
Every move I make feels
Lost with no direction
My faith is shaking

But I gotta keep trying
Gotta keep my head held high

There's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be a uphill battle
Sometimes I'm gonna have to lose

Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb

The struggles I'm facing
The chances I'm taking
Sometimes might knock me down
But no, I'm not breaking

I may not know it
But these are the moments that
I'm gonna remember most, yeah
Just gotta keep going

And I, I got to be strong
Just keep pushing on

'Cause there's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be a uphill battle
Sometimes I'm gonna have to lose

Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb, yeah!

There's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be an uphill battle
Somebody's gonna have to lose

Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb, yeah!

Keep on moving, keep climbing
Keep the faith, baby
It's all about, it's all about the climb
Keep the faith, keep your faith, whoa

Vriendschap

Vriendschap is een raar ding, het is er of het is er niet. Soms denk je dat je het hebt, maar kom je ineens tot de conclusie dat dat niet zo is. Je bent dan de enige die er waarde aan hecht, de ander(en) hangen dat waarde-label er helemaal niet aan. Er zijn lange vriendschappen, ononderbroken, altijd aanwezig. Je weet dat het er is, je denkt er niet eens bij na. Soms ineens besef je dat je die oude vriendschap heel erg zou missen als ie er niet zou zijn, maar speelt het op dit moment geen cruciale rol in je leven. Er zijn ook tijdelijke vriendschappen. Als schepen die komen en gaan in een haven, ze meren even aan, soms wat korter, soms wat langer. En ineens besef je, het is er niet meer. Maar missen doe je het dan ook niet. Niet alles hoeft een leven lang te duren tenslotte. Dat zou geen mens vol kunnen houden. Er zijn ook korte vriendschappen die heel intens zijn. De ander komt in je leven en ter plekke, op die seconde, weet je, dit wordt belangrijk voor me. Dan gaat de emotie met die vriendschap heel diep. En even zo snel is het ook weer gedaan. Het moest er zijn voor dat moment, je leven is er door veranderd. Maar het had geen blijvende waarde. Ook zijn er vriendschappen die kapot gaan door onkunde. Niet kunnen communiceren, niet kunnen inleven, niet kunnen loslaten.... Dat zijn de vriendschappen die je je verdere leven blijft missen. Je denkt er wel eens aan met weemoed. Het deed je zo goed toen het er was en je vindt het nog steeds jammer dat het weg is. Je stelt je zelfs wel eens voor hoe het zou zijn als diegene weer in je leven zou opduiken. Er duikt ook wel eens een oude vriendschap terug op in je leven, via Hyves of zo. Heel enthousiast begin je opnieuw aan de verkenning, alle goede gevoelens zijn gebaseerd op de basale herinneringen in het verre verleden. En dan moet je toch toegeven dat je allebei gegroeid bent, tot een punt dat mijlenver uit elkaar ligt. Je hebt elkaar niks meer te vertellen.... Het moeilijkst zijn de vriendschappen waarin je teleurgesteld wordt. Je steekt er energie in, je vertrouwt blind en je gaat zonder meer er vanuit dat de ander dat ook doet. Tot je ineens door keiharde bewijzen met je neus op de feiten wordt gedrukt: die ander heeft jou "genaaid". Dat doet bij mij een deurtje dicht. Dat komt nooit meer goed. De zorgvuldig gebouwde dikke muur trekt op en gaat niet meer neer. Het zijn de momenten waarop je even gelooft dat je dom was. Snel besef je dat je niet dom bent. Het zegt namelijk alles over diegene en niets over jou!
Er zijn ook virtuele vrienden. Een apart soort. Soms bouw je een soort van vriendschap op met iemand die je nooit spreekt, nooit ziet, maar met wie je iets heel essentieels deelt. En ondanks de vleselijke afwezigheid, kunnen deze vriendschappen bijzonder waardevol zijn.
Maar het allermooist zijn de vriendschappen die elke dag je leven een beetje glans geven. Als je er aan denkt danst je hart een klein beetje. Je stuurt een kaartje, een smsje, je bent er voor elkaar op elk tijdstip van de dag/nacht, diepe, mooie, warme, goeie vriendschap. Ik heb er een paar. En die paar mislukte vriendschappen kunnen dat nooit ongedaan maken. Ik ben er trots op. Mijn vriendinnen!

Jaloezie

Soms voel ik jaloezie. Het is een emotie waar ik weinig mee kan. Ten eerste is het niet gestoeld op iets wezenlijks en kan mijn redelijk ontwikkeld brein best wel bedenken dat het niet nodig is. Ten tweede schaam ik me er voor.
Ik ben bijna niet jaloers op materiële zaken. Mensen kunnen nog zoveel kunnen kopen, hebben en doen, ik gun het ze allemaal van harte. Ik roep als eerste dat ik het hartstikke mooi vind wat ze nou weer gekocht hebben. Ik vind het altijd prachtig als mijn vriendinnetjes mooie kleren, schoenen, tassen of sieraden erbij hebben. Ja kijk, je moet me niet mijn lang gekoesterde wens (het Breilhorloge) ineens onder mijn neus duwen, maar dan om een andere pols. Dan wil ik wel even slikken ja. Maar voor de rest.... boeien! Ook bij sport of spel kan ik nooit enige vorm van jaloezie voelen. Als de ander het goed doet, juich ik om het hardst. Ik vind dat leuk als het lukt, bij mij of een ander, dat is mij om het even.
Maar waar ik wel jaloers op kan zijn, zijn emotionele zaken. Ik kan helemaal week worden als ik een moeder en dochter samen scrap-inkopen zie doen. Of een gezin met 5 kinderen in een pretpark. Of een vrouw die kan eten wat ze wil zonder dik te worden. Of iemand die helemaal geen last heeft van een ziekte die er eeuwig zal zijn. Dan ben ik echt jaloers. Ik wil dat dan ook. Maar zal het nooit kunnen hebben. Echt nooit. Mijn mama is al overleden, na mijn dochter zou ik nooit meer zwanger kunnen worden, ik hoef maar friet te ruiken en er is al een pondje bij en mijn schildklier zal nooit meer gaan werken. Maar ik ben ook jaloers op de mensen die in al deze zaken (en meer) berusting hebben kunnen vinden. Hoe doen ze dat toch? Hoe hard ik het ook probeer, hoe veel ik mezelf ook aanpraat, die stomme achterlijke gevoelens van jaloezie blijven....

Gedicht

Vandaag plaats ik een gedicht dat ik een paar jaar geleden geschreven heb voor mijn dochter. Het is gebaseerd op het nummer van Martina McBride - In my daughter's eyes.

In de ogen van mijn kind

in de ogen van mijn kind
kan ik de toekomst zien
een heel klein beetje van
wat er ooit zal zijn misschien

in haar ogen ben ik een held
sterk en zonder angst in het leven
maar de waarheid moet ik zeggen
is dat juist zij mij daarvoor is gegeven

ik zie in haar blik wie ik wil zijn
dit kleine wonder waar ik nu naar kijk
zij maakt dat ik sterk ben in mijn zwakte
en volgens haar heb ik altijd gelijk

als zij haar hand in de mijne legt
verdwijnen al mijn diepe zorgen
in mijn hart verschijnt een glimlach
en ik ben niet bang meer voor de morgen

in haar ogen kan ik zien
hoeveel geluk dit kleine mens me geeft
en ze zal ooit opgroeien, weggaan
maar heeft dan haar jeugd met mij beleefd

als ik er later niet meer ben
hoop ik dat je dan altijd nog vindt
dat ik niet wegga en blijf leven
in de ogen van mijn kind

Afscheid

Wie komen er op mijn afscheidceremonie als ik dood ben? Dat is een vraag die ik mezelf wel eens stel. Voorheen vond ik dat vreemd dat ik daarover nadacht, maar het blijkt dat heel veel mensen daar wel eens over nadenken. Vooral als er afscheid is genomen van een dierbare en dat afscheid heel mooi was. Of heel aangrijpend. Of juist een aanfluiting.
Maar ik vraag me serieus wel eens af hoe de mensen om me heen het zonder mij zouden redden. Mijn kind, mijn zusje, mijn nichtjes, mijn oom en tante en hun kinderen (ga ik ervan uit dat die er nog zijn dan?), mijn vrienden, mijn kennissen, mijn collega's.... hoe zouden zij zich mij herinneren, zou het een groot gemis zijn dat ik er niet meer ben?
Hoe zou die ceremonie nou ingevuld worden? Als ik het zelf mocht zeggen, zou het niet zo doorsnee zijn hoor. Zo zou ik er niet bij willen zijn met die kist. Laat me ophalen door de begrafenisondernemer, meteen doorrijden naar het ziekenhuis en alles eruit laten halen wat nog bruikbaar is. Helemaal leegplukken die handel. Ik heb er toch niks meer aan. Ga dan met iedereen die zou willen komen gezellig bij elkaar zitten, draai dansmuziek maar vooral, lach samen. Huilen kan ook, maar het liefst zou ik willen dat ze blij zouden zijn dat ik er ooit was in hun leven. Schreeuw heel hard mee met mijn lijflied " Bloed zweet en tranen " van Andre Hazes. En laat er heel veel lekker eten en drinken zijn!!
Dat zou bij mij passen.
Dat bleek ook wel toen ik 4 augustus jl. mijn verjaardag vierde. Ik kreeg wel 5x als cadeautje een uitnodiging voor een diner of lunch... Mijn vrienden weten dat ik graag uit eten ga!!! Samen eten, ondertussen kletsen en genieten van een heerlijke prosecco of mojito... mijn ding!
Maar om nog even terug te komen op dat afscheid. Laat ik duidelijk zijn, ik hoop nog heel lang hier te blijven en mijn leven te kunnen leven op een mooie manier. Maar als het dan zover is, zouden er dan ook mensen komen die ik lang niet gezien heb? Die ik uit het oog verloren ben? Mensen waar ik bewust afstand van genomen heb? En om het drama lekker uit te diepen, hoeveel tranen zullen er vloeien? Het is raar dat deze gedachten wel eens langs komen fietsen toch? En toch willen heel veel mensen best wel om het hoekje van die veel te duur betaalde kist piepen om mee te gluren op hun eigen afscheid. Gelukkig maar, we zullen het nooit weten. Een van de dingen die ik NIET kan organiseren voor ik dood ga.

Normen..... waarden..... wormen!!!

Het valt me de laatste tijd op dat normen en waarden anders worden. Vervagen zou ik kunnen zeggen, maar dat is mijn visie. Een ander vindt het grenzen verleggen...
Neem nu de monogamie, trouw zijn aan je partner, maar vooral de waarde die je jezelf geeft.
Steeds meer mensen om mij heen gaan er anders over denken. Ik heb vriendinnetjes die mij al meerdere malen hebben aangespoord een one night stand te hebben, omdat ik -naast een lieve aardige partner- tekort aan sex heb in mijn leven. Ja, ik wil niet flauw doen, maar zo ben ik niet! Ik wil niet de volgende morgen, met een zeemleren lap op de plaats van je tong en een door spierpijn geteisterd lichaam, wakker worden naast iemand die me daarna zo snel mogelijk wil verlaten en vergeten. Welke WAARDE voegt dat toe??? Dan maar geen sex hoor.
Of die kennissen die swingers blijken. Van welk standpunt ik het ook bekijk, ik kan me gewoon niet indenken dat ik het fijn zou vinden om mijn (bezittelijk voornaamwoord) partner in extase te zien raken met een andere dame.... Hoe harder deze mensen schreeuwen dat het meer toe heeft gevoegd aan hun relatie, hoe meer ik denk dat hun hart wat moet missen.
Een onderzoek heeft uitgewezen dat een kwart van de vrouwen in mijn generatie (30/40) het doodnormaal vindt om vreemd te gaan. Come on...

Nog zo'n teer onderwerp is vriendelijk zijn. Al meerdere keren heb ik in de afgelopen week mijn auto tot stilstand gebracht zodat de mensen die op de stoep staan te wachten om over te steken dat gerust kunnen doen. Geen knikje, handje, duimpje of wat dan ook om te bedanken voor dit kleine gebaar. Ik HOEF niet te stoppen, ik WIL het wel. Met zoveel auto's op de weg is het vaak lang wachten voor je kunt oversteken. Maar even laten zien dat je dankbaar bent kost niks en is wel zo NORMaal!!

Als laatste moet ik even tijd besteden aan het medium televisie. Ik was wat vroeg wakker (5 uur dus, grrr) en wilde bij mijn eerste kopje koffie (het allerlekkerste kopje koffie!) dan maar even zappen. Ik bedacht me dat het maar goed is dat ik geen kleine kinderen heb die oud genoeg zijn om zelf alvast naar beneden te gaan en de tv aan te zetten terwijl mama nog even slaapt. Gegarandeerd dat ze bij de naakte dames van alle commerciele omroepen terecht komen. Dat gaat gewoon door tot 6 uur!!!! Dat het midden in de nacht op ALLE zenders te zien is, ala (hoewel dat ook zeer frustrerend is). Maar dit tijdstip is echt NOT DONE!! Nog iets leuks van die leuke commerciele zenders zijn de reclames voor een programma, door een ander programma heen! De aankondiging voor CQC presteerde het zelfs het complete scherm te overlappen... Het heeft voor mij nul meerWAARDE en ik vind het echt niet NORMaal!

Gelukkig heb ik zelf doorsnee waarden en normen, door mij ook wel gecombineerd als wormen. In wikipedia staat bij de omschrijving van worm onder andere dit: diverse groepen van ongewervelde dieren, niet noodzakelijkerwijs nauw verwant. En zo is het, het is ongewerveld, het is namelijk gevoel. Een norm of waarde moet je voelen. Het is niet verwant aan iets, het is er of niet.

Welkom!

Dit is mijn eerste "column" op mijn schrijfblog. Erg leuk dat je even langs bent gekomen om te lezen wat ik nou weer allemaal bedenk. Want dat is het eigenlijk. Ik bedenk heel veel, vooral 's nachts en 's morgens vroeg. De dingen die ik niet moet vergeten trekken aan mijn brein voorbij, maar dan wel in een overtrokken stadium. Schijnbaar is het brein zo ingesteld dat 's nachts alles erger lijkt. Groter, meer, verschrikkelijker enz... En 's morgens moeten al die emoties en commoties eruit bij mij. Dus wil ik schrijven. En daar ga ik dit blog voor gebruiken. Ik vind het wel interessant om te gaan ontdekken of mensen het willen lezen, of ik dan ook nog mijn dagboek bij blijf houden (wat haast niet anders kan, er zijn een heleboel hersenspinsels die ik écht geheim wil houden) en of er een verandering plaatsvindt. Dat is één van mijn dromen, mijn doelen. Schrijven en iets veranderen. Bij mensen, bij de lezer(es). Al is het maar een kijkwijze. Dat heb ik zelf, als ik mijn schrijvers lees, namelijk al een aantal keren ondervonden. En dan stond ik, toen ik het erkende, versteld van de kracht van het woord. Power to the word!

Volgers van mijn scrapblog zullen ook meteen zien dat ik hier wel met hoofdletters schrijf. Laat ik dan ook maar bij mezelf de puntjes op de i zetten. Want dat doe ik altijd bij anderen: ik verbeter ze in hun grammatica. Heel ernstig, want het is overmatig irritant. Mensen worden niet graag verbeterd en al helemaal niet in hun uitspraak. Maar ik vind het irritant als iemand "meer als hem" (zooooo fout) zegt in plaats van "meer dan hij" (wat wel goed is). Ik heb het al een heel eind afgeleerd en laat mensen nu maar lekker fout babbelen, maar soms komt die taaldraak in mij naar boven en kan ik het niet laten. Oh, ook ik maak fouten. Hoe meer moe ik word, hoe meer fouten ik ga maken. En soms ben ik zo snel aan het typen dat ik pas na een dag teruglezen de fouten eruit haal. Dus ik ben ook niet foutloos. Gelukkig maar, zit je toch een column van een gewoon mens te lezen.... Fijne dag!